Blog/Beeld en Verhalen vervallen vanaf heden. De geschiedenis van Galerie Beeldverhalen is als een dagboek en blijft beschikbaar. Wil je me blijven volgen, klik mijn Instagram account.

Zaterdag 24 September, een mooie herfstdag, Uitmarkt op het Rijnplein en Open Huis in theater Castellum. Een jaar nadat we op 19 september vorig jaar tijdens de Uitmarkt de uitnodiging van voormalige directeur Tineke Maas kregen het leegstaande horecapunt Wrap&Grab met kunst te vullen. Eigenlijk het ontstaan van Rap&Graph. Er is veel gebeurd.

De directie van Castellum had besloten ook de foyers boven van een opknapbeurt te voorzien. Een grote haastklus van een paar weken. Daar hoefden Ton en ik ons niet voor in te spannen op de aanleg van een ophang railsysteem met spots voor de nieuwe Castellum Galerie na. Rap&Graph werd uitgenodigd de eerste expositie in te richten met werken van onze kunstenaars en een aantal nieuwe vrienden die zich kort na elkaar aanmeldden. Zes weken mogen we er hangen en het is fantastisch geworden. Gisteren een drukbezochte dag met op het terras voor de Rap een kids demo graffiti spuiten door Renske Koster en Richard Kasperink.

Over onze kunstenaars ga ik verhalen vertellen. Dat doen ze zelf ook graag, hun werk is Streetart style en Fantasy. Cosplay komt erbij. Games en Anime: Beeldverhalen. Rap&Graph: Tekst en Beeld. En zo is de cirkel rond.

Boekenfestival zondagmiddag 20 maart in theater Castellum, georganiseerd door bibliotheek Rijn en Venen, met landelijk bekende schrijvers als Leon de Winter, Herman Koch, Arthur Japin en Anna Enquist. Zij lazen voor uit eigen werk en lieten zich interviewen door leerlingen van de hoogste klassen van de middelbare scholen in Alphen.

Muziek van een Klezmer band, een Annie M.G. Schmidtrondleiding door onze Daan Bartels. Naast het geven van stadsrondleidingen in Amsterdam over bekende Nederlandstalige artiesten (Liesbeth List, Ramses Shaffy) is hij ook directiesecretaris van Castellum. Rapper Brainpower met een optreden en een masterclass. En natuurlijk aandacht voor Rap&Graph met voorlezen op het Rap Lab podium door deelnemers van de Schrijftafel van Berdie Bartels en een masterclass speed poëzie schrijven met hilarische taferelen en lachsalvo's tot gevolg!

En met nieuw werk van jonge kunstenaars. We openen de deuren sinds kort tijdens voorstellingen en kassa uren. Kom kijken!

www.art.co.uk is de nieuwe website die de website van de Public Catalogue Foundation (PCF) vervangt. In samenwerking met de BBC als sponsor zijn alle kunstwerken die te zien zijn in de openbare gebouwen van Engeland hierin opgenomen. Zo ook The Arc, het drieluik dat ik in 1999 maakte voor de Noordierse bevolking en dat te zien is in de Waterfront Concert Hall te Belfast.

Rap&Graph Gallery

Wisselende exposities van jonge Alphense of in Alphen opgegroeide talenten en hun vrienden. Studenten of starters in het creatieve vakgebied, we bieden je een artistiek podium. We zetten meerdere disciplines tegelijk in: stencilart en graffiti, streetart en prints, cartoon, strip en illustratie, zoals ook game, film, fotografie en animatie.

Rap&Graph Lab

Schrijven, dichten, rappen. De mogelijkheid om voor een klein publiek je skills uit te proberen.

De Schrijftafel laat je op een speelse manier kennis maken met taal, ritme, kleur en begrip.

Tekst met beeld, zoals stripverhaal, cartoon en graffiti. Je kunt je werk hier laten zien of onder begeleiding werken met anderen.

Masterclasses volgen bij professionals om je talenten te ontwikkelen.

Rap&Graph Play

Bordspelbattles of gamejams, wil je met vrienden spellen spelen, maak een afspraak!

Rap&Graph is gestart met het thema "Heroes". We dagen jonge Alphense creatieven uit om in tekst en/of beeld te reageren op de filmiconische beelden van goed en kwaad en superheld tegenover vijand.

Ben je geïnspireerd of heb je werk met dit thema als onderwerp. Heb je zelf ideeën, plannen of wil je een afspraak maken? Meld het op mail@rapengraph.nl

En volg de berichten op www.theatercastellum.nl

In verband met de afsluiting van de Nationale Wetenschapsagenda werden we uitgenodigd voor het wetenschapsfestival Eureka op het Westergasterrein in Amsterdam. Een stormachtige zondag de 29ste november, maar weer superleuk natuurlijk, ook voor kinderen, veel te beleven, teveel op om te noemen, kijk op Facebook van de Nationale Wetenschapsagenda. Vele bekende gezichten uit de wetenschap, ook de minister en andere bobo's lieten zich voorlichten en bijpraten. Creativiteit en uitvindingen, het maakt mensen blij en optimistisch voor de toekomst. Dat heeft de organisatie van de agenda zeker voor elkaar gekregen, het contact tussen burger en wetenschap herstellen. Begrip kweken voor de manier waarop wetenschappers werken. In een klein zaaltje woonden Ton en ik een lezing bij van twee hersenchirurgen uit Maastricht. Universiteit Maastricht is gespecialiseerd in het beïnvloeden van bewegingsstoornissen als Parkinson en Tourette, met elektrische hersenimpulsen via stimulatoren. De nieuwste uitvinding daarvoor gaat uit van een sterke magneet. Daar moesten we wel om lachen, de speechende chirurg deed een try out. Ding op je hoofd en hoeps zijn arm ging omhoog. Het is dat er geen tijd meer was voor vragen, maar anders had hij toch beslist de kritische opmerking gekregen dat daar makkelijk mee te sjoemelen is:)

Eind van de middag nog even tijd voor de beurs Meesterlijk, gelijktijdig gaande op het Westergasterrein. Bij Studio Myr kon ook ik een sjaal van baby Alpaca scoren, Ton was verleden jaar aan de beurt geweest, en moest op de foto met de zijne.

Ja en KNAW genoten, daar konden we niet van genieten. Vond een paar weken geleden een uitnodiging in mijn mailbox van de Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen om als KNAW genoot een mini symposium bij te wonen over het onderwerp van mijn vraag aan de wetenschap. Het Trippenhuis aan de Kloveniersburgwal leek ons mooi om eens te bezoeken. Helaas geveld door de griep. Maar men is nog niet van mij af. Er wordt ontzettend veel gepraat over wereldproblemen, ik ben er wel aan toe eens wat te doen. Een Democratisch Economisch Alternatief, het is mogelijk, maar wie gaat het doen!?

Tekst en Beeld. Het is het overkoepelende thema waar we met het oude Wrap&Grab horecapunt in theater Castellum van uit gaan.

Toen Tineke Maas, de nieuwe directeur van theater Castellum, bij haar aantreden aangaf dat idee en input vanuit de Alphense bevolking welkom was, hebben Ton en ik ons aangemeld en haar bij ons in Galerie Beeldverhalen uitgenodigd om kennis te maken met de culturele geschiedenis van onze stad. Als geboren en getogen Alphenaren hebben we veel culturele initiatieven van dichtbij meegemaakt, als deelnemer of organisator. Bij Tineke vonden we ingang om de volgens ons vastgelopen cultuur, bedreigd door bezuinigingen, van nieuwe ideeën te voorzien.

Na de oproep van het theater aan ons om bij het 10-jarig bestaan van Castellum op 19 oktober jl. een expositie te organiseren met jonge Alphense of in Alphen opgegroeide kunstenaars, lukte dat heel snel dankzij ons uitgebreide netwerk in de scene van grafisch talent. Waarvan velen inmiddels zijn uitgevlogen naar de "grote"stad.

Het beviel het theater zo goed dat het inmiddels niet meer gebruikte Wrap&Grab weer leven in de tent bracht, dat ons de kans werd geboden het concept uit te zetten in breder verband.

Rap&Graph is het resultaat geworden.

Tekst is de basis van een theater. Scripts, scenario's, boeken en verhalen, dat alles maakt een voorstelling of film mogelijk.

Beeld, stencilart, graffiti, cartoon, strips en illustratie, maar ook film animatie, de wereld van jong creatief talent. Nieuwe generaties een artistiek podium bieden, waar ideeën geboren worden en samenwerkingen. Dat kan zich uitbreiden naar het theater en zal ook gestimuleerd worden. Theatervormgeving en ontwerp kan opduiken.  En in breder verband zien we projecten ontstaan die meer Alphense bewoners erbij betrekken, en in de stad zullen plaatsvinden.

Het interieur van de voormalige Wrap&Grab wordt momenteel  aangepakt en opnieuw ingericht met werken van deelnemers aan de projecten die we thematisch willen organiseren. Talentontwikkeling van Alphens jeugd staat hierbij voorop.Vaste openingstijden zijn er nog niet maar tijdens voorstellingen kun je binnenlopen.

De eerste activiteit heeft inmiddels plaatsgevonden. De Schrijftafel van Berdie Bartels, kinderboeken/schrijfster. (www.berdie.nl/schrijftafel).

Tekst, schrijven, lezen, een van de belangrijkste dingen in het leven. Ton en ik hebben ons ingespannen (wandelgangen) om de bibliotheek een belangrijke plek in de stad te geven, het liefst bij theater Castellum, omdat beide elkaar kunnen versterken. Want van uitleencentrum is de bibliotheek aan het uitgroeien tot veel meer. Gelukkig ziet ons stadsbestuur inmiddels ook in dat zo'n belangrijke voorziening een goede plek verdiend!

Ikzelf ga als initiator het programma coördineren en Ton doet de zakelijke contacten en biedt onmisbare facilitaire hulp.

Drie dingen uit mijn/ons werkzame leven trokken afgelopen week onze aandacht: Het Democratic Economic Alternative; Rap&Graph in theater Castellum Alphen aan den Rijn en deelname aan de Volkskrant Design Contest uitgeschreven door Pastoe meubelen Utrecht.

Voor het laatste waren we zondag 18 oktober in de Kazerne te Eindhoven tijdens de Dutch Design Week.

Voor het eerste in Paushuize aan de Kromme Nieuwe Gracht te Utrecht. Het middelste initiatief gaat zich afspelen in het voormalige horecapunt Wrap&Grab in Theater Castellum op het Rijnplein te Alphen.

Ten eerste verslag van DEA:

 Indrukwekkend was de bijeenkomst 22 oktober van de Nationale Wetenschapsagenda in Paushuize te Utrecht. De Instituties voor Open Samenlevingen van de Universiteit Utrecht had met het thema "In gesprek met" het programma samengesteld. Ik was er uitgenodigd door de organisatie vanwege mijn vraag aan de wetenschap:

"Onderzoek naar een democratisch en economisch alternatief voor de financiële problemen waarin Europa, en in wijder verband de wereld, terecht is gekomen".

Dat raakte aan het onderwerp over de fundamenten van een open samenleving zoals burgerschap, democratie, gelijkwaardigheid, sociale mobiliteit en inclusiviteit. De (on) mogelijkheden die een samenleving heeft om te innoveren en duurzame welvaart te genereren. De vraag was "Hoe kunnen we de spelregels van het menselijk verkeer zo inrichten dat we de fundamenten van een open samenleving kunnen verstevigen".

Beide voorzitters van de Nationale Wetenschaps Agenda waren aanwezig, Beatrice de Graaf en Alexander Rinnooy Kan, zij spraken een dankwoord uit voor de grote belangstelling voor deze middag als ook voor alle mensen (12.000) die vragen hadden gesteld. Onder de ongeveer 200 deelnemers waarvan de helft uit hoogleraren/wetenschappers bestond, een kwart vertegenwoordigers van organisaties en een kwart burgers, = gewone mensen.

Ik had als gewoon mens Ton meegenomen en we hebben een zeer interessante middag gehad met een resultaat waarvan ik hoop feedback te krijgen. Er waren na de inleiding twee gespreksronden. Bij de eerste waren we ingedeeld bij burgerschap en kwamen we met een tiental mensen en een gespreksleider in een van de Pauskamertjes terecht.

De tweede mochten we zelf kiezen, die was niet heel populair, met ongeveer 8 personen zaten we in een kring met als gespreksleider Hans Schenk, hoogleraar economie te Utrecht. Voor mij echter van groot belang omdat ik mijn plan graag wil laten doorlichten door hotshots in de economie. Ik trof het met Hans Schenk, een big shot en medeoprichter van Sustainable Finance Lab. Daarin zitten een aantal economen/hoogleraren die veranderingen en verbeteringen in ons geldsysteem onderzoeken. Bij overhandiging van mijn plan aan hem aan het eind van het gesprek, zei hij tegen mij binnenkort Herman Wijffels en Peter Blom te spreken. Oud Rabobank directeur en huidig Triodos Bank directeur, beiden lid van Sustainable Finance Lab. Dit wordt een spannend verhaal!

Titel van het boek over de Hedwige polder. Chris de Stoop, journalist en schrijver, tekende de geschiedenis op van zijn ouderlijk huis, een boerderij in de Waalse polder, Zeeuws Vlaanderen. Deze eeuwenoude polder moet met zijn bewoners verdwijnen vanwege uitbreidingsplannen van de haven van Antwerpen, nu nog voor "nieuwe natuur" dat wil zeggen water, maar wordt opgegeven vanwege de haveneconomie.

Het populaire tv programma De Wereld Draait Door, met Matthijs van Nieuwkerk, besteedt eens per maand aandacht aan nieuw uitgekomen boeken, door met behulp van aanwezige boekhandelaren hun favoriete boek te bespreken.

Animator en illustrator Tim de Groot, geboren Alphenaar en de eerste exposant van Galerie Beeldverhalen, had met de filmer Derek van Egmond, zijn schoolmaatje en vriend, opdracht gekregen een korte animatie te maken met als onderwerp het boek van Chris de Stoop. Dat moest op stel en sprong, dwz een haastklus. Tim belde ons om Ton te vragen als acteur in het filmpje de boer en vader van de schrijver te spelen. Ton is voor alles in, dus allez, studio ingericht op onze filmzolder, kostuum bij elkaar gescharreld (met echte Aarlanderveense klompen, maat 46!) en bouwlampen als spots gericht op een groen laken, dat beeld isoleert van zijn omgeving. Naast Ton heeft de Dixie (bouwplaats toilet) een hoofdrol als zijnde het eerste teken dat er ingegrepen wordt in het landschap, een horrorbeeld in dit geval....

Het resultaat is te zien op You Tube onder Televitamine, het bedrijf van Derek, ook op Vimeo. En natuurlijk de uitzending van 29 september op Uitzending gemist.

En die dinsdag de 29ste september, mochten we erbij zijn, ik in het publiek en Ton met de jongens en Naljor Rongen, die de muziek erbij maakte, met zijn vieren in beeld. Spannend....

Na de uitzending, wat een hectiek is zo'n live programma, natuurlijk even napraten met de gasten, couturier Taminiau, de jongens van de band Thijs Boontjes Dans en Showorkest, die met Douwe Bob naar het songfestival gaan. De strenge beveiliging kon de relaxte Westergasfabrieksfeer gelukkig niet verbreken. En het was nog lang onrustig aan de bar:)

Tim de Groot: www.studiomittens.com

Derek van Egmond: www.televitamine.nl

Naljor Rongen: www.naljorrongen.com

Zondag 16 augustus verheugden we ons op het bezoek dat we eindelijk eens mochten brengen aan dat enorme pand in Leiden waar we vaak langsrijden. De oude Meelfabriek aan de Zijl. Een internationale tentoonstelling "Global Imagionations" in samenwerking met Volkenkunde en de Lakenhal. Aanvankelijk zou de Zwitserse architect Peter Zumthor het gebouw onder handen nemen, maar die is er zo lang mee bezig geweest dat de projectontwikkelaar Zumthors plannen niet meer relevant vond en de Britse architect David Chipperfield heeft ingeschakeld. Een bekende in Leiden vanwege de restauratie van de Lakenhal.

Er komt meer dan 40.000 vierkante meter woon- en werkruimtes, wellness en een hotel/restaurant. Er is veel belangstelling van het publiek voor. Het is dan ook een prachtige locatie en een iconisch pand, dat gestript wordt tot op het geraamte en daarna opnieuw ingevuld en aangevuld.

Voor de tentoonstelling kregen kunstenaars uit de hele wereld  opdracht over globalisering na te denken en de wisselwerking tussen ontwikkelings- en de rijke industriële landen vorm te geven.

Ik hou erg van beeldende kunst op desolate fabrieksterreinen. Het gebouw zelf is voor mij al een kunstwerk en begrijp ik Joep van Lieshout in zijn streven menselijk vernuft op het gebied van machinaal gebruik te willen uitbeelden. Soms is het onderscheid tussen een overgebleven stuk Meelfabriek of een kunstwerk niet meer te maken.

Op Beeld laat ik foto's zien, die dit aantonen, aangevuld met het voor mij sterkste beeldend werk. Daarbij laat ik video's en opstellingen met boeken en tekst altijd links liggen. Beeldende kunst moet beeldend boeien, docu's en boeken horen elders thuis.

Tot en met 4 oktober.

www.globalimaginations.nl

Op 5 juni leverde de Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen haar juryrapport in bij de stuurgroep van de Nationale Wetenschapsagenda.

De bijna 12.000 vragen zijn gegroepeerd onder 248 overkoepelende vragen. Die worden besproken op drie conferenties op 16, 17 en 18 juni in Den Haag, openbaar toegankelijk, (maar al vol). Onderverdeeld in Science for Science, waar de wetenschap de wetenschap zelf bediend (onderzoeksvragen). Science for Society, met maatschappelijke vraagstelling, en Science for Competitiveness, over het benutten van economische kansen, waartoe mijn DEA plan behoort.

Binnenkort is via de website van de Nationale Wetenschapsagenda te zien hoe de jury de ingediende vragen aan de wetenschap op onderwerp hebben gebundeld. Het juryrapport staat al online.

www.wetenschapsagenda.nl

Toen in de jaren negentig van de vorige eeuw het plan werd gelanceerd om een hoge snelheidslijn aan te leggen in Nederland van Amsterdam naar Parijs, werden er al direct vanuit de bevolking vragen gesteld aan de politiek wat dat voor nut had in ons kleine landje. De snelheden die in Frankrijk gehaald worden met een snelle trein gaan hier op allerlei opstakels stuiten. Bovendien bleken de tussenliggende grote steden een opstapmogelijkheid te willen. En waarom miljarden uitgeven voor een paar minuten tijdwinst?

Ik woonde met mijn gezin in die tijd in het Groene Hart van Hazerswoude Rijndijk. Velen vreesden landsschapsschade, het spoor zou er dwars doorheen gaan. Uiteindelijk zijn die protesten uitgelopen op een peperdure ondertunneling van Benthuizen naar Hoogmade. Elders heeft het wel geleid tot een lelijk traject, een verzakkend taluut (zachte veengrond immers) en een trein die niet rijdt.....

Miljarden belastinggeld door het putje gespoeld.

Nu met de parlementaire enquete over het rampzalige traject vraag je je af: hoe stop je een rijdende trein?

Ligt het misschien aan onze politieke organisatie, het democratisch falen waar ik het eerder over had?

De Nationale Wetenschapsagenda heeft vanuit de burgers van Nederland 11.700 vragen opgeleverd. Velen ervan betreffen verbazing over zaken als hierboven en  hoe vergroot je de invloed van de mensen op wat de  werkelijke wensen en behoeften zijn?

Toeval of niet, op 28 mei noem ik de Nederlandse econoom en Nobelprijswinnaar Jan Tinbergen (overleden in 1994) bij mijn geplaatste beeld met de Speld. De 29ste een verslag in de Volkskrant.

"Na crisis oogst Keynes meeste lof". Jan Tinbergen staat op nr. 2, en wordt nog veel gelezen op Nederlandse universiteiten.

Geen marktwerking en deregulering, maar een meer activistische houding van de overheid om uit de crisis te raken: economen hebben de meeste sympathie voor de Britse econoom John Maynard Keynes.

Een onderzoek naar wat economen in Nederland beweegt, gedaan door Harry van Dalen, Arjen Klamer en Kees Koedijk. Tegenwoordig hebben veel Ned. economen vooral belangstelling voor hun eigen deelgebied, een overkoepelende visie op economie en samenleving durft men niet meer te geven.

En dat zijn nu juist de kwaliteiten van Keynes en Tinbergen: zij stellen de wetenschap in dienst van verhoging van de welvaart voor alle burgers, het landsbelang.

Wat is fout gegaan?

Het is simpel. Economen geven toe dat het op afstand plaatsen van publieke organisaties van de rijksoverheid is mislukt, net als marktwerking in de bancaire sector. In het artikel oordelen de onderzoekers zelfs hard, "zelfregulering is een mooi theoretisch principe maar in de praktijk is het een recept voor uitvretersgedrag".

Het verschil met een particulier bedrijf lijkt me evident. Zij werken met eigen verdiend geld. Banken en diensten van de overheid werken met geld van burgers in de vorm van belasting en inleg. Waarover de burger vervolgens niets meer te vertellen heeft!

Het heeft ook niet de verwachte en beloofde belastingverlagingen of kosten en lastenreductie tot gevolg gehad, sterker nog de burger betaalt!

Om alle negatieve gevolgen van het uit de hand gelopen kapitalisme te drukken is de Europese Centrale Bank letterlijk bij gaan drukken: miljarden worden in de economie van Europa gepompt, op weg naar nieuwe schulden bovenop de enorme berg die er al ligt.

Democratisch Economisch Alternatief

Waarom de burger niet een bonus van die gedrukte ECB miljarden te geven, niet cash (chartaal) in de hand, maar in bankgeld in een alternatieve munt, bedoeld om te investeren in duurzame bedrijvigheid in eigen land, een democratische keuze voor goederen, voor diensten of onderzoek. Mijn plan Democratisch Economisch Alternatief berust hierop. Uitgewerkt in 3 A4tjes. De toegenomen productie in die sectoren is onderpand (fiduciair geld oftewel "fiatmoney"). Een afdracht per transactie gaat naar de schulden in de reguliere economie. De effecten van dit plan zijn enorm positief.

Volgende keer meer hierover.

Die prikt! Zie Beeld van 28 mei.

Draai een verhaal om en je hebt de waarheid voor ogen.

Mijn plan is overigens geen basisinkomen, maar een bonus. Een jaarlijkse bonus voor alle mensen om te investeren.

Hebben wij allemaal ook wel eens recht op. Draagt elke ziel niet bij aan deze wereld?

De discussie over een basisinkomen verhevigt zich dit jaar. Oorzaak is waarschijnlijk de toegenomen onzekerheden op de arbeidsmarkt, en de  schuldenlast van zowel landen als burgers met armoede val als resultaat. Het westerse kapitalistische systeem blijkt over te lopen, dwz de negatieve effecten nemen toe. De Volkskrant van 22 mei meldt een discussie tussen GroenLinks Nijmegen en Annet de Lange van de Hogeschool Nijmegen, en Rutger Bregman, die een boek schreef over de voordelen en positieve effecten. Tegenover hoogleraar Raymond Gradus van de VU Amsterdam (VK 22 mei) en Frank Kalshoven (directeur Argumentenfabriek) in de Volkskrant van 23 mei jl, zij benadrukken de negatieve effecten.

Elk systeem heeft goeie dingen en een donkere kant. Zo zitten wij mensen en de wereld nu eenmaal in elkaar.

Toen ik in de tachtiger jaren van de vorige eeuw via kunstenaar en ondernemer Pieter Kooistra met zijn stichting Uno Inkomen voor Alle Mensen in aanraking kwam, ben ik over een basisinkomen gaan nadenken. Al gauw besefte ik onvolkomenheden en er rezen veel vragen over betaalbaarheid. En Pieter schreef als onvervalste socialist lange teksten ter verheffing van de mens. Zeer sympathiek bedoeld maar dat roept bij mij toch ergernis op, gaat rieken naar een totalitaire staat. En mensen willen vrij zijn. Ik ben een onvervalste realist.

Vrijheid heeft echter zijn prijs, jouw vrijheid beperkt vaak die van een ander.

Wat Pieter wel goed gezien had was een neven economisch systeem scheppen. De huidige economie blijft, een systeem ernaast biedt de burger financiële mogelijkheden om het bestaan te verbeteren.

In 2012 ben ik met die gedachte creatief aan de gang gegaan.

Het Democratisch Economisch Alternatief was geboren.

Ook artistiek via "The Wall" en dit jaar de definitieve installatie "The White Wall" diep ik onze wereld uit in filosofie en beeld.

Mijn plan heb ik ter beoordeling gedeponeerd bij de Nationale Wetenschapsagenda. Mensen die er verstand van hebben kunnen het doorrekenen en op uitvoerbaarheid testen.

Ik heb geen verstand van economie, misschien maar goed ook want alleen dan kom je tot alternatieve ideeën:)

In mijn vorige bericht meld ik mijn bijdrage aan de Nationale Wetenschapsagenda, die gaat over democratie.

In een artikel in de Volkskrant van dinsdag 28 april "Ook de wetenschap heeft vragen" wordt duidelijk dat ook de echt vrije vragen niet gesteld kunnen worden binnen de wetenschap zelf!

Een publieksvraag uit de 11.000 inzendingen: "Is het een weeffout of onvermijdelijk dat een democratie zich volgens de eigen spelregels kan opheffen?"

In een volgend bericht ga ik hier verder op in en licht ik mijn vraag aan de Nationale Wetenschapsagenda toe.

Hoewel we in Nederland en de westerse wereld een democratie hebben, dat wil zeggen we mogen kiezen, is de uitwerking ervan nogal sleets geworden. Het oude concept van kiezen voor een vertegenwoordiging, die vervolgens jouw belangen behartigt, keuzes vallen nogal eens teleurstellend uit. Omdat onderweg naar de uitwerking allerlei dingen kunnen veranderen, aangepast worden of zelfs afvallen.

Kan het directer?

De burger kiest zelf voor een idee, een ontwikkeling, een product.

Dus je biedt niet een politicus aan, of een bank of een pensioenfonds, maar een concept dat jou aanspreekt en waar je in wil deelnemen.

Het begint zich al af te tekenen.

Inspelend op onderstaand verslag over de retailwereld, zie ik in de hipste regionen al keuzemogelijkheden opdoemen. Bijvoorbeeld dressfactor.com. Kies je jurk, de stof, de maat, hij wordt voor je gemaakt tegen betaalbare prijzen. Vroeger was dat gewoon, je had kleermakers, nu te prijzig voor de gemiddelde consument. Maar met  nieuwe kostenbesparende ideeën weer haalbaar. Denk ook aan 3D printtechniek, bestel je product direct, geen kostbare voorraden nodig. Ook bijv. je eigen auto of fiets kunnen samenstellen!

Ook op bestuurlijk vlak te verwezenlijken, mits er goede transparante informatie is. Veel grote en kostbare projecten blijken voor de politiek niet te overzien (politici zijn ook maar mensen). En hebben betrokkenen achteraf vaak het gelijk aan hun kant met protest en kritiek. Waarom dat zo is? Ik denk omdat het woord betrokkenen alles zegt.

Volgend verslag vertel ik over de Nationale Wetenschapsagenda.

Voorbeeld van democratie, de vraag is: wat zou je wetenschappelijk onderzocht willen hebben. Sluit op 1 mei. Mijn bijdrage daaraan gaat over democratie!

De Hema heeft haar klanten opgeroepen te reageren op artikelen die in prijs verlaagd kunnen worden. Beetje vreemd, je denkt toch direct, doe dan alles maar. Wordt er via een geldverslindende reclamecampagne in bushokjes trots aangekondigd wat er een euro of wat goedkoper is geworden.

Ik begrijp dit niet. Waarschijnlijk actie van duur reclamebureau, maar het doet mij niet naar de winkel rennen.

Heb de directie dan maar een brief geschreven, zo'n ouderwetse met een postzegel. Naar het hoofdkantoor in Amsterdam Noord, waar ook een pilot winkel is ingericht die er heel leuk uitziet.

Dat is met de filialen nog wel eens anders. En die kritiek kwam in mijn brief terecht. Ik kan vaak niet vinden wat ik nodig heb. Bovendien te smalle gangpaden en bakken met aanbiedingen die je de weg versperren, tevens lastig te nemen traject met kinderwagens etc.

Ook V&D vroeg haar publiek om feedback. Online in te vullen boodschap aan de directie om er achter te komen hoe de klant de winkels ervaart. In mijn reactie daarop kom ik eigenlijk hetzelfde tegen. Teveel, te rommelig, te vol. Bovendien heeft bij V&D mode de hoofdrol en bij de Hema een kleine figurantenrol met de pretentie de laatste mode te tonen.

In hun ijver klanten te trekken, zie ik beide zaken vooral anderen kopiëren. De warenhuizen raken zodoende hun identiteit kwijt.

Behalve kritiek moet je ook met tips ter verbetering komen vind ik. Dus heb mijn best gedaan aan te geven wat mij persoonlijk tot aankopen zou doen overgaan. En dat is toch vinden wat ik zoek.

Als een winkel een sterke keuze heeft gemaakt in wat ze te bieden hebben en daaraan vasthouden, is voor de klant duidelijk wat te verwachten. Presenteer dat zo goed mogelijk. De gezellige opstellinkjes doen mij eerder irriteren dan een goede stelling of schap. Neem webwinkelen. Waarom is dat zo populair? Alles wordt op soort aangeboden. Broeken bij elkaar, jurken, rokken, basics en ondergoed. Vaak ook nog op prijs of merk geselecteerd.

Voor mij mag dat ook in de winkel.

Beleving, oftewel de klant vermaken, wat veel wordt gepropageerd, het kan mij niet boeien. In een winkel zoek ik geen vermaak, ik kom kopen en dat is toch uiteindelijk ook wat de winkelier wil!

Een slim concept kwam ik gisteren tegen. Ik zocht enkellaarsjes, maar vond ze niet in de winkel (Dolcis). Een vriendelijke verkoopster bood mij aan op Intreza.nl te kijken. Een initiatief van een aantal schoenenzaken en merken die aldaar hun waar aanbieden. Vervolgens kun je je keuze gratis naar de winkel laten komen om te passen en af te rekenen en als je niet slaagt wordt het gratis teruggestuurd.

Onze Utrechtse vrienden van Monobanda ideeënfabriek hebben het Neude verlaten. De gehele Dutch Game Garden is verhuisd naar het Beatrixgebouw van de Jaarbeurs naast het station. De vijf deelnemers van Monobanda, Sjoerd, Matthijs, Simon, Niki en Liselore hebben zich ook meteen opnieuw georganiseerd. Sjoerd en Matthijs gaan als Monobanda Digital verder met het ontwikkelen van games voor opdrachtgevers: educatief, informatief, commercieel.

Niki en Simon zijn als stichting in de Vechtclub neergestreken met Monobanda Play. Zij ontwikkelen meer artistieke ontwerpen met nieuwe media. Liselore Goedhart is als Lizzywanders verder gegaan in de Indie Gamewereld.

Na vele jaren intensief te hebben samengewerkt na hun opleiding aan de Hogeschool van de Kunsten Utrecht, werden de individuele talenten duidelijker en kon een scheiding der geesten niet uitblijven. Met de intentie om met elkaar te blijven samenwerken als het onderwerp daarom vraagt!

Dat allen inmiddels het nodige hebben bereikt en de wereld nog zullen verrassen met hun creatieve inbreng, tonen de websites, kijk op:

www.monobanda-digital.com

www.monobanda-play.com

www.lizzywanders.com

Wederom vraagt de Triodosbank haar leden om te stemmen op een innoverende onderneming met hart voor de samenleving.

Kon niet kiezen dit keer dus maar drie maal gestemd: Kytopia en de Vechtclub XL in Utrecht en Klimaatgarant.

De Hallen in Amsterdam, ook genomineerd,  hebben zeker ook mijn hart, maar die ken ik nog niet persoonlijk. De Vechtclub en Kytopia wel. In leegstaande gebouwen opgerichte creatieve broedplaatsen, hele mooie initiatieven waar jonge mensen zich kunnen ontwikkelen, werkplekken tegen betaalbare huren vinden, uitwisseling en samenwerking op allerlei gebied. Steden zien steeds meer de meerwaarde en geven gelegenheid en voeren een stimuleringsbeleid.

Rotterdam, nog zo'n stad met visie. Ik ontdekte gisteren Made in 4 Havens. In het mij van oudsher bekende Vierhavensgebied is er een opstart gaande om met de wijk Delfshaven en landelijke ontwerpers een werkplaatsencomplex te ontwikkelen in een van de leegstaande pakhuizen.

En komen we uit bij Klimaatgarant. Hoe krijg je huizen en gebouwen klimaatneutraal? Zij weten er alles van.

Mensen,  kijk eens goed naar de Triodosbank. Al vele jaren zetten zij zich in voor een betere wereld. Hoewel ook zij geen totaal zuivere koffie kunnen schenken, de financiële wereld hangt van belangen aan elkaar, zet de bank zich in om het goede te doen. Ze steunen de mooiste initiatieven op sociaal en cultureel gebied en bij hen geen overtrokken beloningszaken voor de directie. Men haalt levensvreugde en voldoening uit heel andere dingen. En dat het de bank daarbij ook nog eens voor de wind gaat, maakt duidelijk dat zakelijk denken goed samengaat met moreel besef!

www.triodos.nl

Gisteren heeft de rechter uitspraak gedaan in de zaak kunstenaar Luc Tuymans / fotografe Katrijn van Giel. De foto op Beeld toont de twee koppen van politicus J.M. Dedecker, links de foto, rechts het schilderij dat Tuymans ervan maakte. De meningen uit de kunstwereld komen vandaag in de Volkskrant los.

Koos Breukel, fotograaf (geboren en getogen in Alphen aan den Rijn), Egbert Dommering (hoogleraar informatierecht en expert portretrecht),  Roel Sandvoort (directeur fotobureau Hollandse Hoogte) en natuurlijk de advocaat van de fotografe Dieter Delarue zijn het met de rechter eens dat Tuymans plagiaat pleegde.

Frank Demaegd van Zeno X, (Antwerpen en Brussel), de galerie van Tuymans en de advocaat van Tuymans, Alain Berenboom, spreken zich uiteraard tegen het vonnis uit.

Tuymans als laatste, na het vonnis: "Met zo'n uitspraak mag geen enkele kunstenaar nog vrijelijk omgaan met de beelden die zich massaal via alle mogelijke media aandienen".

Is dat zo?

Als kunstenaars in vroeger tijden een schilderij opzetten, werd er  vooral bij grote genrestukken, gebruik gemaakt van een raster, met meetkundige berekeningen. Later werd een ontwerp op doek geprojecteerd en kwam ook de fotografie op als hulpbron bij het ontwerpen.

In onze eeuw is fotografie, naast journalistiek onderwerp, uitgegroeid tot een kunstzinnige en artistieke uiting, de foto als zelfstandig kunstwerk. Veel journalistieke foto's zijn ook artistiek interessant gebleken, dat wil zeggen dat de fotograaf niet alleen een gebeuren vastlegt, maar ook door de manier van kadering en positie zelf iets toevoegt aan de verslaglegging. Door internet is alles tegenwoordig beschikbaar en bruikbaar voor anderen. Op de websites van fotografen worden hun foto's nog wel eens beschermt met een transparante overdruk, maar in de praktijk blijkt hun werk toch overal te kopieeren.

In principe mag er veel. Kunstenaars krijgen gevraagd maar ook ongevraagd veel beelden binnen van gebeurtenissen die ze niet zelf meemaken en kunnen daardoor geinspireerd raken. Als je een foto van een ander gebruikt om er iets heel anders van te maken is dat toegestaan en het wordt ook veel gedaan. We reageren op de wereld om ons heen vanuit mediabeelden.

Echter in het geval van Tuymans en ook Marlene Dumas maakt zich er schuldig aan, is er niets gedaan met het fotovoorbeeld voor hun werk, maar een op een gekopieerd. Dat is niet toegestaan en bovendien, wat is er aan? Is de foto niet genoeg? Wat voeg je er als kunstenaar aan toe?

Veel portrettisten gebruiken foto's om een portret te schilderen. Je hebt het nodig om allerlei redenen, maar alleen als ondersteuning bij bestudering van de realiteit. En dan maak je je foto's zelf.

Bij gebruik van andermans werk altijd toestemming vragen, indien mogelijk. Overigens na 70 jaar is werk van kunstenaars vrij van rechten.

Gisteren met Ton in de Jeep naar Belgie gereden. In 2 en een half uur over druilerig regenachtige wegen, waarvan de Belgische nog steeds de slechtst onderhouden zijn en de Nederlandse in luxe glanzende staat verkeren. Belgie daarentegen bewaart zijn historie meer, Gent is er een voorbeeld van. Het Stadsmuseum (STAM) is een moderne aanbouw aan een zeer oud kloostercomplex. We dwalen door een oude kapel en refter, en zalen met archeologische vondsten en schilderijen en beelden uit vroeger tijden. Gent heeft net als Leiden rijkdom vergaard met wol en linnenindustrie. Later ook met staal, er is een grote industriehaven.

Aan een van de havens bezoeken we later op de dag Galerie Tatjana Pieters, maar daarover straks meer.

We zijn naar het STAM gekomen voor de speciale expo Maquettes, verbeelding op schaal. Er is een opstelling van hedendaagse maar ook antieke. We bestuderen de Nederlandse architecten Neutelings/Riedijk, succesvol met de bouw van het Cultureel Centrum Rozet in Arnhem waarvan hier een grote maquette staat. Maar ook weergaven van oude kerktorens (sommige eveneens in wit zoals onze toreninstallatie). Verrassend is de tafel in de gang met duizenden witte legosteentjes. Bezoekers worden er uitgenodigd te bouwen aan witte torens, waarvan er enkele zijn opgesteld als voorbeeld. Bekijk de foto's die ik geplaatst heb op Beeld.

In de architectuur is een maquette een toegankelijke visualisatie van een bouwproject. Er wordt dankbaar gebruik gemaakt van een maquette bij het ontwerpen, maar ook bij de communicatie met de opdrachtgever. Miniatuurversies van de omgeving oefenen een grote aantrekkingskracht uit op mensen. Als kind al zijn we gek op schaalmodellen, het is de essentie van het meeste speelgoed maar ook van souvenirs.

Maquettes verwonderen, ze openen de wereld en zelfs werelden die niet, nog niet of niet meer bestaan.

Tot 26-4-2015

www.stamgent.be

Aan het eind van de middag rijden we nog even naar Galerie Tatjana Pieters aan de Nieuwevaart. Onlangs vanuit de binnenstad verhuisd naar een industrieel pand waar de werken die ze voert goed tot hun recht komen. Het is geen toegankelijk werk, maar ik houd van haar instelling de aankomende talentvolle kunstenaar te ondersteunen en onder de aandacht te brengen. De Galerie leren kennen op Art Rotterdam, waar ze al jaren staat, heeft dat nu tot resultaat dat we vrijkaartjes krijgen voor de volgende Art Rotterdam, van 4-8 februari op verschillende locaties in de stad.

www.artrotterdamweek.com

"Words are able to foretell

                           to say nonsense

                           to keep

                           to lash

                           to love

                           to hate

Words have it all

within one moment after a new moment after a new moment

Image has it all

within eternity

for early now and future

Imagine"

Deze woorden schreef ik op in de jaren negentig in reactie op de ontmoeting met Belfast jongeren tijdens hun verblijf in Rijnwoude.

Stichting HUNI (Hulp Noord Ierland) organiseerde er gedurende 20 jaar vakanties voor N.I jongeren. Een verblijf bij pleeggezinnen bracht de kids van beide vijandige partijen dichter bij elkaar. Mijn bijdrage bestond o.a. uit het organiseren van kunstprojecten.

De bedoeling was de jongeren begrip voor elkaar te laten opbrengen door middel van plezierige sportontmoetingen, leuke uitjes maar vooral ook diepgaande gesprekken. Dat laatste heeft geleid tot emotionele gedichten, tekeningen en theater.

Deze vakanties hebben later, na onderzoek door de Universiteit van Dublin, de eenmaal volwassen deelnemers in staat gesteld zonder uitzondering gebruik van geweld uit de weg te gaan en de dialoog te omarmen.

Woorden kunnen beledigen, kwaad aanrichten, reputaties schaden, zo pijnlijk dat agressie niet ver weg is. Menselijk en begrijpelijk, een ieder herkent wel een stijgende bloeddruk, adrenaline toename, zwart voor de ogen. Beschaving leert je echter die reactie om te buigen tot bezinning. En het stellen van de vraag wat de oorzaak is van de aantijgingen.

Burgemeester Aboutaleb van Rotterdam sprak tijdens zijn emotionele speech in reactie op de aanslagen in Parijs van woensdag 7 januari, de aanbeveling uit om steeds harder van je te laten horen (het heilige recht van meningsuiting), maar misschien moeten we wat harder luisteren?

Mijn eerste verhaal van 2015 is triest. De aanslag op Charlie Hebdo in Parijs. Twee zwaarbewapende Franse mannen van Algerijns/Islamitische afkomst drongen op woensdag 7 januari het bureau van het satirische weekblad binnen om de totale redactie uit te roeien. Belediging van de profeet Mohammed blijkt zoiets te rechtvaardigen.

Uit de hele wereld kwamen verbijsterde reacties van ongeloof en angst en verdriet. In onze democratische rechtsstaten kennen we vrijheid van meningsuiting in woord en geschrift en is geweld strafbaar. Dat wordt door alle religieuze groeperingen die de democratie omarmen vanzelfsprekend gevonden. Daarom worden wereldwijde protestacties verbeeldt met potloden, pennen, stiften. Vergeleken met wapens zijn het simpele middelen, maar kennelijk voor machtswellustelingen de grootste angst.

De media wijden lange artikelen aan analyse en verklaringen, het is meer dan een religieus conflict. Economische tegenstellingen tussen bevolkingsgroepen, onzekerheid over het bestaan, het zijn allemaal geldige redenen om boosheid te ontwikkelen. Toch weten sommigen zich aan hun woede te ontworstelen en die energie te gebruiken om het leven op een positieve manier naar zich toe te trekken. Het beste voorbeeld daarvan was de ook bij de aanslag omgekomen eindredacteur van Charlie Hebdo Mustapha Ourrad. Algerije ontvlucht nadat hij wees was geworden, aan de Sorbonne gestudeerd en in de uitgeverij terecht gekomen.

Als de gedachte, het geschrift, de verbeelding zo belangrijk is dat dictatoriale regiems als eerste die uitingen verbieden en de verbeelders opsluiten of bedreigen, vakbroeders en zusters en alle mensen die het woord tot ons richten, wees u bewust van uw verantwoordelijkheid en verspreidt berichten die de wereld helpen verbeteren en medemenselijkheid aanprijzen. En dat mag met een lach en een traan:)    Charlie-verleven!

We werden getipt door Anke van der Kwaak, keramiste en vriendin waar ik regelmatig mee samenwerk, dat we eens naar Meesterlijk moesten gaan. Een vrij nieuwe beurs in de Westergasfabriek te Amsterdam voor design, toegepaste kunst en good food.

Vrijdag 28 november, de eerste dag, was het zover. Een snoeikoude wind waaide over het terrein, maar eenmaal binnen was het warm en ontzettend gezellig. Meteen al aan het begin raakten we in gesprek met Rene van den Berg, schoenontwerper en neef van Anke. Ze had het al eens over hem gehad, hij is inmiddels museaal. Zijn ontwerpen stonden onlangs ook tussen de vele in de Kunsthal. Een geweldige vakman en natuurlijk kregen we het over de liefde voor leer en de technieken die hij gebruikt. Technieken die ook ik meegekregen heb op de cursus tas ontwerpen bij Amine van Lieshout in Gouda. Hij maakt traditionele schoenen, inmiddels van plantaardig gelooid leer (milieuvriendelijker), maar ook hele bijzondere voor op de catwalk.

Op de beurs was het mogelijk bij Rene een enkel met de hand gemaakte herenschoen te bestellen in zelf gekozen kleur.

"Say no to mainstream".

Als we verder lopen zien we een keur aan ontwerpers van alle leeftijden en vele ambachtelijke technieken. Technieken vaak al heel oud, maar weer opnieuw ontdekt.

We herkennen onze ontwerpstijl en thematiek bij Meubelatelier Momentum van Arno Kalfsvel. Zijn Cabinet of Curiosities en de Niskast, prachtig werk in kostbare houtsoorten en perfect afgewerkt.

Een leuke jonge gast, die aanvullend op zijn opdrachten zijn vrije werk ook in wil zetten. We geven hem wat tips en adressen van galeries.

Voor Tetterode glasstudio maakte Joep van Lieshout magnifiek geblazen objecten van glas, als lamp weergegeven, loodzwaar en industrieel, in die hele mooie zand gestraalde watergroene oud glas tint.

Veel leren objecten, glas, hout, vilt, wol en katoen, keramiek, metaal,

en sieraden, alle materiaal authentiek en natuurlijk, steeds meer op ecologische basis. Zowel jong als oud maakt zich er sterk voor.

Als we hongerig naar buiten lopen om een keuze te maken uit de vele tentjes met verantwoorde hapjes, komen we Anke en haar man tegen en trekken samen verder op. Anke bestelt bij Hester van Eeghen een tas, die ter plekke wordt afgewerkt en Ton laat zich verleiden tot de aankoop van een kunstig gebreide stropdas van alpacawol met bijbehorende sjaal. En we knopen nog wat gesprekjes aan met gepassioneerde makers in de Ateliers. In een naastgelegen gebouw op het terrein presenteren zich de Meesteropleiding Coupeur; de Dutch Shoe Academy; het Hout- en Meubileringscollege; de Vakschool Schoonhoven (goud en zilver) en Sint Lucas prentmakers in het atelier van de vakman, waar werkwijze en productie inzichtelijk wordt gemaakt.

Het is duidelijk dat een nieuwe generatie makers afstand neemt van grootschalige productie uit goedkope arbeidslanden en dat ook de consument steeds meer waardering krijgt voor vakwerk, aandacht en intentie.

"Dare to be different"

www.meesterlijk.nu

De avonden met Naturalis after Dark raken populair. Ook deze editie was weer uitverkocht. Misschien ook wel door het onderwerp: Humor om te lachen.

Heb je dan ook humor om te huilen? Jazeker, tegenwoordig heeft de weldenkende mens er een behoorlijk moreel oordeel over. En dat werd donderdagavond de 27ste november besproken. Het publiek was een paar dagen ervoor al warm gemaakt met een artikel in de Volkskrant over Geer en Goor. Oftewel de hedendaagse "komieken" Gerard Joling en Gordon, bekend als zanger maar ook van tv om hun hilarische lachsalvo's over alledaagse dingen en mensen. Mensen die ze nog wel eens op een platte manier op de hak nemen.

Emiel Martens,(Dr. E.S. Martens, Universiteit van Amsterdam, cum laude afgestudeerd in Media Studies en Human Geography) neemt zijn studenten tegenwoordig mee in een onderzoek naar hedendaagse humor. Kritische geluiden uit het veld worden gehoord, je gaat toch geen duur wetenschappelijk geld besteden aan zoiets? Maar er doemt toch een interessant tijdsbeeld uit op. Onderzoekers willen altijd weten: waarom wat, waarom wie, en waarom wanneer, de www van wetenschap. En dan blijkt dat platte poep pies bah humor voorkomt in tijden van transitie, van maatschappelijke veranderingen.

Dit gegeven bleek ook uit het interview met Bas Jongenelen, letterkundige aan de Radboud Universiteit Nijmegen over de Middeleeuwen. Ook een periode van verandering. De humor van die tijd was platter dan plat en poeperiger dan ooit, zo vies zien we het tegenwoordig niet meer. Natuurlijk werden we verrast met wat voorbeelden, door Bas met olijke blik over het publiek uitgestrooid, maar dan blijkt ook tijd iets te doen met onze humorgevoeligheid.

Verder dan wat gegrinnik kwamen we niet:)

Waar de zaal nog wel plat voor ging was Kees Moeliker, curator van Natuurhistorisch Museum Rotterdam over oeps sneue slachtoffers uit het dieren rijk, zoals de dominomus. Neergeschoten omdat hij jaren geleden in Friesland tijdens een dominostenen opbouw een reeks stenen met zijn vleugeltjes omkegelde. Het blijkt dus dat deze dieren verzameld worden! De Tweede Kamermuis, de babyvleermuis in een zak ontbijtgraan, egeltjes verstrikt in Mac Donalds Mc Flurry bekerdeksels. Mac Donalds trok het zich aan dat egels zich verstikten in weggegooide deksels van de melkdrankjes, lekkers waar egels verzot op zijn. Ze kunnen er wel in maar nooit meer uit door de waaiervorm van het rietjesgat. Mac bedacht een deksel met een kleiner gaatje, maar klanten haalden het deksel eraf omdat het rietje er te lastig in ging. Vervolgens kwamen er verstikte duiven binnen bij het museum, met de hele beker om hun kraag!

We lachen natuurlijk niet om het dierenleed, maar om onszelf. Ons eigen gedrag van slordigheid, van niet nadenken wat de gevolgen zijn van de mens op de natuur.

En dan blijken we volgens de bekende bioloog Jan van Hooff ook nog eens sterk op apen te lijken in ons gedrag: primitief en instinctief. We blijken heel veel behoeften te delen, plaaggedrag, kietelen, elkaar voor de gek houden.

Hij kan er smakelijk over vertellen, aangevuld met wat filmpjes over de aap, die ook tot lachen in staat is. En hoe we de verschillende lachbewegingen moeten uitleggen, het is ook lichaamstaal. Een proef die Van Hooff deed door apen in Burgers Zoo te confronteren met een in tijgerpak verklede oppasser. Nadat deze het tijgermasker plotseling optrok en zijn bekende oppassersgezicht toonde was er toch een slimme vrouwtjesaap die Jan van Hooff aankeek met een geluidloze apenlach en een blik van "dat meen je toch niet he!?

Het verpleeghuis is dankzij staatssecretaris Van Rijn in het nieuws. Niet politiek gestuurd maar persoonlijk en prive. Van Rijns moeder woont in WZHaaglanden in Den Haag en zijn vader had geklaagd over de zorg voor haar in dat tehuis. Te weinig aandacht, tijd en aanwezigheid.

Samen met nog een protesterende partner van een patient aldaar kwam hun verhaal in het nieuws, AD plaatste een artikel. Een aanklacht.

Als jonkie kwam ik er regelmatig, in een verpleeghuis. Eerst als kleinkind van ernstig zieke opa's en oma's. Zo lang mogelijk werden zij door vnl mijn moeder verzorgd thuis, tot het niet meer ging en zelfs gevaarlijk werd, zowel voor de ouderen als voor de verzorgende, denk aan weglopen in ondergoed, persoonlijke vervuiling en rare dingen met vuur en gas.

In die tijd werden ouderen opgevangen in halve gevangenissen, op-gevangen is letterlijk te nemen. Alle persoonlijke meubels en spullen werden weggedaan en de oude mens moest genoegen nemen met een bed en een locker in een zaal met nog vier of zes anderen in dezelfde omstandigheden.  Bovendien kon het er akelig stinken, urine, rotting en verval. Betrokken en vriendelijk personeel maakte het dragelijk, maar ook toen al was er voor mensen met weinig familie te weinig aandacht.

Later deed ik tijdens mijn studie vrijwilligerswerk. Ik reed met mijn auto partners van opgenomen ouderen naar een verpleeghuis in Leiden. Daar wachtte ik tot het vaak hartverscheurende afscheid om huiswaarts te keren, met veel verdrietige verhalen in de auto terug. Mensen die vele jaren samen waren moesten het opeens alleen redden, en dat gaat op leeftijd zeer moeizaam.

Bij latere bezoeken aan familie en kennissen in de grote instellingen kreeg ik steeds meer het gevoel van niet meer bij deze tijd passende omstandigheden. Boven op de steeds zichtbaarder wordende "efficientie", trokken ook de bezuinigingen een sterke wissel op het personeel in de instellingen. Vrijwilligers doen hun best de hiaten op te vullen, maar het is niet voldoende. De vergelijking valt te trekken met een peuterklas. Niet verantwoord om alleen te laten. Ook ernstig dementerenden en zieken hebben veel begeleiding nodig.

Er zijn instellingen die hun gebouw en beleid daarop aanpassen.

Mensen krijgen een eigen kamer met meubels van henzelf. Er worden kleine eenheden gevormd met vast personeel, dat zoveel mogelijk een gezinssituatie nabootst, eigen keuken en vers voedsel en stimulerende bezigheden voor de patient. Een hele verbetering.

De Herbergiers van Stichting De Drie Noteboomen in Gouda, zijn een van de eersten die het anders aanpakten. Ton werkte vele jaren voor hen in de vorm van bouwbegeleiding bij de projecten, die door het hele land ouderen een veel aangenamer oude dag bezorgden dan voorheen. De kleinschaligheid ervan en de persoonlijke zorg, het deed veel goed. Woningcorporaties zoals Vestia maakten het financieel mogelijk, samen met de persoonsgebonden budgetten van de overheid, het was en is een succes.

Wordt natuurlijk nagevolgd. Er ontstaan steeds meer van dit soort voorzieningen.

Zoals Futurazorg, waar Ton ook aan is verbonden. De eerste is onlangs geopend in Oudewater en een tweede is in aanleg in Waalwijk. Ook Nieuwveen staat op de nominatie. Er staan er nog veel meer in de startblokken door het hele land. Amvest wil investeren en Bouwbedrijf Van Vliet Aarlanderveen, de initiator van Futurazorg, gaat bouwen, vergezeld van meerdere partners.

Goed nieuws!

www.herbergier.nl

www.futurazorg.nl

Naturalis After Dark, Leiden 31 oktober. Een Halloween science horror night.

Met een flitscollege van psychiater Arne Popma over moordneigingen.

Collectiebeheerder Pepijn Kamminga showt "enge dingen" uit het Naturalis depot, zoals ratten op sterk water, een opgezette Tasmaanse duivel, en een enorme hyena met ongepoetste tanden en een afschrikwekkend geluid (uit de speaker).

Interview met taalwetenschapper Niels Schiller over forensische fonetiek. Herken je de stem van je aanvaller in een donker steegje later nog terug als betrouwbare getuigenis?

Pecha Kucha over zombies door cultuurwetenschapper Dan Hassler-Forest.

Interview met Naturalisonderzoeker Peter Lina over vleermuizen, (er zijn maar drie soorten vampiers en die leven vnl in Zuid Amerika, dus voor de beestjes hier is angst niet nodig. Een enkeling heeft rabies, maar in contact komen met een vleermuis is lastig, hun sonar zorgt er voor dat ze niet tegen je aan botsen, en ook niet in je haar verstrikt raken;)

En curator Bart Grob (met drie benen)van Museum Boerhaave liet enge medische dingen uit de collectie van Boerhaave zien.

En dat laatste was hilarisch voor de dames. De "ziekte hysterie" tot niet zo heel lang geleden een serieuze diagnose voor vrouwen die een onbevredigd(end) leven leidden. Artsen hadden daar zo hun genezingsmethodes voor, losten dat persoonlijk met de hand op (onder die Victoriaanse lange rokken). Maar zoals mannen zijn, overal vinden ze een apparaat voor uit: met een handboor ging het ook. En die kregen we te zien, samen met een kuisheidsgordel. Doorgegeven in het publiek klonken hier en daar kreten van afschuw.

Medisch en cultureel materieel blijken door de eeuwen heen martelwerktuigen. Door mannen ontworpen. En als God een man is heeft hij de ultieme marteling geschapen: de bevalling. Een van de aanwezige dames had dit gegeven echter opgelost, haar baby kwam er via een keizersnede in haar bloederige t-shirt zonder al te veel misbaar uit.

De avond, gelardeerd met cartoons op film van Ype Driessen en Bruno van Wayenburg, werd kundig aan elkaar geknoopt door chef wetenschap van de Volkskrant Maarten Keulemans. (Zie foto op Beeld). En is een initiatief van Naturalis Biodiversity Center, mede mogelijk gemaakt door mediapartner de Volkskrant.

www.naturalisafterdark.nl

De expositie Kera-Mix startte in 2011 als Kera-Tex, waarbij keramiek werd gecombineerd met textiel. In 2013 verbreedde kunstorganisatie Terra Arts Projects Zoetermeer deze uitdaging. Bij  Kera-Mix mag de klei gecombineerd worden met een materiaal naar keuze. Keramiek dient wel de meest prominente rol te spelen in het werk.

Het doel van Stichting Terra Art Projects is om de professionele hedendaagse kunst via toegankelijke projecten onder de aandacht te brengen van een breed publiek.

Dit jaar is er werk te zien van 55 keramisten uit Nederland en het buitenland.

Op de expositie is de installatie "Healing"te zien. Samen met keramiste Anke van der Kwaak verlijmde ik twee gebroken vazen op de kintsuki methode, maar dan op een alternatieve manier. Niet zoals in Japan, waar de breuk hersteld wordt met goudlijm, maar op mijn manier, met wol, hout en kant. Natuurlijk met een bedoeling, want ik wil altijd een verhaal vertellen.

Dat verhaal wordt verteld via een Haiku (kort gedicht naar historisch Japans model), gemaakt door Anke's dochter op 12-jarige leeftijd.

De tekst drukten we met vermicelli soepletters in een natte plak klei.

Daarna voorzichtig opgerold en na droging in de oven afgebakken. Nu is de tekst er als diepdruk in achtergebleven, maar niet meer te lezen doordat de klei is opgerold.

Het verhaal erachter wordt door de installatie "Healing" uitgebeeld: een strandwandeling.

De Japanse klompjes werden door Ton Peterse gevormd uit een oude boom die komt uit onze voormalige tuin in Boskoop. (Zie foto op Beeld)

Warande 40/2711 HZ Zoetermeer, winkelcentrum Stadshart.

Za. en zo. van 13-17 uur open, toegang gratis/ 3 uur gratis parkeren in P4 Luxemburglaan.

Tot 23 november.

www.terra-artprojects.com

Boijmans van Beuningen Rotterdam, dinsdag 28 oktober.

"De mode is grondig veranderd. Wereldwijd staat een nieuwe generatie idealistische en geengageerde modemakers kritisch tegenover de maatschappij en tegenover het modesysteem. Geinspireerd door toonaangevende vernieuwers is een symbiotisch en duurzaam modebeeld ontstaan waarin bewust leven wordt uitgedrukt in een nieuwe mode identiteit. In een tijd van wereldlijke conflicten waarin het individu het onderspit delft, zet het jonge ontwerpers aan tot vernieuwing en herdefinitie van wat mode is". Aldus Sjarel Ex, directeur van Boijmans.

Vijf jaar na "The Art of Fashion", waarin Boijmans mode toonde, die zich beweegt op het grensvlak met de beeldende kunst, maakt het museum opnieuw de balans op. (Zie foto's op Beeld)

Zeker nu zeer actueel, omdat onlangs de nieuwsberichten weer melding maakten van de slechte arbeidsomstandigheden in ateliers in India en Bangladesh, waar jonge meisjes letterlijk opgesloten worden op fabrieksterreinen van weverijen om het hun beloofde salaris na een slavendrijvende periode van te lange werkdagen op te kunnen halen.

Ik zie een nieuwe toekomst voor me met steeds meer ambachtelijk en dichtbij gemaakte kleding op een milieu vriendelijke manier geproduceerd. Goed nieuws daarbij is dat het bedrijf TexFibers in Arnhem weer hennepvezels gaat produceren als duurzaam alternatief voor katoen! Mijn oude liefde weer onder de aandacht. Nu pas beginnen groene initiatieven steeds meer te landen, in de voedselindustrie, de kleding, maar ook in de architectuur.

Het geeft een positief gevoel voor de toekomst.

En die meisjes in India, hoe gaan die hun inkomen veilig stellen als de industrie naar andere wegen gaat zoeken bij strengere en dus duurdere arbeidsomstandigheden?

Wel consument, gebruik uw stem:

Ontprimark....

www.boijmans.nl

Gisteren met Ton de Dutch Design Week Eindhoven bezocht.

De eerste keer voor ons, het is de dertiende editie. Opziend tegen het grote aanbod lieten we het in het verleden aan ons voorbijgaan.

Dat grote aanbod was er inderdaad, maar als je de route voorbereidt die je wilt afleggen is het een inspirerende en verrassende beleving.

Strak georganiseerd, veel diensten op de weg voor de veiligheid en begeleiding, dan kun je alleen maar bewondering opbrengen voor dit evenement. Dat vinden kennelijk velen met ons want het was stampend druk overal. En wat een sfeer!

We hadden gekozen voor de Strijp Area, de oude Philips fabrieken, verspreid over een enorm terrein, waar vele ruimtes weer door bedrijfjes worden gebruikt, maar ook de creatieve industrie een plek heeft veroverd.

Strijp R, dat kenden we reeds, het terrein van Piet Hein Eek. Daartegenover zit Strijp T, daar begonnen we met het bezoek aan Unlocked, jonge talenten, door ABN AMRO, beroepsorganisatie BNO en DDW begeleide ontwerpers die zich hier presenteren.

En Kiki en Joost, (Kikiworld/project Joost) zij hebben op dit terrein hun atelier en zijn internationaal inmiddels bekend. Hun werk is prachtig, heel divers en gedurfd. Daarnaast TAB Building, jonge ontwerpers met de nieuwste technieken en uitvindingen (veel "Daan Roosegaarde"-achtige uitingen). De Graduation Show, met het werk van alle afgestudeerden, slaan we even over. Die bekijken we later online.

Overgestoken naar Piet Hein Eek. Zijn terrein bezochten we in het verleden meerdere malen, in het begin van zijn onderneming op Strijp R toen Menno Doornbos er nog exposities organiseerde.

Nu ontdekt door velen, het was er geweldig druk, maar er was dan  ook veel te zien. Een soort Bijenkorf, maar dan met unieke ontwerpen, ambachtelijke technieken, hergebruik, ouwe meuk en kostbare kunstwerken. Never a dull moment. Begonnen in de oude Ahrend fabriek in Geldrop, (waar Ton af en toe werken ophaalde voor Link Art Company en ik wel eens meeging om onder het genot van Brabantse koek en koffie nieuwtjes uit te wisselen en hout te snuiven), is zijn imperium inmiddels uitgegroeid tot immense proporties. Het terrein rond Piet Hein Eek is nu in ontwikkeling. Er wordt druk gebouwd, de eerste woningen zijn naast de fabriek opgeleverd.

Strijp S, het laatste terrein dat we wilden bezoeken, bevindt zich tegenover station Beukenlaan. Het beroemde Klokgebouw slaan we over, we moeten kiezen. We lopen het buitenterrein over. Daar is  genoeg te beleven. Aanbod van bestaande bedrijven, die zich profileren als innovatief en creatief.

Maar het leukste was toch wel de Berlijns aandoende speelplek voor volwassenen en kinderen, de plint in de oude Apparatenfabriek aan de Torenallee. Een enorme hoeveelheid aan creatieve bedrijfjes, initiatieven, conceptstores, kinderparadijzen op fantasierijke en artistieke manier ingericht. In een lege hal vonden we tapijten van allerlei alternatief materiaal. Een foto op Beeld toont er twee.

Dat zijn ook meteen de enige foto's die we maakten,  de Dutch Design Week is namelijk niet te filmen, je moet hem beleven!

DDW "Now future", 18-26 oktober

We hebben het Theatercafe Leiden in het hart gesloten. Afgelopen week een Quitequiet avond bezocht. QuiteQuiet is een club mensen die voor Delft, Rotterdam en Leiden singer-songwriters boekt.Voor een publiek van plus minus dertig man zette Yori Swart een intieme set neer met een stem als een klok, begeleid met gitaarspel uit haar gitaarverzameling. Elke song in een andere stemming (zowel technisch als gevoelsmatig:)

Duidelijk een conservatorium basis, ze weet haar techniek echter goed te gebruiken. Het is zeer persoonlijk werk.

De sfeer van Scheltema is ook na de verbouwing in krakersoutfit gebleven.

De inktzwarte wc's en muren, de hergebruikte materialen uit de bouw, we borrelen aan rijplaten voor zwaar verkeer. De simpele maar doeltreffende oplossingen. Het zijn echter de mensen die de sfeer mede bepalen en die zijn relaxed en open.

Ja, en dan loop je door nachtelijk Leiden naar de auto die bij de molen

staat geparkeerd, tegen een klein drama aan. Er staat een jongen met een scooterhelm en tassen in de hand een klein hondje bij een boom te planten. De houding van de jongen baart mij zorgen, onzeker, tobbend.

Ton wil er met een grote boog omheen, het is tenslotte middernacht, maar de zorg om het hondje geeft mij moed de jongen aan te spreken.

De jongen probeert niet het hondje, een Chihuahua, aan een boom te binden voor een vakantie, integendeel, hij probeert haar te behoeden voor het langsrijdende verkeer. Riem vergeten, door een snel vertrek.

Ik bied hem aan Paris, zoals het hondje heet, vast te houden, terwijl hij zijn spullen pakt. Paris is nog jong, en Chihuahua's zijn al klein, dus ik sta met een muis met een glitterband en roze strik om in de hand.

Er gaat mij een lichtje op. De jongen, een jonge "Bas Kosters", vertelt dat hij hals over kop het huis is uitgezet door zijn vader. Die kon zijn aanwezigheid niet langer verdragen. Hij vertelt het zonder emotie, alsof hij dit al lang heeft voelen aankomen.

Heb je hulp? Het is het eerste dat in me op komt. O ja, jeugdzorg zit erop en hij kan deze nacht bij een vriendin logeren aan de overkant, en hij wijst naar een oud Leids studentenhonk.

Terwijl hij zijn scooter afsluit en zijn logeertassen verzamelt, vraag ik hem naar zijn leeftijd. 17. Naar zijn school en wat hij later wil worden.

Visagist. Natuurlijk. Zoals Leco? Nee meer Maik de Boer en we lachen.

Terwijl ik Paris, die mij uitgebreid heeft afgelikt, teruggeef, vraag ik nog op het laatste moment, heb je dan geen broers of zussen?

Een zus, een stewardess, maar daar is geen contact mee.

En je moeder dan?

Die hield van mij zoals ik was, maar zij is vier maanden geleden overleden.

www.quitequiet.nl

www.yoriswart.nl

Zaterdag 31 mei Utrecht, het nieuwe Tivoli. In de grote zaal speelt het Metropole orkest met Gregory Porter, de "hooded" man. De zaal, bekend om zijn fraaie akoestiek, maakt dat helemaal waar. We kijken vanaf de hoogste regionen neer op een veertig man groot orkest met de beste solisten, die een indrukwekkend geluid produceren. De zaal, het oude Vredenburg, is door Herman Herzberger, de oorspronkelijke architect, vernieuwd. Een enorme achthoekige zaal, die toch intiem aanvoelt, het is een knap staaltje architectuur. Ik voel geen hoogtevrees, dat is in andere carre's nog wel eens het geval:)

Ja en Gregory, de man is na North Sea Jazz van verleden jaar, enorm populair. Zeker ook bij een jong publiek. De zaal zit er vol mee. En krijgt meteen wat klassieke thema's mee. Het orkest doet ook zijn best jonge componisten te ondersteunen. Deze avond mocht een internationaal team van studenten klassiekers uit de soul- en jazzwereld arrangeren tot een nieuw stuk, dat vanavond werd gespeeld. Mooi om te zien hoe de groep met professionele spots in het licht werd gezet. Een van hen was tussen zijn familie en vrienden gekropen vlak bij ons op de bovenste verdieping. Maar ook hij ontsnapte niet aan spot, applaus, en aandacht.

www.tivolivredenburg.nl

En dan klein, want daar begint het meestal toch. Scheltema Leiden, afgelopen zondag. De verbouwde wolfabriek aan de Marktsteeg, is na een verleden als krakersbolwerk de Droomfabriek met Jazzmatezz, verbouwd en opgeknapt tot cultureel centrum. Er zijn expositieruimten, een theater en horecamogelijkheden door het hele pand, die ook te huren zijn voor feesten en partijen. De sfeer is relaxed, er is niet voor heel veel geld verbouwd, maar wel weer veilig voor veel bezoekers en met goede voorzieningen.

Het Theatercafe Leiden, aldaar gevestigd, organiseert open podia. Een keer in de drie weken op zondagmiddag, worden er wat stoelen verschoven en een podium opgebouwd om artiesten in wording of al langer bestaand maar met individuele nieuwe ambities, de mogelijkheid te geven zich aan een publiek te tonen. En dat levert verrassingen op.

Soms denk je, waar zit ik naar te kijken, een volgend optreden verrast tot op het bot. Zoals Harry Siers. Een oudere man met een gitaar, die zoals hij het noemt, hertalingen van beroemde singer/songwriters brengt, zoals deze avond van mijn geliefde Tom Waits. In 2011 bracht hij een cd uit: "Twaalf", waar bekende artiesten zoals Fay Lovski met de zingende zaag aan meewerkten. Natuurlijk ging die mee met Harry's handtekening en goede wensen erop!

www.harrysiers.nl

www.scheltemaleiden.nl

Ten slotte heb je nog waar klein groot in kan zijn. Het oude Tivoli Utrecht aan de Oude Gracht. Het poppodium heeft zijn plek af moeten staan aan het nieuwe Tivoli in Vredenburg. Ook het oude Tivoli heeft als voormalige klooster een krakersverleden, groeide uit tot nationaal en internationaal gewaardeerde popzaal met uitstekende line-ups. Alom wordt getreurd dat het weg is. Maar misschien te vroeg getreurd, want er is belangstelling uit experimentele muzikale hoek. Kyteman (Colin Benders) en orkest moeten hun Kytopia aan de Zeedijk Utrecht binnenkort verlaten. Deze opstallen worden gesloopt en er komen woningen. In het oude Tivoli waar ook Kyteman zoveel uren doorbracht, zou er een nieuw Kytopia kunnen verrijzen. Die wens is geuit en de stad Utrecht omarmt het idee. Zoeken naar investeerders dus (wellicht de Triodosbank, die ook al eerder Kytopia steunde?) Succes mensen, mag dit gaan lukken!

www.kyteman.com

De duurste en mooiste vaas van keramiste Anke van der Kwaak delfde het onderspit in Dreespassage 7, onze voormalige galerie in het Stadshart Lage Zijde Alphen aan den Rijn.

De verzekering keerde uit.

Ik nam de scherven mee.

De vaas was "gebroken", ik voelde het mijn taak hem te "genezen".

Mexicaanse vrouwelijke katholieke gelovigen dragen zwart kant bij rouw.

De breuklijn dekte ik af met rood koord, de bloedlijn, de rode roos verbeeldt het leven. (Zie foto op Beeld)

Zo gaat de vaas terug naar Anke.

Maar niet voordat ik er een installatie van heb samengesteld, in combinatie met het gedichtenkastje. Eind van het jaar gaat dit tentoongesteld worden op een speciale expo in Zoetermeer.

Zonder het te weten paste ik op de vaas een oude Japanse techniek toe om gebroken keramiek te helen. Kintsuki. Dit is gebaseerd op het verlijmen van de breuklijnen met goudpoeder. De breuk blijft zichtbaar, er ontstaat eigenlijk een nieuw stuk met gouden belijning.

En Utah, de hengst uit Hazerswoude dorp. Eigenaresse vroeg mij hem weer te geven op hout. En daar kwamen de kaasplanken uit Dreespassage 7 weer van pas. Mooi uitgewerkt hout in een vergane kleur.(Zie foto)

Foto's van Utah werden gemaakt in allerlei standen. Ik koos voor vooraanzicht. Afgelopen zondag Utah van dichtbij bekeken op stal. Nog nooit een paard bestudeerd. Wat zit zo'n kop fantastisch in elkaar. Utah liet het zich geduldig welgevallen. Als beloning mocht hij onder de douche. En ja dan wil hij daarna in het zand rollen. Nog nooit een paard zo zien en horen genieten!

Alle kaasplanken, waar we de wand van Dreespassage 7 mee bekleed hadden, krijgen een tweede leven.

In opdracht zijn Ton en ik een Pastoe geinspireerde lage kast aan het maken voor een media installatie. En ijzervreter Ton van Gilst (www.vangilstdesign.nl), ook tijdelijk galerist aan de Anne Frankkade te Alphen aan den Rijn in het Stadshart Lage Zijde, heeft een kaasplankkast van ons staan om een onderstel bij te ontwerpen.

De chipswood vloer uit de Dreespassage krijgt ook een tweede leven. We experimenteren met allerlei materialen om het hout her te gebruiken als tafel en/of kast. Geen splinter verspilling dus, op naar nieuwe tijden!

"Ruige types laten zich knippen door een barbier, liefst eentje met meer tatoeages dan de gemiddelde maori-krijger". En gisteravond was er zo'n barbier, met scheerstoel en attributen, tijdens "Naturalis After Dark" in het oude Pesthuis behorend bij Naturalis in Leiden.

Hoofdact van de avond was fotograaf Jimmy Nelson, die momenteel een expositie in Volkenkunde heeft met portretten van de laatst overgebleven geisoleerd levende stammen van de planeet. In half Nederlands/Engels (geboren in Engeland maar opgegroeid in Amsterdam, doordat zijn vader bij Shell werkte betekende dat reizen), vertelde hij hilarische verhalen over zijn avonturen. Zoals de zoektocht naar de Chukchi in ijzig Siberie. Min 40 graden in een oude tank over de permafrost zoeken in een gebied zo groot als Frankrijk naar een stam van een paar honderd mensen! En eenmaal bereikt, dat hij op een dag huilend om zijn pijnlijk bevroren vingers, deze mocht warmen tussen de borsten van een van de vrouwelijke stamleden. Geen probleem, zo afhankelijk als de mensen daar van elkaar zijn, kennen zij geen scrupules.

Scrupules hebben wij in de westerse wereld te over.

En daar ging deze avond eigenlijk over. We flirten momenteel met ruig en stoer, maar eigenlijk zijn we watjes geworden. Het publiek werd erop uitgedaagd. Preparateur van Naturalis, Bas Perdijk, slachtte een (reeds dode) gans ter plekke. Boswachter van de Oostvaardersplassen, Hans Breeveld, legde uit dat er soms ingegrepen wordt door afschieten van wild, maar soms ook niet. Resultaat dode dieren in het gebied, omgekomen van de honger. Voorafgaand aan zijn verhaal had hij bij de organisatie gevraagd naar het soort publiek, hij krijgt wel eens flink op zijn kop van overgevoeligen, die dat niet kunnen aanzien. Gisteravond was er een dame, die tot in de pauze de boswachter nog tackelde over het onderwerp.

Grappige filmpjes over het onderwerp van de avond door culturele programmamakers Blinde Paniek, Bruno van Wayenburg en fotostripmaker Ype, gaven de bijeenkomst een hoog nerdy "Big Bang Theory" gevoel.

Met een column van de stand up filosoof Victor Gijsbers over de trend waarbij je leven wordt teruggebracht naar een aangenaam overzichtelijke strijd met de elementen, zonder dat het oncomfortabel wordt.

De avond werd afgesloten met de voetstap van een dino, onlangs ontdekt in Jemen, in het gebied boven de stad Aden.

Paleontoloog Anne Schulp vertelde er smakelijk over. Hij wil graag terug om met plaatselijke wetenschappers verder te zoeken naar overblijfselen als de veiligheid in het gebied dat weer toelaat. Een uitspraak het onderwerp van deze bijeenkomst waardig, het moet wel leuk blijven! 

www.volkenkunde.nl

www.naturalisafterdark.nl

Het eerste Futurahuis in Nederland is geopend. Zie foto's.

Na negen maanden bouwen door Van Vliet Aarlanderveen is er een prachtig pand verrezen in Oudewater. De 16 plaatsen zijn zo goed als gevuld met ouderen die dagelijks zorg krijgen van inwonend echtpaar Hartsuiker en hun professionele team. Meerdere vestigingen worden voorbereid in Nieuwveen en Waalwijk.

Bouwen is mooi, sta je maanden geleden nog met twee benen in de modder, verwonder je je vandaag over een gebouw met alle voorzieningen en comfort om bescherming te bieden aan bewoners, we zijn verwend in Nederland!

Geinspireerd op de Herbergiers van de Drie Notenboomen uit Gouda, waar Ton veel voor werkte, zijn bouwbedrijf van Vliet en Ton om de tafel gaan zitten om te kijken of er zoiets ook mogelijk zou zijn met de middelen die van Vliet ter beschikking staan. Een netwerk van bouwbedrijven die in houtskelet snel en duurzaam kunnen bouwen. Genoeg mensen die invulling kunnen geven aan de inhoud en de zorg. En de financiele contacten!

De provincie Utrecht toonde zich als eerste gevoelig voor het concept en zie:  Futura Oudewater is gerealiseerd.

Futura, de naam is geinspireerd op een gedicht van de bekende Alphense dichter J.C. Bloem en werd door mij uit zijn bundel Verzamelde Gedichten (Polak, van Gennip, 2007) opgediept. Het eerste couplet duidt de gevoelens van de oudere mens:

"Als eens de hoge vloed der jeugd gaat dalen,

Dan vloeit mijn leven kalm en toch zo schoon

Lijk't water in de Hollandse kanalen:

Doodstil, maar spieglend lucht en boom en woon".

www.futurazorg.nl

Afgelopen donderdag 24 april feestje bij Freyer Architecten,(www.freyer.eu).

Mark van der Neut en Matthijs Kraan openden hun nieuwe vestiging in het Lions Parc te Alphen aan den Rijn. Jonge jongens die het goed doen in deze barre tijden. Persoonlijke begeleiding, het hele plaatje meenemen, ook de inrichting, duurzaamheid betrachten, de vorm die succes biedt!

Het was een gezellig feestje met een 3D printer en een scanapparaat waar je persoonlijke selfie in plastic gegoten kon worden. Bijna allemaal mannen, die bouw is toch altijd een herenclub. Heb ik geen moeite mee, voel me thuis in de bouwsfeer, maar een vrouwelijke inbreng wordt wel gemist, en dan heb ik het hierover:

"Bouwvrouw",

Artikel in de Volkskrant van dinsdag 29 april.

Lina Bo Bardi (1914-1992) Italiaans/Braziliaans architect laat met een expo in architectuurcentrum Arcam Amsterdam zien hoe zij met het Sesc Pompeia in Sao Paulo in 1976 helemaal van deze tijd is. Een oude staalfabriek die zij herstelde in samenspraak met omwonenden, die er al volop gebruik van maakten, voetballen, barbecues, poppenkastspelers en verhalenvertellers. Die levensenergie wilde zij behouden. Zij zag dat een mooi ontwerp alles zou verpesten en als een corset zou werken. Zij bouwde het met de gebruikers uit met een theater, bibliotheek, werkplaatsen, een zitkamer met open haard, een zwembad met zonnedek.

Tot op de dag van vandaag swingt en bruist het er.

De manier waarop Bo Bardi werkte, bottom-up, samen met de lokale bevolking, met beperkte budgetten en basale materialen en ambachtelijke technieken - het zijn allemaal zaken die sinds de crisis in de architectuur zijn teruggekeerd. De mens centraal. De iconische gebouwen die de afgelopen jaren door wereldarchitecten gerealiseerd zijn, het zijn kunstwerken. Maar inmiddels weten we dat vele ervan gebruiksonvriendelijk zijn, hoge beheer en onderhoudskosten vergen en nogal eens bouwfouten herbergen. (Calatrava, en ook onze eigen Rem Koolhaas). Misschien zijn de projecten van Bo Bardi lelijk, de schoonheid zit hem vooral in haar feilloze gevoel voor hoe mensen een ruimte gebruiken. Is dat een bouwvrouwkwaliteit?

"Lina Bo Bardi: Together", Arcam Amsterdam

Toen de vriendin van Anke (van der Kwaak)  de naam Sees Vlag noemde, als haar oom die in het Gouds Museum een overzichtstentoonstelling ter ere van zijn 80ste verjaardag aangeboden heeft gekregen, ging mij een lichtje op.

Natuurlijk, mijn oud leraar grafische vormgeving op de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten Den Haag. Eind jaren tachtig van de vorige eeuw leerde hij mij de hout- en linosnede, de zeefdruk, de etstechniek. Als grafisch ingesteld persoon, ik hou van de lijn, was ik dol op zijn lessen. Bij hem haalde ik hoge cijfers. Niet omdat ik geduldig de fijnste lijntjes uit kon snijden zoals hij, maar omdat ik durfde wat hij niet durfde: het experiment. Van alles printte ik over elkaar, seriewerk bestond bij mij niet, alles was eenmalig. Daar kwamen dan wel de gekste dingen uit.

Jammer genoeg niet bewaard gebleven, door opslag in een te vochtig basement, bovendien lustten de zilvervisjes er ook wel pap van.

Afgelopen zondag naar Gouda dus, ook de geboorteplaats van Sees.

Een drukke opening in het prachtige museum van de stad en Sees nog altijd dezelfde olijke blik en de galgenhumor. Echter wel kromgebogen door het vele gutswerk en niet meer in staat zijn eerdere niveau te halen. Daardoor is hij overgegaan op kleurpotlood. En dat herken ik dan ook weer. Bij de handtekening sessie voor zijn nieuwste uitgave "Sees Vlag, meester graficus", sprak ik hem daarover aan en op zijn vraag hoeveel potloden ik had kon ik naar waarheid antwoorden,"zo'n honderd". Dat kan niet "zei hij gevat, "er zijn maar 91 kleuren". Ach ja ik heb natuurlijk dubbele, en hij lachtte schalks naar me.

www.museumgouda.nl: 15 april-15 juni

In de week voor Koningsdag zaterdag 26 april gaan we leegruimen en Dreespassage 7 verlaten. Met enige weemoed, we hebben een leuke tijd gehad, oude vrienden terug gezien, nieuwe ontmoet. Ik hoop dat we met onze actie over het Stadshart Lage Zijde de gemoederen hebben bezig gehouden en  inzichten verschaft. Nu kunnen we alleen maar afwachten hoe het in de naaste toekomst eruit gaat zien, en vooral hoe het gebied inhoudelijk ingevuld gaat worden.

Gisteravond bezochten we kort een door de gemeente in de Dreespassage  georganiseerde inloop met bouwtekeningen en voorbeeldfoto's.

Over het algemeen begrijp ik de keuzes, veel meer woningen, minder winkels. Maar hoe de indeling is bedacht van het gebied, het roept twijfels op. Sommige ingrepen, zoals de verbreding van de Aar voor aanleg bootjes. Het ziet er leuk uit, maar de kosten die daarvoor gemaakt moeten worden, brengt het de verwachte baten ook werkelijk op?

Voor dat geld kun je ook inhoudelijke keuzes maken, voor veel meer inwoners van Alphen plezierig, zoals de mogelijkheid van culturele activiteit. Zoals ik nu de plannen overzie wordt het passief vermaak in afgedwongen situaties, geen mogelijkheden tot eigen initiatieven en al helemaal geen ruimte voor dat laatste. Een kans om van de Lage Zijde een ander beeld te creeeren dan van de Hoge Zijde, een gebied met een eigen, andere identiteit, het zou zomaar een gemiste kans kunnen zijn..

Het thema van de maand april in Dreespassage 7 van De Doorloop te Alphen aan den Rijn.

We hebben drie kunstenaressen uitgenodigd, die voornamelijk werken met keramiek.

Anke van der Kwaak is bekend van haar Japanse werk, vazen, potten en schalen tot in de perfectie uitgevoerd, zoals de Japanse traditie voorschrijft. In de etalage van Dreespassage 7 staat echter een potje dat zich niet zo gemakkelijk liet vormen: van Alphense klei gebakken uit Dennevlam aarde, gedolven bij rioolwerkzaamheden.

Annica Delfos, zij geeft haar kennis door aan mensen uit de verre omtrek in haar atelier te Hazerswoude-Rijndijk. Haar eigen werk is verhalend, ze weet prachtige installaties te maken met keramiek als basis. In de etalage staat haar "Dutch Heroes", haar bewondering voor de Nederlander die de strijd met het water al eeuwen aangaat.

Hanneke Engel. Ook uit Hazerswoude-Rijndijk. Hanneke deelt het ateliergebouw aan de Potgieterlaan met Annica. Zij weet knappe abstracte beelden te scheppen uit keramiek. Met veel geduld ontstaan de fijnste werken, die doen denken aan de onderkant van een paddestoel of het netwerk van een verteerd boomblad.

Tussen de werken van Wharfworks Marianne Plomp komt het allemaal goed tot zijn recht. Bovengenoemd thema is te herkennen in haar panelen over het ontstaan van de aarde uit de serie The Wall; de Groene Hart Piramide, de kastjes, de natuurobjecten en de Zonnetafel.

De handwerktechnieken, de Fairy-tiles en het Zonnemasker van Carla Plomp omringen de twee figuren die Dreespassage 7 rijk is, het maakt van ons pand een mysterieuze, sprookjesachtige ruimte.

De expositie wordt geopend op 6 april met een spontane bluessessie voor ons pand in de Dreespassage. Kom het beleven van 14 tot 17 uur!

Openingstijden: vrijdag van 17 tot 21 en zaterdag van 10 tot 17 uur.

(Zie foto's op Beeld en foto's op Facebook van De Doorloop).

Afgelopen  zaterdagavond, Floragebouw Boskoop, het bluesfestival.

Wat een stoom kwam er uit die veenmoerassen omhoog.

Voor een volle zaal stampende blues van in het voorprogramma The Juke Joints, een feestband. Daarna The Veldman Brothers, rockblues, een technisch begaafde crew en last but least de Jan Akkerman Band.

Met de verrassing van de avond, Alides Hidding kwam daar op het laatste moment binnengerend om een set neer te zetten waar wij als oudere jongere van smulden. Deze zanger, oprichter van de Time Bandits, heeft de kopstem waarmee Cas Lux (Brainbox) beroemd is geworden. Aladis en de Jan Akkerman Band hebben ons blij gemaakt met alle hits van het album "Brainbox" uit 1969. Het dak ging eraf, zeker met Dark Rose!

Wel eens in het Grandcafe van het Floragebouw geweest, nu voor het eerst in de zaal. Een jaloersmakend pand, alles klopt, ook het vriendelijke personeel en de goede zorgen. De bouw (ik kijk inmiddels met Tons ogen naar architectuur) neergezet met mooie materialen, alles even goed afgewerkt, goeie kleuren en fantastisch licht. We hebben inspiratie opgedaan voor zoals we het Nutsgebouw in Alphen graag zouden zien, met de mogelijkheden en wensen die in Alphen leven. Het zou mooi zijn als het Nuts zo een toekomst voor zich heeft!

Vandaag in de Volkskrant: "Rotterdam krijgt tieten". De vrouwelijke touch van sfeer brengen doet zijn intrede. De harde zakelijke stad met ballen en zijn prachtige indrukwekkende architectuur vraagt om inhoud!

Ook in hetzelfde stuk: "Jonge kunstenaars kennen het woord subsidie al haast niet meer". Ze zien een markt.

Dat vergt een totaal andere aanpak. Voor Ton en mij in het Alphense Stadshart Lage Zijde gebied een vanzelfsprekendheid. In de raadsvergadering van afgelopen donderdag 6 maart blijven zowel winkeliers als de oude cultuurorganisaties nog steeds ervan uitgaan dat de gemeente hen wel helpt. Het is al eerder duidelijk gemaakt (volg ook de Volkskrant verslagen over Alphen) dat de gemeente faciliteert, niet meer subsidieert.

Voor sommigen een te harde realiteit, zeker omdat de situatie zich zo snel heeft gekeerd.

Het is niet meer "Wat kan de stad voor u doen, maar wat kunt u voor de stad doen".

En in weerwil van de kritische geluiden die we soms horen over het "gratis" gebruik mogen maken van de panden aan de Dreespassage en de Anne Frankkade, is het in dit geval een feit dat de gemeente tegen zeer lage kosten gratis gebruik mag maken van de activiteiten van de kunstenaars, zodat het gebied is gaan leven, mensen zich weer veilig voelen en vernielingen worden voorkomen. Het om-niet contract met Interim Beheer behelst bovendien dat als er een betalende ondernemer in je pand wil, de kunstenaar binnen 24 uur het veld moet ruimen.

Nog niemand gezien, daarom zitten de creatieven op deze plek, er is verder geen belangstelling van ondernemers! Want ervan leven kun je niet, iets verkopen maar zelden, de kosten van een huur haal je er niet uit.

Het pand Dreespassage 7 heeft een verandering ondergaan. De Thorbeckeplein maquette blijft, is zelfs naar voren geschoven, onze plannen en ideeen met het Nutsgebouw en omgeving vinden voortgang, we praten met partijen en nu de blauwdruk van de gemeente er ligt kunnen we daarop anticiperen.

Het Groene Hart wordt bij het artistieke deel betrokken. De 7 panelen over het ontstaan van de aarde van The Wall zijn opgehangen. Aan de linkerkant komt The Wonderwall. Enkele keramisten hebben hun medewerking toegezegd en komen ons team versterken!

Binnenkort meer nieuws.

Inmiddels zijn de nieuwe plannen voor het Stadshart Lage Zijde bekend gemaakt door het gemeentebestuur van Alphen. Te vinden op de website van de gemeente. Het is een realistisch plan uitgaande van de mogelijkheden die er nu liggen. Meer woningen, minder winkels.

Ik kom een aantal ideeen tegen die ik eerder heb gedeeld met de gemeente, zoals de indeling (sociale) huurwoningen op de plek van het Thorbeckegebouw, koopwoningen op het voormalige De Block terrein (met ruimte voor zgn atelierwoningen, dit zijn koopwoningen met eigen winkel- of werkruimte eronder). Deel sloop en vernieuwbouw aan de Rijnkant, met insteekhaventje afslag riviertje De Aar. En horeca in het Nutsgebouw, dat als trekker moet gaan gelden voor deze kant van de stad.

Inhoudelijk mis ik visie en sommige dingen kloppen niet. Zoals het plan de Hooftstraat door te trekken in een richting naar het plein voor autoverkeer en het verbreden van De Aar tot voor het terras van het Nuts. Leuk maar duur en niet nodig. De verwachtingen daaraan gekoppeld zullen niet uitkomen. Geen ruimte is er gemaakt voor invulling van de Bibliotheek, of een andere culturele instelling, de Bieb blijft in de tijdelijke locatie op het Aarplein.

Onduidelijk is verder wat er met deze instellingen gaat gebeuren. Duidelijk is wel dat de gemeente afhankelijk is van de inbreng en plannen van investeerders. Daar wordt achter de schermen hard over nagedacht, zo ook Ton en ik doen dat. Onze focus ligt op het Nutsgebouw, waar een mooi plan voor klaarligt. Buiten onze inzet voor De Doorloop besteden wij inmiddels veel tijd aan gesprekken met eventuele participanten.En uit de plannen van de gemeente kunnen we opmaken dat ze ruimte blijven bieden voor goed onderbouwde en gefinancierde initiatieven!

Vandaag 4 februari, goed nieuws. AD Alphen meldt dat Corio winkelcentrum de Aarhof in Alphen aan den Rijn heeft verkocht aan twee partijen: Sectie5 Investments uit Amsterdam en Mount Kellett Capital Investments. "De Aarhof is een prachtig winkelcentrum, het verdient zeker een opknapbeurt en misschien wel meer dan dat. Wij hebben daar wel ideeen over", volgens directeur Van Valen van Sectie5.

Vandaag ook in dezelfde krant, Piet Brummer, directeur van Alphens muziekschool is blij dat hij in het Oude Raadhuis van Alphen mag blijven.

Hoewel toe aan een opknapbeurt, is het gebouw zeer geschikt voor de muziek. Dichtbij het centrum, maar toch zo vrij gelegen dat het niet storend is voor omliggende gebouwen. Bovendien blijft het gebouw, dat eigendom is van de gemeente, bereikbaar voor de inwoners van de stad.

De muziekschool was gepland in een nieuw, kostbaar, cultuurgebouw aan het Thorbeckeplein, samen met Sta-Art galerie, de Volksuniversiteit, het Streekarchief en de Bibliotheek. De vele protesten uit de bevolking, die twijfelde aan de haalbaarheid en het nut van de plannen, zijn uiteindelijk beloond met het schrappen ervan.

Mijn alternatieven voor de invulling van de culturele hoekstenen van onze stad komen zodoende steeds dichterbij. Want er zijn wel ingrepen nodig. Het Streekarchief dat in de catacomben van het Oude Raadhuis zit, klaagt steen en been over ruimtegebrek en klimatologische problemen. De Volksuniversiteit huist momenteel in het Oude Raadhuis van Aarlanderveen in de Raadhuisstraat. Een mooi gebouw, maar iets te klein. Zij willen "wel iets doen met de Bibliotheek".

Dat komt goed uit, want deze drie partijen, zie ik in mijn plan goed bij elkaar passen: Bib, Streekarchief en VU.

Op de fotopagina van vandaag laat ik door middel van de maquette in Dreespassage 7 zien hoe ons Stadshart Lage Zijde ontwerp er uit ziet.

Voor mij en Ton is het Nutsgebouw uitgangspunt van ontwikkeling. Wij spannen ons daarvoor in en praten met partners voor de horeca invulling. Het door mij gedoopte "Cultureel Podium Alphen", (dit verwijzend naar het voormalige CPA, Cultureel Platform Alphen, dat gevestigd was in het inmiddels gesloopte kraakpand aan de Eikenlaan) zou kunnen dienen voor de invulling van culturele activiteiten. Een plan ligt daarvoor klaar.

De Bibliotheek, het Streekarchief en de Volksuniversiteit komen in het vernieuwde Thorbeckegebouw, ingang aan het Plein! Met huur studenten/starters woningen erboven (campus met voorzieningen op de begane grond).

De noordkant van het Plein wordt ingevuld voor de verkoop: appartementen en een plint commercieel. De westkant, de Hooftstraat, grenzend aan de Rijn, daar staan nog leuke pandjes, verbouw zou mooi zijn, mix met nieuwbouw ("archipunctuur") en een lelijk stuk slopen voor een brede opening naar de Aar voor zicht op de Rijn.

En afgelopen zaterdag bij de drukbezochte opening van De Doorloop, mochten we rekenen op serieuze belangstelling van twee wethouders: Van As en Van Velzen. Zij openden het spektakel en waren toch wel verbaasd over wat er in Alphen leeft: de geest is uit de fles.

www.dedoorloopalphen.nl, zie ook facebook

Zaterdag 1 februari vindt de officiele opening plaats van het project de Doorloop in het Stadshart Lage Zijde van Alphen aan den Rijn.

Vanaf 16.00 uur feestje met muziek en hapjes en om 16.45 opent wethouder Gerard van As van ruimtelijke ordening het geheel met een speech.

Een ieder is van harte welkom.

Onze plek, Dreespassage 7, is een succes te noemen. Afgelopen weekend veel bezoekers, die zich informeerden en langer bleven. De Toreninstallatie is populair, maar ook de artikelen die ik aan de wanden bevestigde om de situatie in winkelgebieden bespreekbaar te maken. Er wordt flink over gediscussieerd.

Er werden veel foto's gemaakt van ons "Bankgebouw", dat sinds kort in de Passage voor ons pandje de aandacht trekt. (Zie foto's op Beeld).

Ton is nu wijnhuisjes aan het zagen. Van houten wijnkistjes maakt hij een grachtenpandje en ikzelf maak tekeningen, die ingelijst verkocht worden om onze investeringen in het pand Dreespassage 7 terug te verdienen.

We hadden een paar talentvolle Alphense jonge creatieven uitgenodigd, echter die krijgen een eigen plek vlak bij ons.

Helemaal goed!

Ard Regenboog gaat verhuizen naar een wat groter pand op de hoek en zijn plek naast ons wordt bestemd voor jonge kunstenaars die er korte tijd iets van hun werk kunnen laten zien (pop-up ateliers).

De plattegrond van mijn ontwerp voor het Thorbeckeplein en omgeving ligt al op zijn plek. Voor 1 februari willen we de maquette zover gereed hebben dat de ideeen eenvoudig zijn waar te nemen.

Komt het zien!

Meer info: www.dedoorloopalphen.nl

Een Brabants weekje. Afgelopen donderdag de 16e Den Bosch, de Facilitybeurs bezocht. Dat doen we elk jaar, Ton heeft er wel eens zelf gestaan, maar vaker waren we er als gast/bezoeker op uitnodiging. Het is een beurs voor alle bouwgerelateerde faciliteiten.

Dit keer viel ons de grote drukte en activiteit op, zowel aanbieders als bezoekers, soms was er nauwelijks doorkomen aan. En iedereen erg vriendelijk en klantgericht,  leuke nieuwe initiatieven gezien, vooral van jonge starters. Tot mijn vreugde is hennep ontdekt door de Akoestiek Fabriek uit Rotterdam voor isolatie. Met een verbaasde jongeman dat deze oude rot in het vak Hempflax uit Groningen kent, de fabriek die hennep verwerkt.(Zie voor mijn hennepverhalen eerdere berichten). Ook mosbedekte groene buitenmuren zitten in hun pakket.

En Ton had beet bij een jong Eindhovens projectbureau, dat faalkosten in de bouw serieus neemt en aanpakt. Binnenkort is er een symposium over dat onderwerp waar Ton op heeft ingeschreven. Want faalkosten in de bouw....het is hem al lange tijd een doorn in het oog. De vele fouten die er gemaakt worden zijn voor zowel de bouwers als de klant rampzalig met  kostenoverschrijdingen tot gevolg. Dit symposium behandelt misrekeningen in het voortraject. Fouten in het ontwerp, die later lijden tot aanpassingen die geld kosten, of zelfs helemaal niet meer te verhelpen zijn.

En gisteren Tilburg. De Jeep moest naar de garage voor een beurt, de jongens die op het enorme bedrijventerrein van Tilburg hun domicilie hebben, weten met kundigheid onze oude tractor aan de praat te houden. We zijn inmiddels erg gehecht geraakt aan het zwarte monster.

Om de dag in Tilburg door te brengen krijgen we een Smart mee......

allright, het rijdt, daar is alles mee gezegd. Echter wat Ton nooit met de Jeep doet, doet ie wel met de Smart, scheuren!

We parkeren in parkeergarage Heuvelpoort midden in het centrum en komen in een volkomen verlaten nieuwe winkelpassage terecht. Kennelijk overcompleet? We schrikken ook van het grotere winkelhart van Corio met Pathe bioscoop, veel leegstand. Nu is het wel dinsdag, maar ook in de winkelstraten weinig publiek op de been. We komen in aanloopstraten terecht. Die zijn dus leuk! De hippe platenzaak met veel vinyl zit er, het mooie pandje met ontwerp en designspullen, het zaakje met tweedehands fototoestellen van de duurste merken en oude radio's en poppetjes uit fantasyfilms. Een volkomen willekeurig aanbod, maar daarom zo leuk. Je zoekt er niet, je vindt er wat. Zelfs een bekende zanger, Guus Meeuwis heeft een pappadag en passeert ons met kindje. Ik kijk hem glazig aan, en hij mij met de blik van "oh nee, geen handtekening aub.!" Maar voordat ik doorheb welke persoon er achter dat bekende gezicht schuilt, is hij al uit het zicht verdwenen. (Voel me de dame uit de Nesspresso/George Clooney reclame;)

Ton heeft bouwcontacten in Tilburg en is al eens op gesprek geweest op het gemeentehuis ivm een opdracht. Een publicatie die we in ons winkelpandje Dreespassage 7 hebben liggen over architectuur in Tilburg rept over een nieuwe aanpak van Tilburgs stadshart.

Bekende materie voor ons!

Dat is ook meteen de werknaam voor het project dat Ton en ik samen doen voor het Stadshart Lage Zijde in Alphen aan den Rijn, met name het Thorbeckeplein en omgeving.

Het oude winkelpandje hebben we afgelopen weken opgeknapt en geverfd, verlichting aangebracht en schoongemaakt.

Deze week is de toreninstallatie opgesteld, een werk dat Ton en ik samen maakten in 2005, en dat ziet er meteen spectaculair uit op de sokkels die we van een bevriende ondernemer van Ton cadeau kregen. De lichtinstallatie erboven die Ton samenstelde met acht spots kunnen alles goed aanlichten en we doen iets moois met ledlicht in kleurenovergangen.

Binnen korte tijd met hard werken heb je iets waar we veel goeie reacties op krijgen, ook doordat de gemeente Alphen zich heeft ingespannen dit verantwoord mogelijk te maken. We krijgen een om-niet contract van Interim beheer die de panden beheert. En, belangrijk, er is dag en nacht bewaking in het "glazen huis" boven de Aar, compleet met camera's die rondom in het gebied zijn opgehangen. Mensen voelen zich weer veilig en zijn benieuwd naar wat er allemaal gaat gebeuren.

Wat ons betreft veel.

Volg de nieuwsberichten!

(Zie foto's 9 januari)

Een heel mooi en creatief nieuwjaar gewenst voor alle lezers van mijn artistieke verslagen. Voor de kunstenaars, ontwerpers en bouwers waar we mee samenwerken en die we volgen in hun werkzaamheden.

Afgelopen jaar was heftig voor velen in onze omgeving. Vrienden die hun werk verliezen of afscheid moeten nemen van de zekerheden die eens vanzelfsprekend waren, maar die er niet meer zijn.

Voor ons bleven de effecten van de crisis redelijk beperkt, maar nu wordt het in de opdrachtsfeer ook wel erg stil. Een ondernemer hoort voor krappe tijden een buffer te hebben. Door de afgelopen jaren veel te werken is dat gelukt. Maar oude tijden komen niet meer terug. Dus zijn we al een poosje aan het "resetten". En eigenlijk is dat heel leuk. Het betekent nieuwe avonturen, en daar zijn wij wel van!

De performance van The Wall is er niet gekomen dit jaar. Het lukte niet om aan een plek binnen de organisatie van de Vrede van Utrecht te komen. Het oorspronkelijk idee laat ik vallen en The Wall haal ik uit de oorlogsfeer. Het verhaal is veel breder, ik kan er daardoor een ander perspectief voor kiezen. Dat is een taak voor 2014.

Ideeen, die ik de afgelopen tijd heb ontwikkeld worden in 2014 uitgewerkt. Levensgrote iconen voor een installatie in 3D en ontwerptekeningen. Kostuums en accessoires, genoeg te doen!

Maar eerst "De Doorloop".

Joost Zwanenburg van VijfB, Alphens troetel graffiti artiest, kreeg paar weken terug van de gemeente Alphen aan den Rijn de opdracht de lege panden in het Stadshart Lage Zijde te vullen met artistieke creatievelingen.

Een van de panden hebben we bemachtigd, vanmiddag krijgen we de sleutel. Binnenkort vertel ik meer!

Nee, niet de fans van Lady Gaga, maar een expositie in het Centraal Museum Utrecht. Monsters in de mode. Samengesteld door het Griekse Atopos, Contemporary Visual Design.

Dinsdag 17 december bezochten we het museum voor deze expo. Fantasievol opgesteld, een verhaal. Ook kunstenaars vertellen steeds meer een beeldverhaal. Voor mij herkenbaar, doe het zelf al jaren en het schijnt Character Design te heten!

Maar heb ook de neiging verhalen met andermans werk te vertellen... zie de foto's hiernaast van 25 december.

De Tankman is door het Centraal Museum aangekocht en maakt geen deel uit van de Monsters, maar is boven opgesteld. In de grote zaal is Monsters weergegeven, een compilatie van werk van o.a. Walter van Beirendonck, Issey Miyake, Victor en Rolf, Maison Martin Margiela, Bas Kosters, maar ook van niet zulke bekende namen. Voor de volledige lijst zie:

www.centraalmuseum.nl

Tot 19 januari 2014.

Vrijdag 13 december, we bezoeken Kunsthal KAdE te Amersfoort voor de expositie "Now Japan" (zie foto's op Beeld).

We zijn verrast door de mooie nieuwe hal waarin KAdE zijn domicilie heeft.

Op een spannende locatie vlakbij het station op de kruising oude en nieuwe stad. De expo is interessant, we zien natuurlijk veel reacties op de ramp met de kerncentrale bij Fukushima. Direct bij binnenkomst horen we de geigerteller al lopen. Veel video en installaties, maar ook levensgrote zwart wit tekeningen tegen de wanden en plafonds. Japan heeft veel met natuur. Het aloude Zen gevoel is merkbaar en speelt een belangrijke rol. Naast het speelse van de anime, dat we ook kennen van de Japanners.

Momoyo Torimitsu (1967 Tokio) bespreekt via grappige objecten en video's maatschappelijke kwesties. Haar opblaasbaar konijn trekt de aandacht.  Een konijn is het ultieme voorbeeld van een schattig dier. Spaarpotten hebben vaak de vorm van een konijn. Schattig oftewel  "Kawaii",  in de jaren tachtig van de vorig eeuw ontstaan vanuit de jeugdcultuur. Gecombineerd met de cultuur van Mangastrips, Anime en Avatars, zorgt dit werk voor een stroom aan cartoonachtige figuratie. (vb Murakami).

In Japan is dit schattige element niet alleen zichtbaar in producten, maar ook in het vrouwelijke gedrag in de Japanse maatschappij: de manier waarop vrouwen communiceren, lachen en omgaan met hun seksualiteit. Daarnaast geeft haar niet zo comfortabel zittende konijn een visuele verbeelding van de krappe behuizing in de Japanse steden, ook wel konijnenhokken genoemd.

Een kijkje in het leven van de Japanner mochten we onlangs nemen via de 5 delige serie Shokusai, waarin bovengenoemde elementen duidelijk tot uitdrukking komen.

www.kunsthalkade.nl

Mijn oude leermeester Pieter Kooistra heeft het al gezegd, en anderen weer voor hem: crisis is kans. Kans op verandering van wat niet functioneert.

Maar, zoals Arnon Grunberg vandaag in de Volkskrant schrijft:

"Aan de basis van alle innovatie en creativiteit staat inertie".

Inertie, die moesten we vanmorgen met ons slaperig hoofd even opzoeken. Het betekent traagheid, gebrek aan daadkracht, tegenstand.

Creatieve denkers herkennen dit maar al te goed.

Grunberg wijt het aan efficientie: "Waar efficientie tot dogma is verheven, kan geen innovatie opbloeien".

Uit efficientie ontstaan gecompliceerde stelsels, waarin we gevangen raken. Die langzamerhand hun doel voorbij schieten, door de tijd ingehaald.

Er zijn mensen, en dat zijn niet zelden kunstenaars, die dit als eersten onderkennen. Hun creativiteit gebruiken om oplossingsgericht te denken, en vervolgens nog al eens uitgelachen worden wegens vooroordelen.

Maar nu het water de maatschappij aan de lippen staat, tegenwoordig vaak letterlijk, is men bereid te kijken naar alternatieve ideeen.

Enno Schmidt is een Duitse kunstenaar en propagandist van het basisinkomen. Met Schmidts hulp zijn er in Zwitserland 125.000 handtekeningen verzameld voor een basisinkomen. Dat betekent dat binnenkort de Europese Unie dit idee in de agenda moet opnemen.

Zaterdag schreef Annie Lowry in de International New York Times dat het basisinkomen zowel bij links als rechts aanhangers kent. Bij rechts omdat het een vereenvoudiging betekent van gecompliceerde sociale stelsels, bij links omdat het een stap voorwaarts is in de strijd tegen armoede. In de Volkskrant pleitte Rutger Bregman onlangs voor een basisinkomen. Kunstenaar Pieter Kooistra bepleitte het basisinkomen reeds in de 70er jaren van de vorige eeuw.

En pageturning de Volkskrant vanmorgen: ANWB omarmt idee van ontwerper Roosegaarde. Over met lichtgevende stenen bezaaide fietspaden. Roosegaarde is zaterdag genomineerd voor de Rotterdam Designprijs door Niki Smit van Monobanda op basis van een vergelijkbaar idee. Inmiddels tonen steeds meer grote ondernemingen belangstelling voor innovatieve ideeen. De recensie van Sandra Smets in de Volkskrant betreffende deze Designprijs concludeert dat alle 15 genomineerde ontwerpen vernieuwend zijn, meubels ontbreken, het zijn ambitieuze, idealistische projecten.

Ik wordt heel blij van deze ontwikkelingen :)

Afgelopen zaterdag 16 november togen Ton en ik naar Rotterdam Museum Boijmans op uitnodiging van Niki Smit van interactief installatie- en gamebureau Monobanda uit Utrecht. Hij was verkozen tot scout, dat wil zeggen hij had de eer drie nominaties te geven van talenten op zijn kennisgebied, de interactieve wereld.

De Rotterdam designprijs is een tweejaarlijkse prijs, die de visies en opinies over Nederlandse vormgeving op scherp stelt. Het is een actualiteitsprijs: genomineerd worden projecten, producten en onderzoeken die de afgelopen twee jaar hun belang voor de ontwikkeling van design hebben bewezen.

De vijf scouts voor de editie van 2013 zijn Ineke Hans, Caroline Hummels, Erik en Ronald Rietveld, Carlo Wijnand en dus Niki Smit.

Er is een publieksprijs ter waarde van 5.000 euro en een internationale juryprijs ter waarde van 15.000 euro, bekend te maken op 31 januari 2014.

Tot die tijd zijn er, naast de expositie van het werk van de genomineerden, verschillende activiteiten in het museum. En van 21 december tot 2 februari besteedt Avro's Kunstuur 5 uitzendingen aan alle genomineerden.

Info: www.avro.nl/kunstuur

www.designprijs.nl

Witte de With

Voorafgaand aan Boijmans brachten we een snel bezoek aan het Center for Contemporary Art aan de Witte de Withstraat. In de beginjaren van dit centrum kwam ik er vaak en graag. Je stapte er even uit de realiteit zo een wereld van een andere dimensie binnen, alsof je in een kijkdoos terecht was gekomen. En dat was nu weer het geval, zeker ook doordat de ingang verbouwd wordt en nu lijkt op de ingang van een kijkdoos, simpel en doeltreffend. Evenals de zalen, beetje onaf en ruw. Je mag er spelen. En dat had AA Bronson dan ook gedaan met zijn Temptation.

AA Bronson (1946 Vancouver) is kunstenaar en curator. Hier laat hij zijn eigen werk en werk van verwante kunstenaars zien: Queer Zines, dat meer dan 100 homo erotische magazines bevat van de punk tijd tot vandaag de dag. En Ancestors, een persoonlijk archief over het totale project, waarin we ook werk tegenkomen van o.a.Marina Abramovic (The Living) en Mike Kelly (The Dead). Zie enkele foto's op Beeld.

Het laat zich niet uitleggen, maar ga kijken: www.wdw.nl

Boijmans en het Nieuwe Instituut

Net op tijd konden we de Witte de Withstraat ontvluchten, de Sinterklaasoptocht naderde! Even doorrijden en de nieuwe enorme parkeergarage onder de cultuurhoek ingedoken. De drukte van Boijmans in, het paviljoen met uitzicht op de vernieuwde tuin diende als ontmoetingsplek. En tout hip en artistiek Rotterdam was er. Bovendien heel veel architecten, te herkennen aan de looks, een nonchalante lok en dito hoornen bril:)

De drie talenten die Niki uitgekozen heeft zijn:

Anouk Wipprecht met interactieve couture: "Voor de exceptionele wijze waarop zij technologie en mode combineert en hiermee ervaringen ontwerpt. Het maakt nieuwsgierig naar de toekomst van kleding".

Daan Roosegaarde met Crystal: "Een project met lichtgevende steentjes dat op een simpele wijze technologie verandert in een publieke, poetische ervaring".

Adriaan de Jongh en Bojan Endrovski van gamebedrijf Game Oven voor hun aanstekelijke IPad game Fingle. "Een geslaagd voorbeeld van een nieuwe richting binnen gamedesign waarin sociale interactie via een virtueel scherm weer fysiek wordt".

Voor werk van Niki persoonlijk: www.nikismit.com

Ja, en toen eind van de middag nog snel even naar het Architectuur Instituut aan de overkant, omgedoopt tot Het Nieuwe Instituut: design en theoretische kennis zijn vanaf nu geintegreerd met architectuur. De opening van het Nieuwe Instituut had men slim gecombineerd met de Boijmans designprijs.

Dat "snel even" (er wachtten thuis gasten) was wel moeilijk, de lekkere hapjes en drankjes waren verleidelijk en de expositie ook. We moesten ons door de vele bezoekers wringen om een glimp op te vangen van Erwin Olafs fotosets: levensgroot omgebouwde settings van interieurs waarbinnen hij zijn foto's ensceneert. Maar boven was het rustiger (op de opgang kwamen we An Goldstein van het Stedelijk tegen in haar kenmerkende outfit: rode lippen, zwart gewaad, zwarte bril. Ze keek verbaasd naar mij, vandaag was ik gekleed in dezelfde stijl;).

Ja en boven, veel jonge mensen met biodesign, experimenteel ontwerp en kunst, o.a. Interieur draagt huiden: tapijtje van gedroogde (stinkende) koeienmaag. Slakken poepen kleuren. Knutselen met genen. Urine spelt gezondheid en Algen groeien ontwerp. Met andere woorden wetenschap meets kunst, voor mij herkenbaar, ik kwam er de rijen kweekbakjes tegen met bacterieprobeersels (mijn ervaringen met Raamsteeg Leiden).

www.hetnieuweinstituut.nl

Thuis wachtten er vrienden voor een maal en een film in ons filmhuis: Shokuzai van Kurosawa.

De Japanse filmmaker heeft weer een pareltje afgeleverd, twee delen gezien, de andere drie volgen nog. We hebben elkaar de opdracht gegeven te raden hoe het afloopt. De winnaar wint een fles whiskey (dat wil Ton altijd, ook al vindt de rest daar geen barst aan....)

Mijn Piet, een slaaf is ie niet,

Maar wel een strenge meesteres.

Mijn Sint heeft ook een donkre tint,

Leest uit het grote boek de les.

Tik op de billen met de roe,

Amerigo komt naar Nederland toe!

Gender bender pepernoot

Schuim en borstplaat of taai taai

Zwart op wit en groen of rood

Leve de multiculti vlaai!

Zie foto op Beeld, 8 november 2013

"In Londonderry port de kunst in pijnlijke wonden", schrijft Sandra Smallenburg in NRC deze week.

Het is niet eens zo lang geleden dat de straten van het Noord-Ierse Londonderry het decor waren van een bloedige burgeroorlog. Er zal geen familie zijn die geen herinnering heeft aan Bloody Sunday, de januaridag in 1972 dat Britse soldaten het vuur openden op Ierse demonstranten.

Maar dit jaar probeert de stad die recente geschiedenis te vergeten. Derry (voor de Ieren zonder London) is uitgeroepen tot UK City of Culture.

Kunst kan verbroederen, veel jonge mensen die op straat vrijelijk omgaan met elkaar en tentoonstellingen bezoeken en theater zien. Kunst kan ook porren in pijnlijke wonden. Dat doet Willie Doherty met zijn tentoonstelling "Unseen", in een voormalige textielfabriek, die nu onderdak biedt aan meerdere galeries. Doherty, tweemaal genomineerd voor de belangrijkste kunstprijs in de UK, deTurner Prize, is geboren in Derry en was 12 toen hij vanuit zijn tienerkamer de moorden van Bloody Sunday aanschouwde. Sinds de jaren 80 maakt hij foto's en video's waarin de straten van Derry de hoofdrol spelen. Hij laat de sporen zien die de Troubles hebben achtergelaten, de kogelgaten in de muren,  de stegen waar mensen zijn vermoord en de putdeksels waar hun bloed in weggestroomd moet zijn.

En hij vertelt, in zijn nieuwe film "Remains" (aangekocht door Museum De  Pont Tilburg, waar zijn expositie volgend jaar te zien zal zijn), hoe het voelt door je knieen te worden geschoten.

April 2002 bezochten Ton en ik Derry. Bij het aanbieden van The Arc, het drieluik dat ik maakte voor de bevolking van Belfast in opdracht van de stichting Hulp Noord Ierland, waaraan ik verbonden was in de jaren negentig van de vorige eeuw. In dit jaar maakte Doherty "Re-run", een foto en video installatie genomineerd voor de Turner Prize.

En deze zomer zagen we als onderdeel van de festiviteiten van de Vrede van Utrecht in de Utrechtse schouwburg een indrukwekkende voorstelling van een aantal bewoners van Derry die heftige dingen hadden meegemaakt. Bewoners van beide kampen, gezamenlijk op het podium, verenigd in dezelfde pijn aan verschrikkelijke herinneringen.

The Wall. Derry heeft er ook een. En op deze hebben we gelopen. Het is een van de best bewaarde vestingmuren ter wereld, ter verdediging van de stad. Niet een muur om bevolkingsgroepen te scheiden, zoals in Belfast, Israel, Berlijn, Damascus, etc. etc.

Het blijft fascineren hoe mensen hopen zich te beschermen tegen vijandigheden door het bouwen van een muur.

Een materialisatie van angst? Zit vijandigheid niet gewoon in ieders hoofd?

Maar die is kennelijk moeilijker af te bakenen.

www.cityofculture2013.com

Er was eens een klooster aan de Kerkstraat 70 te Wognum, Noordholland.

In 1875 een toevluchtsoord voor zusters Franciscanessen van Aerdenhout uit Duitsland. Zusters, die zorg verleenden aan hen die dat nodig hadden en tevens onderwijskundige taken op zich namen. Lange tijd woonden en werkten zij daar, tot er in de jaren zeventig van de vorige eeuw nog maar enkelen over waren. En het gebouw haar deuren sloot.

Niet veel later werd het in bezit genomen door een slimme handelaar, gek van voetbal en realistische kunst. Ogenschijnlijk twee tegenstellingen, maar eigenlijk was D.S. een groot kind, het spelen niet verleerd. Wat hij mooi vond wilde hij hebben. Doordat meer mensen het wel mooi vonden wat hij wilde, kon hij jaren lang profiteren van de droom van velen. Tot de droom uiteenspatte in 2009 en hij en velen met hem berooid op straat kwamen te staan.

De D.S. parkeerplaats bleef leeg en onkruid overwoekerde de plek.

Tot een grote woningbouwcooperatie het klooster ontdekte voor haar initiatieven in de zorg en het weer de haar toebehorende plaats terugkreeg: Herbergier Wognum. Verblijf voor mensen met een geheugenstoornis. Een plek waar zij liefdevol verzorgd worden door een inwonende zorgondernemer en zijn gezin en assistenten.

En Wognum is blij. Afgelopen week is de halve bevolking bij de open dag komen kijken naar het resultaat van de verbouwing. En Ton Peterse van Art2B2 mocht weer zijn bijdrage leveren. Niet zonder moeilijkheden, want die zijn er bijna altijd, maar het gebouw staat de komende jaren weer stevig op de benen!

(Zie foto's hiernaast)

www.herbergier.nl/wognum

Utrecht is onlangs door een VN commissie verkozen tot een van de leukste en gelukkigste steden om in te leven/verblijven.

Ik ben er vaak.En observeer.

Aarhus in Denemarken, Geneve, steden die genoemd werden als zeer aangenaam, Lille, Zurich. Vooral de laatste stad is al eens geprezen om zijn groene omgeving en de aanwezigheid van meerdere kweekvijvers of broedplaatsen. De populariteit van Berlijn verklaart, bewijzen deze steden eer aan ontwikkeling en onderzoek. De creativiteit van bewoners wordt gestimuleerd en er wordt gelegenheid en ruimte gegeven aan jonge mensen hun identiteit te ontdekken en hun plek in de wereld te veroveren.

"Nederland heeft een in de wereld bewonderd succesvol, flexibel kunst- en cultuurveld. Er gaan per jaar meer dan 16 miljoen mensen naar podiumkunsten. Dat is twee keer zoveel als naar voetbal. Ook kijken nog eens vele miljoenen mensen naar films en programma's waarin acteurs, regisseurs, componisten en musici een hoofdrol vervullen. De impact is enorm.

Wat we moeten doen is blijven investeren in kunst omdat dit waardevol is en een voorwaarde voor de noodzakelijke innovatie en transitie van onze samenleving. Door te investeren in onderzoek en talentontwikkeling, door het culturele erfgoed van vandaag en morgen levend te houden, door kunst een hoofdrol in het onderwijs te geven, want kunst kan kinderen helpen zichzelf en de wereld waarin ze leven te begrijpen en aan te kunnen. Maar vooral ook om hun vermogen tot scheppen te ontwikkelen, de durf om creatief te zijn, te communiceren en het onbekende op te zoeken.

Het durven en kunnen vertellen van nieuwe richtinggevende verhalen, het openen van ogen, oren en harten voor het durven aangaan van veranderingen die tot transitie leiden, het is een gezamenlijke opgave van nieuwe generaties ondernemers, wetenschappers en kunstenaars."

Volgens Jan Zoet, directeur van de Amsterdamse Theaterschool in een lezing voor de Volkskrant en De Balie. (Vrijdag 25 oktober).

Vanaf nu te zien op www.youtube.com: Light on Wood/An interactive artwork by Monobanda. Kort filmpje over ontstaansgeschiedenis van de interactieve lichtinstallatie van kunstenaarscollectief Monobanda uit Utrecht gericht op de oude schuit in de catacomben van het Centraal Museum te Utrecht. Een active and engaging project, de richting die musea momenteel kiezen. Het publiek betrekken in het gebodene!

Ton Peterse van Art2b2,"the specialist in construction" kwam met het inventive idea van de opstelling van de projectors naast het schip en niet erboven.

Zie ook foto's op dit blog van september 2012.

www.monobanda.nl

www.centraalmuseum.nl

Het bericht dat ik schreef over het Stadshart Lage Zijde van 2 juli 2013 (zie hiervoor) blijkt relevant. Nu Projectontwikkelaar Vorm zich niet aan zijn belofte kan houden voor oktober 70% van de huurders voor de nieuw te bouwen panden binnen te hebben, ligt de boel weer open.

Contractueel heeft Vorm nog 5 maanden de tijd zich te herorienteren en met nieuwe plannen te komen. Maar het vertrouwen in de ontwikkelaar is zover gezakt dat de gemeente de burger heeft gevraagd met ideeen te komen.

Daar is enthousiast op gereageerd, door zowel professionals als omwonenden en belanghebbende ondernemers. Afgelopen woensdag 16 oktober vond er in gebouw De Aar een presentatie met 4 samengestelde planideeen plaats.

Tot mijn vreugde kwam ik onderdelen tegen die ik herken uit mijn eerdere geschriften. (Zie 2 juli van dit jaar onder eerdere nieuwsberichten).En toen zelfs het AD vrijdag de 18e oktober meldde dat de VVD gaat neigen naar een eigen plek voor de bibliotheek in vernieuwd Thorbeckegebouw, in de plint, op de begane grond dus, denk ik: now we are talking!

Wethouder Hoekstra van de VVD heeft op 25 september jl mijn plan toegestuurd gekregen, gelijkend op het op dit blog gepubliceerd verslag van 2 juli. Nu Vorm greep gaat verliezen heb ik echter wat vrijer geassocieerd en bovenop de bibliotheek gepleit voor een campus met studentenwoningen. Jongeren van 18 tot 30 moeten vaak veel geld neertellen voor een plekje in een studentenstad. Waarom hen niet een kans geboden in onze stad? De Alphense woningbouwcorporatie heeft al aangegeven graag sociale huur te willen bouwen in het Thorbeckegebouw. Maar ook investeerders in den lande hebben de jonge huurder ontdekt:

"Kontje voor jonge huurders"(Volkskrant 7 sept. jl); Een conglomeratie van investeerders en zakenmensen die een markt zien in de jonge mens van 18 tot 30 jaar. De voorbereidingen zijn bijna rond en gaat er gebouwd worden in de vier grote steden.

Zij kunnen van de bibliotheek gebruik maken als studeerruimte, wifispot, ontmoetingsplek. Op de begane grond aan de Vestzijde en  Aarzijde kunnen ook studentenvoorzieningen als wasserettes, piza corners, fietsenstalling, terrasjes e.d. een plaats vinden. Jonge mensen zijn voor mij echter niet alleen "markt", maar vooral creativiteit, vernieuwing, levendigheid! Goed voor de stad.

Ook kom ik het Nutsgebouw tegen als prominent voor het plein. Is ook altijd mijn uitgangspunt geweest. Omdat het gebouw naast de culturele inhoud die ik voorstelde, plaats genoeg biedt voor horeca, starten Ton en ik momenteel gesprekken met geinteresseerde horecaondernemers. Er is zelfs plek voor meerdere horecaconcepten naast elkaar. Zij moeten toch de economische kar gaan trekken in wisselwerking met de culturele inhoud!

"Nieuw leven voor oude gebouwen" (AD 1 sept.) Wat kun je met een leeg maar waardevol gebouw? Horeca en cultuur zijn vaak dikke vrienden in historisch erfgoed!

En "Elke stad hoort een literatuurhuis te hebben" (Volkskrant 31 augustus dit jaar). Zoals elke stad een filmhuis heeft, hoort zij ook een literatuurhuis te hebben.Een centrum voor lezingen en cursussen. Cursussen voor ver gevorderden in literatuuronderwijs, maar ook zeker voor kinderen, jongeren en volwassenen met een leesachterstand. De onderwijsinspectie waarschuwde onlangs dat een kwart van de basisschoolleerlingen met een leesachterstand van twee jaar de school verlaat. En dat blijft die kids achtervolgen en brengt ook schade aan de economie. Goed kunnen lezen is goed kunnen communiceren, en dat wordt alleen maar belangrijker in deze tijd! Zie ook Volkskrant 13 november "Aantal laaggeletterden stijgt snel, 45-plussers die slecht kunnen lezen en schrijven vormen demografische tijdbom!".

"Een winkel, maar dan anders"(Volkskrant zomer dit jaar).

En tenslotte de detailhandel. Winkels en winkelstraten in heel Europa lijken op elkaar. Tijd voor iets anders: de mix-winkel, met onverwachte produktcombinaties. Ook het antwoord op webwinkelen. Als ondernemers klanten naar hun winkel willen lokken, dan moeten ze zorgen dat die winkel verrast.

Conceptstores in de vernieuwde Dreespassage, zie mijn Thorbeckepleinplan, het zit erin.

Het blok van voorheen De Block kan tegen de grond en maak daar koopappartementen mogelijk. Op de onderste verdieping kunnen winkels en horeca een plek vinden, maar ook heb ik geopperd enkele koop woon/winkelpanden aan te bieden, de zogenaamde atelierwoning.

Daar is het mogelijk om een winkelruimte annex atelier te kopen door een particulier die er boven gaat wonen, die zonder druk van een hoge huur een alternatief aanbod kan bieden.

Ard opende afgelopen zondag 29 september zijn atelier aan de Kastanjeweg nr. 1 te Sassenheim. Tevens werd zijn nieuwe website gelanceerd, de webwinkel www.habitatelier.com, waar hij producten aanbiedt, die hij op strooptochten in vnl. Frankrijk verzameld. Producten die zijn bijzondere liefde hebben, industrieel design, zoals fabriekslampen, meubels en accessoires. Bovendien schildert hij op oude houten panelen, geinspireerd op streetart.

Ard is Alphenaar. Opgeleid aan het Ashramcollege, studeerde hij onlangs af aan de Haagse Hogeschool in Small business en Retailmanagement. Voor zijn afstudeerscriptie had hij het plan opgevat een broedplaats voor jong creatief talent in Alphen op te richten. In verband daarmee kwam hij voor advies en ideeen aan onze keukentafel terecht, door de gemeente Alphen aangeraden in verband met onze bemoeienis met het eerdere initiatief Cultureel Platform Alphen. (Zie verslag van 14 februari dit jaar). Als tiener kende hij het Platform omdat hij er met zijn Bmx graag halsbrekende surfing toeren uithaalde!

Zijn scriptie vorderde gestaag, echter de praktijk bleek hard. Altijd weer de vraag hoe het allemaal te financieren.

De start van zijn bedrijf in Sassenheim, het is een goede leerschool, en Ard als het aan ons ligt, die broedplaats of kweekvijver, die gaat er komen!

Kijk voor zijn sfeervolle en momenteel zeer hippe aanbod (zie foto):

www.habitatelier.com

Tim de Groot, Galerie Beeldverhalens eerste exposant is een geweldig talent. Geboren in Alphen aan den Rijn ontwikkelde hij zich via tekeningetjes die hij op school stiekum maakte tot een animator en cartonist van formaat. Opgeleid aan de Kunstacademie te Zwolle heeft hij zich bewezen in vele opdrachten. Momenteel woont en werkt hij in Amsterdam.

"Corso" is een eigen project. Een animatiefilm over de geschiedenis van zijn voorvaderen die in de bollenstreek de strijd met de elementen aangingen om bloemen te kweken. Ter ere van zijn opa die de ondergang van zijn bedrijf bewerkstelligde door machines te weigeren om zijn personeel te kunnen behouden. En niet erg zakelijke maar wel hartverwarmende reden, en daarom opgetekend door Tim.

Nu wil Tim de film graag versneld afmaken om in januari de Filmfonds subsidierondes te halen. Opdrachten neemt hij dan niet aan.

Daartoe heeft hij een plan ontwikkeld om aan financien te komen voor zijn levensonderhoud. Voor 50 euro neemt hij je op in zijn film als getekende figurant en ook is er te bieden op een schilderij van hem met een Mondriaans bollenveld als onderwerp. (Deze De Groot heeft duidelijk zakelijk talent;)

Tja en straks goed kijken, die man met de hoed is Ton en de wapperjurkendame....?

Voor info:

www.studiomittens.nl

Ik wil nog niet naar bed!

De nieuwste app voor de Ipad van Monobanda, voor de kleintjes vanaf twee jaar, maar de baby die kan swipen is ook welkom.

Net nu de discussie hoog is over de Steve Jobsscholen met tablets voor onderwijs, worden ook de kleinsten al aangezet tot beeldschermgebruik.

Maar of je nu op een scherm kijkt of in een boek, van allebei krijg je rugpijn op den duur. Dus, buiten blijven spelen, sporten en bewegen hoort ook bij de dagelijkse praktijk;) En voorlezen uit een boek zal ook altijd blijven, de geruststellende stem van pappa of mamma is onmisbaar!

Dat de nieuwste ontwikkelaar van games voor jeugdigen Developlay dit beseft bewijst zich wel in het feit dat zij schrijfster Renate Dorrestein benaderden om het script te schrijven.

En het is fantastisch geworden, niet in de laatste plaats door de figuurtjes getekend en verzonnen door Liselore Goedhart van Monobanda.

Vanaf vandaag voor Nederland en Belgie te downloaden via https://itunes.apple.com/nl/app/nott-wont-sleep/id673087309?mt=8

www.monobanda.nl

www.developlay.nl

Voorbij, anno september 2013, die mooie plannen voor het Thorbeckepleingebied. Ook de derde projectontwikkelaar Vorm heeft afgehaakt. Het is hen niet gelukt genoeg huurders te vinden voor de door hen gedachte winkelruimte. Dan klopt het financiele plaatje niet meer en is ook de rest van de architectuur niet bereikbaar.

Het hele gebied is inmiddels leeg, het gemeentebestuur had gehoopt in oktober te kunnen slopen. Alphen kijkt aan tegen een verpauperde en trieste omgeving.

Uithuilen en opnieuw beginnen dus.

In mijn vorige bericht heb ik een route beschreven die volgens mij tot betere resultaten lijdt.Waarbij ik niet doel op de architectuur of de stedenbouw, dat is het vak van anderen, maar de inhoud.

Velen uit Alphen reageren nu op de ontstane leegte met -opnieuw- droomprojecten, zoals een romantische grachtenpandjes-haven met bruine vloot. Alphen blijft daarmee "Dream City", charmant, ik hou van dromers, maar realisme is nu aan zet, dus niet weer de fout maken door te gaan bouwen met de verwachting van succes. Niet een passief entertainment gebeuren, maar een actieve plek!

Zaak is te achterhalen wie of wat Alphen is en wat er op dit moment nodig en financieel haalbaar is. Daarmee ga je aan de slag en komt de vorm in beeld, hoe en waar gaan we bouwen. Als Alphens identiteit als uitgangspunt dient, voorkom je bovendien dat er gedroomd wordt bij het uiterlijk van een stadshart dat is afgekeken van andere steden en daar historisch is gevormd.

Ik geloof in meer ruimte en mogelijkheden voor de jonge Alphenaar, nieuwe initiatieven op cultureel gebied, samen met bestaande culturele instellingen. Een cultureel levendige plek leidt tot een bloeiend economisch leven!

Alternatief voor de huidige Vorm (projectontwikkelaar) /Van Eldonk (architect) plannen.

"Cultuurhuis", waarom niet gebouwd op een plek in het hart van het plein, met gebruik van het historisch Nutsgebouw? Waarom nieuwe horeca bouwen met cultuur erachter en erboven verstopt als Alphen al een heel mooi horecapunt in bezit heeft? Met de juiste sfeer, ligging en mogelijkheden. Waar bovendien de culturele inhoud veel beter naar buiten zichtbaar zal zijn dan in de huidige plannen!

Voor veel oudere Alphenaren is het Nutsgebouw een herinnering aan een eerste kennismaking met cultuur. Theater-, film-, muziekvoorstellingen en andere bijeenkomsten.

Het "Nuts", de plaquette met deze naam zit nog op de muur. Als ik aan het Thorbeckeplein denk is dit gebouw het uitgangspunt voor ontwikkeling, het geeft het plein identiteit.

Een Literair- en Kunst- Grandcafe gaat de basis vormen, een horecaconcept dat de voornaamste inkomsten gaat genereren voor een literaire en artistieke inhoud.

Met een podium voor expositie, voordrachten, lezingen, singer/songwriters, dichtkunst, videopresentaties. Ook is het mogelijk kunst te tonen aan de muren van het grandcafe en objecten in vitrines en beelden tussen de gasten, ingericht met behulp van jonge creatieve Alphense vormgevers en ontwerpers in samenwerking met een horecaondernemer, die het cafe zal gaan exploiteren. Een groep Alphenaren die nu onvoldoende aan bod komt: de jonge creatieve geest, deze groep verlaat de stad voor studie naar omringende grote steden en blijft daar meestal. Ook in plaatsen die straks bij Alphen horen zit veel talent en levenslust. Geef hen de ruimte!

"Een grandcafe is van oorsprong een ruimte voor creatieve denkers", volgens Yoerie Albrecht, directeur van de Balie in Amsterdam.  Alphen is geen Amsterdam, maar er is een gemis aan een plek voor een groep mensen die nog niet bediend wordt in Alphen. Een plek voor creatieve denkers die elkaar in Alphen op informele manier kunnen ontmoeten, daar is behoefte aan.

Een terras bij het Nuts aan de zuidkant met doorsteek naar de Anne Frankkade en het riviertje de Aar zou natuurlijk mooi zijn, een groene mediterrane patio of een oer Hollandse binnentuin.

Het gebouw is groot en heeft nog een heel mooie verdieping onder het dak, er is plaats voor meerdere horecaconcepten.

Bibliotheek, Stadsarchief en Volksuniversiteit: op de plek van het Thorbeckegebouw begane grondniveau, echter anders dan voorheen: de ingang en de bibliotheekruimte komen aan de Thorbeckepleinzijde. Boeken en posters met aankondigingen zichtbaar en niet verstoppen op een etage, een bibliotheek wordt literair- en onderzoekspunt in de toekomst met allerlei activiteiten, ook zeker voor kinderen!

Archief en Volksuniversiteit zijn bij de bibliotheek uitstekend op haar plek, gezamenlijk ontstaat er een educatieve en intellectuele hotspot en wordt het voor mensen aantrekkelijk inzicht te krijgen in cultuur, geschiedenis en maatschappij. De bibliotheek kan profiteren van het podium in het naastgelegen Kunst- en literair grandcafe voor presentaties, lezingen, poezievoordrachten etc. (De ruimere openingstijden van dit cafe zijn aantrekkelijker dan een inpandige horecagelegenheid, zoals in de huidige plannen.) Bovenop de bibliotheek: huurwoningen. Alphens woningcorporatie heeft al aangegeven daar belangstelling voor te hebben.

De huidige Dreespassage kan een sfeervolle, al dan niet overdekte, passage worden door particuliere aanbieders daar ruimte te gunnen, tegen een aangename huur. Denk aan een conceptstore (voorbeeld: Hutspot Amsterdam of Urbanshopper in Eindhoven). Dit is een verzamelpand of gebied met verschillend aanbod zoals bijv. kunst-en architectuurboeken, curiosa, mode en meubelontwerpers, traiteur etc. De Passage maakt een verbinding tussen het bibliotheekgebouw en het Nuts, zodoende trek je publiek deze kant op. Krijgt het Thorbeckeplein een Cultuurstraat ipv een cultuurhuis, met alle voordelen van dien. N.B. cultuur is dus niet alleen kunst etc., cultuur is de uitdrukking in allerlei vormen die mensen in de stad geven aan wat hen bezighoudt. Hebben zij de mogelijkheid dit actief, in vrijheid en betrokkenheid te doen, ontstaat er een omgeving waar winkels en ondernemers zich willen vestigen! En gaat de economie bloeien, dit is overal al lang bewezen.

Het Thorbeckeplein wordt ingericht met bomen, met bijv. in het midden een strook schelpenpad met petanque veld en bankjes, denk ook aan een groot schaakbord, een klimrek voor de kleintjes en/of een mooie muziektent. Zo een inrichting houdt mensen vast op de terrassen die er aan de zuidkant zeker moeten komen. Het is zodoende ook niet meer te gebruiken voor grote evenementen, zie daarvoor het Aarplein.  Als voor een intiem, gezellig plein wordt gekozen, kan dit alleen door die keuze echt te maken en niet zoals bij het Rijnplein allerlei functies achter de hand te houden. Optie zou nog kunnen zijn een insteekhaven voor plezierboot aanleg aan de westkant van het plein, maar kosten/batenverhouding zou daar wel eens uit het lood kunnen slaan. Een haven is ook maar een parkeerplaats voor boten, bovendien alleen zomers bezet. Ook de nadruk die veel mensen leggen op de Rijnkant deel ik niet. Bij Alphens brug zijn er al vele terrassen en andere zit mogelijkheden zoals bankjes, bij een brug is er veel te zien.

Winkels zijn gesitueerd in de loop Raadhuisstraat/Mandersloostraat/Hooftstraat en in overdekt winkelcentrum de Aarhof. Het hele blok tussen Hooftstraat en Groen van Prinsterenstraat gaat tegen de grond en wordt opnieuw opgebouwd als woon/winkel/horecagebied (koop). De Anne Frankkade, die doorgetrokken wordt naar de Vest, eveneens woon/winkel/horeca.

Hoogvlietsuper die aangegeven heeft te willen huren in het Thorbeckegebouw aan de Vest, prima, maar maak dan een gedurfde keuze voor een alternatief aanbod: denk aan bio, uitgebreide Groene Hartprodukten, vega, gezonde afhaalmaaltijden, interne viszaak!

En om de "vlag op de modderschuit" situatie te vermijden, het is absoluut noodzakelijk de Aarhofgevels aan te pakken!

Markt, die zit momenteel sinds kort al op het Aarplein, tot tevredenheid van bezoekers en deelnemers (gechecked!) Voorstander, want het plein is goed te bereiken en heeft voldoende ruimte voor marktvrachtauto's. Evenals voor kermis/taptoe/antiek-, zomer- en kerstmarkten.

Aantrekkelijk en sfeerverhogend voor deze plek: een fraaie smeedijzeren markthal met glazen dak aansluitend op de Aarhof (leg de fietsroute om).

Parkeren: Een ondergrondse garage onder het Thorbeckegebouw, zoals in de huidige plannen is voorgesteld, mooi maar kostbaar. Nu voldoet het vergrote Aarplein. Alternatief is een bovengrondse parkeergarage op de plek van het Aargebouw, zeker als het oostelijk Aarplein in de toekomst bebouwd gaat worden. Als de parkeeretage op de Aarhof niet meer nodig is: maak het groen, stadstuinen te beheren door omwonenden, is goed voor het milieu en het uitzicht vanaf woonetages!

Wonen: boven winkels voor jong en oud, voor draagkrachtig en wat minder. Verder wonen voor allerlei doelgroepen richting Oranje Nassausingel en Aarkade.

Dit verhaal is een discussiestuk voor de Alphenaar, die belangstelling heeft voor de ontwikkelingen van Alphens Stadshart Lage Zijde.

De plannen die er momenteel liggen van Vorm/Van Eldonk gaan uit van financieel/commerciele motieven. Mijn plannen hebben de identiteit en de invloed van bewoners en ondernemers van onze stad tot uitgangspunt. Inhoud dus!

(Zie ook eerdere nieuwsberichten februari 2013: 5 delen over Alphen aan den Rijn)

De huidige Vorm/Van Eldonk plannen zijn in te zien op:

www.stadshartlagezijde.nl.

Vrijdag 21 juni, Raamsteeg Universiteit Leiden. Anna Dumitriu, biochemicus uit Brighton UK geeft een workshop bio textiel maken uit gist en bacterien.

Anna werkt met kunstenaars om de mogelijkheden uit te testen te komen tot stoffen die milieuvriendelijk en vernieuwend zijn.

Een groep van ongeveer 25 geinteresseerde vakmensen en enkele assistenten van de Universiteit volgen haar verhaal met dia presentatie, waarin zij haar werkwijze uitlegt. Een tafel vol natuurlijk materiaal staat klaar, etenswaren zoals melk, suiker, marmite, azijn en Agar Agar.

Een grote pan met water en een elektrisch comfoor om te verhitten. We zitten aan grote tafels met gekleurde zeiltjes en het voelt als scheikundeles op school. Een man in uniform is er ook bij, later zie ik dat het een brandweerman is, eh, moet ik voorbereid zijn op explosies?

Maar voordat we aan het werk gaan vertelt een levendige Anna de geschiedenis die bio couture heeft afgelegd. Er wordt al volop met bio stoffen gewerkt. Neem de Duitse Anke Domaske, die de catwalks betreedt met haar melkjurken. Pia Interlandi die artistieke oplosbare lijkwaden maakt. Suzanne Lee uit Londen met haar biocouture kleding van cellulose, gekleurd met groene thee.

Ook blijkt dat in vroeger tijden bij de productie van linnen in Ierland al van biochemische bacteriele processen gebruik werd gemaakt.

Kunst en wetenschap, zij vinden elkaar: Prof. Karen Fleming van de Universiteit van Ulster deed projecten met R Space Gallery Lisburn Ierland. En Art en Science come together in an exciting open lab: "Laboratory Life" in the Lighthouse te Brighton.

De Agar Agar, een in de toko verkrijgbaar zeewierproduct, wordt door een geduldige studentassistent urenlang geroerd in een steeds heter wordende pan met water, waaraan gistproducten zoals marmite en azijn

zijn toegevoegd. Er ontstaat zodoende een jelly, die straks de ondergrond van de stof vormt.

Intussen krijgen wij de opdracht reageerbuisjes te vullen met meegebrachte natuurlijke materialen, waar zuur water bij gaat. Plantafval, rabarber, gedroogde bloemen en kruiden. Draad van zijde en katoen wordt toegevoegd en dan maar schudden. De natuurlijke kleuring die op het garen ontstaat wordt gebruikt om proeflapjes linnen, zijde en katoen te borduren en versieren.

Als de pan met substantie gloeiend heet is en de gel gereed, schept een ieder een derde soeplepel in een kweekbakje. Deksel erop en wachten tot het is ingedroogd. De lapjes gaan er daarna in en met een beetje water versmelt dit met de gel.

Anna gunde ons enthousiast nog een antieke antibioticapil  van Bayer uit 1940. Een intens rode, na slikken kreeg de patient "red poop", zoals Anna in het Engels lachtte. In ieder geval gaf de pil onze lapjes een heel apart uiterlijk!

Toen het bacterien dingetje. Met een wattenstokje werden wij geacht bacterien te vangen. Dat is niet moeilijk. Op je vingertop zitten er al meer dan bewoners op de aarde. Maar om het een beetje te overdrijven werd ermee in neuzen en oren gepeuterd en onder schoenen geveegd.

Die bacterien moest je overbrengen in het kweekbakje, daarna dicht en sealen. (Zie foto).

Mijn bakjes staan thuis braaf te wachten tot het mij schikt te kijken wat er is gebeurd. Afhankelijk van temperatuur en conditie kan het effect verschillen en krijg je een uniek produkt!

Website Anna Dumitriu: www.normalflora.co.uk                                                            www.unnescessaryresearch.org

Zaterdagavond 8 juni Keileweg Rotterdam. De zon verschuilt zich bijna achter de hoge gebouwen van het Marconiplein en het publiek stroomt toe. Hoe Joep van Lieshouts Atelier van Lieshout het voor elkaar krijgt, steeds weer beleven we een bijzondere opening, niet zozeer spectaculair maar wel altijd relaxed met geinteresseerden van allerlei pluimage en leeftijd. Ouders met kinderen, kunstenaars in kunstenaarsoutfit, dames in designerkleding, Rembo van Rembo en Rembo,en als Ton en ik het gebied verkennen lopen er steeds twee mannen voor ons waarvan we bij een van hen denken, eerder gezien. Later komen we erachter, Erwin Wurm in designerpak met zijn bekende hoogwaterindepolder broek en gekleurde sokken, kan niet missen. In een eerder nieuwsbericht al over hem geschreven (zie onder).

Erwin, Joep en Walter van Beirendonck, het zijn vrienden, ze bezoeken elkaars werelden.

In mijn bericht van 24 mei gaf ik aan dat het havengebied achter het Marconiplein aantrekkelijk is voor een kinderlijk creatief brein met huttenbouwaspiraties, Joep doet het gewoon. Tussen Atelier van Lieshouts werkplaats en het woonhuis van Joep gaapte een grote braakliggende leegte. Met gebruik van een naastgelegen loods is AVL Mundo ontstaan, een beeldentuin, met groenten en fruitbomen aanplant, kassen en hutten, niet strak en bedacht maar avontuurlijk en spannend.

Zie foto's.

www.avlmundo.org

Ineens is de belangstelling voor alternatieve ecokleding toegenomen, natuurlijk door het Bangladesh gebeuren. Een slim idee van een paar meiden om met een pop-upstore verschillende ecomerken kleding te presenteren in Rotterdam was een succes. Er werd veel verkocht.

Helaas is Netl ten onder gegaan, het brandnetelinitiatief van voormalig Marktplaats eigenaar Bob Crebas en zijn echtgenote heeft het niet gered.

Dat is geen schande, het is ingewikkeld een plekje op de kledingmarkt te veroveren. Ik herinner me Esprit Amsterdam in de negentiger jaren die als eerste groothandel ecokleding presenteerde aan het Spui, de bijbehorende brochure vol goede moed en enthousiasme.

Maar wil het succesvol zijn moeten alle onderdelen van het proces kloppen, en dat zijn er vele.

Gisterenavond met Ton de opening van Living Couture bezocht.

Prof.dr. Jos van den Broek, bijzonder hoogleraar biomedische wetenschapscommunicatie aan de Universiteit Leiden gaf aan de Raamsteeg 2 een klein college over de nieuwste trends in de gentechnologie. Drukbezocht door jonge studenten in hun mooiste kleedje. In een oud sfeervol pand aan de Raamsteeg, een wijk van Leiden waar ik me altijd heel happy voel, er ligt daar zoveel geschiedenis met de Sterrenwacht om de hoek, het Kamerlingh Onneslab., de Hugo de Grootstraat waar ik als secretaresse gewerkt heb op de rechtenfaculteit en daar vlakbij de Witte Rozenstraat waar Einstein voor de tweede wereldoorlog zijn goede vriend, de fysicus prof. Ehrenfest jaarlijks bezocht.

Het verhaal van Van den Broek was verrassend. Met het fluorgen uit een lichtgevende kwal kun je, geimplanteerd in een konijn, een fluoriserend bontje kweken. Monsanto, de grootste zaadproducent ter wereld, die veelvuldig modificeert, kan al blauwe katoen kweken, hoef je al die spijkerbroeken niet meer te verven.

Op zijn vraag wat de milieuvriendelijkste oplossing is na de dood, oftewel, wat doen we met het lichaam/lijk, wist ik het antwoord, resomeren, (ik lees NRC:) Ook wel toegepast door het boevengilde: oplossen in loog.

Maar ook is het mogelijk om producten te maken van een dood lichaam, er lag een stuk omazeep! En een tumorhandschoen!

De boodschap was duidelijk, hoever kunnen we, moreel gezien, gaan? Die discussie gaat dit Living Couture-event aan: "Who owns life?"

Op 11 juni is hierover een discussieavond met filosoof Bas Haring, kunstenaar Floris Kaayk en wetenschapper Henk Jonkers over zin en onzin, de gevaren en voordelen van biotechnologie en de rol van kunst binnen dit debat.

Mijn belangstelling was gewekt doordat de opening was gericht op toepassingen in de mode, er was een kleine expo van enkele studenten die met bacterien en biotechnologie weefsels maken die gebruikt kunnen worden voor het maken van kleding.

Binnenkort ga ik een workshop volgen bij de Britse kunstenares Anna Dumitru, zij werkt met deze toepassingen.

livingcoutureevent.wordpress.com

Hoewel een Ferrari een spannende auto is en een mooi product, begrijp ik de uitspraak van Joop van Caldenborgh maar al te goed. De Rotterdamse zakenman heeft in veertig jaar een enorme kunstcollectie opgebouwd. Zijn bedrijf Caldic Chemie leverde hem zoveel financiele ruimte op dat hij zijn liefde, het verzamelen van kunst, tot een belangrijke missie kon maken.

Richard Serra, Amerikaans minimal art beeldhouwer, is een van zijn bewonderde kunstenaars. Caldenborgh verzamelt echter alle disciplines en de collectie groeit  hem in zijn Wassenaarse villa en beeldentuin zo langzamerhand boven het hoofd. Vanmorgen werd bekend dat zijn grote wens, een eigen museum, in vervulling gaat. In Wassenaar wordt het landgoed Voorlinden, inmiddels eigendom van Caldenborgh, omgetoverd tot een museum naar ontwerp van Dirk Jan Postel, sober, deels ondergronds en deels bovengronds met veel zicht op de omliggende natuur.

Dat natuur een belangrijke rol speelt voor van Caldenborgh, hebben Ton en ik ervaren jaren geleden toen we een bezoek mochten brengen aan zijn Wassenaarse huis en tuin. Vooral de tuin is groot en indrukwekkend, met beelden van een uiteenlopende range aan kunstenaars. In die tijd was mijn gezondheid niet zo best, maar zonder het te merken wandelden we onder leiding van een gids drie uur lang door het gebied. A walk in heaven.

Zo heet ook de catalogus die we mochten meenemen. Voor van Caldenborgh is kunst verstild genieten, in rust, weg van de wereld. De rechtlijnigheid van het harde zakenleven, de techniek, de chemie, het inzicht dat kunst hem geeft, maakt zijn leven evenwichtig.

De Koninklijke Academie van Wetenschappen overweegt in zijn jaarrede zich ook te gaan ontfermen over kunst en cultuur. Onderzocht wordt of er een aparte academie kan worden opgericht, onder de vleugels van de KNAW, maar onder auspicien van de leden zelf.

Kunst en wetenschap, voor mij al jaren verbonden. Het creatieve gedachtengoed voor beide komt namelijk uit dezelfde bron. En inzicht in beide boor je aan door verstilling en rust!

Zaterdag 25 mei, opening Herbergier Tilburg aan de Elzenstraat.(Zie foto). Een voormalige katholieke jongensschool, maar ook met Montessori geschiedenis. Waar eens de jeugd van de trapleuning probeerde te glijden, wonen nu ouderen met geheugenproblemen die hulp behoeven. Een nieuwe bestemming voor een oud en in de stad geliefd gebouw. De opening was op zijn Brabants gemoedelijk en vrolijk door een viertal oudere verklede mannen die een mix maakten van priesterlijk en ambtelijk toespreken, maar ook met mooi gezongen Latijns Marialied. Op de gevel was in de nis weer een nieuw Mariabeeld teruggeplaatst, en Jozef was er ook, maar die moest nog geinstalleerd. Een goed verzorgde opening en door het mooie weer werd de borrel buiten gehouden in de fraai herstelde binnentuin. Ton en de aannemer gaven nog een rondleiding door het gebouw, de zo bekende oude schoolstijl zag ik voorbij komen, deze keer was het mogelijk veel te bewaren en herstellen.

Twee betrokken vrijwilligers hadden de geschiedenis van het gebouw in een boekje gevat, met oude foto's. Een van de nieuwe bewoonsters mocht samen met haar kleinzoon de openingsballonnen oplaten. Ooit les gehad in het lokaal waar zijn oma nu ging wonen:)

Overigens een nieuwtje: het honderdste Thomashuis in Houten wordt binnenkort geopend door Maximajesteit! De tuin rondom wordt momenteel aangepakt door leerlingen van het Wellantgroencollege in Houten en daarvan is een verslag te volgen op RTV Utrecht op donderdagen vanaf 12.25 uur.

Voor vrouwen een bekend item. Voor mannen in de westerse wereld gedragen als kostuum op stand naar een feestje.

Maar in veel delen van de wereld is de mannenrok of zelfs jurk heel gewoon.

In de westerse spirituele wereld eigenlijk ook heel gewoon.

In de jaren negentig van de vorige eeuw was ik via de opgeheven Stichting Eigenwijze Mode in contact gekomen met Cor, kunstenaar en kledingontwerper in Rotterdam Delfshaven. We hadden veel plezier in discussies over mode en de mannenrok. Ik heb er toen een paar gemaakt en ben er nu weer mee gestart. (Gaultier en Vivienne Westwood waren er ook van gecharmeerd).

Wat is het toch dat ontwerpers er aan boeit?

Ik denk dit, het lijkt de man onafhankelijk te maken en een "strijder".

Raar eigenlijk als we de rok met vrouwen associeren?

Deze week een rok voor Ton gemaakt en daar was het, die blik in zijn ogen, direct gericht op vergezichten van goede daden en overwinning !

Geen wonder. Gisteravond keken we in ons bioscoopje op de werkplaatszolder naar de serie Game of Thrones, en ja, de rok is overal.

Lord of the Rings idem dito. Samourai bingo.

Stuurde een foto met Ton in rok rond naar de jeugd en krijg reacties als cool en vet.

Deze rok voor Ton, die nu in de stijgers staat, is bestemd voor de Fantasy Fair in het Alphense Archeon. Mijn neef Mark en Tons zoon Jelle werken daar als boogschieter en we hebben de uitdaging aangenomen de Fair verkleed te komen bezoeken!

De mannenrok krijgt zeker een gevolg.

En het leuke is, ik draag hem zelf ook, eigenlijk al jaren, maar dat is dan eigenlijk weer "gewoon".

Rotterdam is het hotst op kunstgebied momenteel. In het verleden, jaren negentig van de vorige eeuw, toen ik er nog al eens ronddwaalde, de museumhoek, de Witte de Withstraat, Delfshaven, en kunstenaarsbolwerken in de haven, het bruist al jaren van de creatieve energie. Het Onafhankelijk Toneel, op de vlakbij de Euromast gelegen Mullerpier, het nieuwe theater staat er nu helaas verlaten bij door subsidiestop, maar we brachten er vele uren door met baanbrekende theatervoorstellingen. Net als in de Eendrachtsstraat bij Bonheur, bestaat ook sinds kort niet meer. Wel wordt er in de stad nog steeds enorm veel gebouwd. De rommelige Mullerpier in het Lloydskwartier is verdwenen, voor mijn gevoel is er in een paar jaar een heel nieuwe wijk verschenen op die plek. En de Vierhavenstraat, vroeger beetje griezelig, maar ook uitdagend (met de aantrekkingskracht van een verlaten stuk land op een kind met huttenbouwaspiraties). Nu gladgestreken tot een "go area" met de zoveelste winkelboulevard.

In die wijk heeft Atelier van Lieshout zijn domicilie. En al zijn de hoeren en de junks niet meer te zien, het blijft een industrieel gebied, waar nog wel wat te pionieren valt. Binnen of buiten de regels, echt ondeugend is van Lieshout niet meer. Wat valt er nog te choqueren vandaag de dag?

Toch zeker het bezoeken en overdenken waard,  is binnenkort Territory van Van Lieshouts nieuwe initiatief AVL Mundo.

Van 8 juni tot 29 september te zien aan de Keileweg 18 te Rotterdam op dinsdagen tot zondagen van 12 tot 18 uur. Met verschillende kunstenaars in samenwerking met museum Boymans. En ook in de Onderzeebootloods is werk te zien.

www.avlmundo.org

Terugkomend op mijn vorige bericht, vandaag in de Volkskrant: een aantal grote kledingbedrijven waaronder Primark, Zara, HenM en CenA hebben een convenant getekend voor betere werkomstandigheden ten gunste van de textielarbeiders in lage lonen landen: The Bangladesh Fire and Building Safety Agreement. Deze overeenkomst werd in maart vorig jaar gesloten tussen een aantal vakbonden, de Schone Kleren Campagne en internationale arbeidsorganisaties. Amerikanen als Calvin Klein en Tommy Hilfigger tekenden meteen en nu dus ook meer grote kledingbedrijven, dit maakt het convenant krachtig en invloedrijk!

Een ander groot textielbedrijf, Zeeman, heeft al langer een bedrijfscultuur van respect voor mens en milieu: geen discriminatie, geen kinderarbeid, rechtvaardig sociaal beleid en het milieu ontziend.

Wij wonen in de wijk Gouwsluis in Alphen waar het hoofdkantoor en distributiecentrum van Zeeman gevestigd is. Het blauwe schijnsel van de neoninstallatie Zeeman verlicht onze eerste etage in de nachtelijke uren.

Ook de eerste winkel in 1967 was in deze wijk gevestigd, de wijk waar Jan Zeeman geboren is en woonde en nog een huis heeft. De winkel was een sensatie voor mensen met een krap budget. Ik herinner me de ribbelgebreide mouwloze truitjes met kol die toen zo hip waren, voor het geld van een enkel truitje bij andere winkels had je er hier drie!

Wellicht kun je je in deze tijd afvragen of kwantiteit, het aanschaffen van veel, nog relevant is. Kwaliteit zal het gaan winnen in de toekomst!

Nog een positief bericht in de Volkskrant van vandaag: "Hier leer ik pas hoe kleding in elkaar zit". Over ambacht in de mode. De Meesteropleiding

Coupeur aan de Jean school in Amsterdam trekt steeds meer jongeren.

Verzekerd van stageplekken en een baan wordt het ambacht weer hip.

Mooi!

Voor mij was hennep in de jaren negentig van de vorige eeuw een milieuvriendelijke grondstof voor textiel, met potentie voor de toekomst.

Dat hennep een imagoprobleem had en heeft kleeft aan de wietteelt. Maar hennep voor vezels is van een andere soort dan voor de lach en de relax.

Vezelhennep heeft nauwelijks THC maar lijdt wel onder vooroordelen.

Hier in het Groene Hart werd vroeger veel hennep geteeld voor de zeilen van driemasters en voor scheepstouw (Schoonhoven en Oudewater). En Rembrand, hier geboren, schilderde op hennep.

De eerste spijkerbroek in Amerika was van hennep gemaakt. Ik kan er veel over vertellen, want heb me er jaren in verdiept. Treur dus om het feit dat gisteren bekend werd dat de hennepteelt in Groningen  vertrekt naar Roemenie. Vanwege subsidiestop op het verbouwen van hennep vertrekken boeren naar het buitenland, waar het produceren goedkoper is. De verwerkende fabriek Hempflax verdwijnt niet uit Oude Pekela. De ruwe vezels uit Roemenie worden hier verwerkt tot produkten voor de autoindustrie, isolatie materiaal en papier. Textiel helaas niet, stoffen komen voornamelijk uit China en Oost Europa. En het blijft duur, zodat het eindproduct, de kleding, ook kostbaar wordt. Maakt het lastig het te gaan produceren.

(NRC van maandag 13/14 mei Economie: "En weer verdwijnt werk uit Oude Pekela".)

www.hempflax.com

In mijn vorige bericht van 1 mei schrijf ik over delen. Op 3 mei een groot artikel in het NRC: "Het nieuwe delen is zo gek nog niet". Het bedrijf Floow2 is uitgeroepen tot Groene NRC Ondernemer van 2013. Een online bemiddelingsservice voor bedrijfsmateriaal die de kosten voor de ondernemer wil verlagen en de duurzaamheid verhogen. Nu nog vooral toegepast in de bouw, waar miljarden euro's aan materieel ongebruikt staat. Uit te rollen naar andere disciplines, ook naar het koppelen van belangstellenden aan leegstaande gebouwen bijv.

In vroeger tijden had je cooperatieve werktuigverenigingen, maar gaandeweg de welvaart groeide werd bezit, het "hebben", de norm.

Floow2 faciliteert aanvullende services zoals huurovereenkomsten, verzekeringen, betaal- en levergaranties, want delen is niet hetzelfde als geven. Delen is zaken doen.

www.floow2.com

Ook voor particulieren is er een interessante dienst: www.spullendelen.nl,

of diensten ruilen: www.smilestree.com, of auto delen, geintroduceert door Greenwheels: www.snappcar.nl

Een crisis is altijd ergens goed voor, hoorde ik van oud leraren/mentoren en kun je ook lezen in publicaties over de huidige economische crisis.

Een crisis maakt duidelijk dat er iets uit de hand is gelopen.

De tijd waarin we nu leven markeert het einde van een tijdperk, waarin alsmaar oplopende efficientie en kostenbesparingen, hebben geleid tot de beschikbaarheid van goederen voor steeds meer mensen, maar ook tot een mens die er een slaaf van is geworden. Zowel van consumptiegedrag als van een arbeidsmarkt, die eisen aan werknemers zo hoog opschroeft dat niemand er meer aan ontkomt. Werkloosheid, over- en onderbetaling, globalisering, arbeidsgeluk is vaak ver te zoeken.

De krachten die eraan ten grondslag liggen zijn te herkennen aan de psychologie van de mens, en dan de discrepantie tussen 'delen' of  'hebben'. Delen is mooi, maar hoe voorkom je misbruik, hebben is leuk en geeft vrijheid, maar helaas is een ander daar vaak slachtoffer van.

Een mooi voorbeeld, Silliconvalley. Een mooie documentaire van de Vara met Alexander Klopping en Matthijs van Nieuwkerk over het gebied onder San Francisco dat zoveel technologische vernieuwingen op computergebied de wereld in heeft gestuurd. Een groep hippies met brains die vanuit Stanford University het begin van ons computertijdperk met sneltreinvaart bepaalden. Er was een sfeer van delen en samenwerken die die snelheid duidelijk verklaarde. Tot ene Steve Jobs, die ook een uiterst ontwikkeld zakelijk brein had, er met de buit vandoor ging. Bill Gates met eenzelfde zakelijke instelling, verdiende miljarden in de computerindustrie.

Vrienden en medewerkers van het eerste uur deelden niet altijd in die winsten, maar in de docu wordt ook duidelijk dat zij daar niet allemaal onder lijden. Hun geluk zit in andere dingen, die je vaak direct verwerft met een heel andere levensinstelling dan grootverdieners. (Die vervolgens om hun levensgeluk terug te krijgen weer gaan delen, zie Bill Gates).

Deze route is ook te herkennen op veel ander terrein. Het succes van een rijk land gaat veelal ten koste van de welvaart van andere. Je kunt het als slim zien goeie deals te sluiten, het excuus "als wij het niet doen, doet een ander het wel", maar een veel betere deal is mensen gewoon goed te betalen en goed te behandelen. Ontwikkelingssamenwerking, achteraf, is eigenlijk vernederend.

Ik vel geen oordeel, wij allemaal, ook ik persoonlijk, zijn schuldig aan dit

gedrag. Maar mensen, vooral veel jongeren, worden bewuster. Er is een beweging aan het ontstaan die anders doet en anders wil.

Crisis in de kledingindustrie

Nu mensen minder consumeren, gaan winkeliers denken dat het allemaal nog goedkoper moet. Ook in mijn stad rekken vol slecht gemaakte kleding, (met Bangladesh als meest uitgebuite regio). Tegenwoordig probeer ik er op te letten, maar het is lastig aan de juiste informatie te komen, uiteindelijk is de macht wel aan de consument! (www.milieucentraal.nl/eerlijke kleding).

Met niet kopen help je de naaiarbeid in de producerende landen overigens niet, geadviseerd wordt om te protesteren bij de kledingmerken die van risico-ateliers gebruik maken. Honderd procent "goed"gemaakte kleding bestaat overigens nog niet, het is voor de mode-industrie moeilijk zicht te houden op de hele productieketen. Dan zou het hele systeem op de schop moeten. Maar net als met de batterijkippen en varkenshouderijen, op den duur helpen protesten de zaak te veranderen!

info: www.talkindress.nl

        www.somo.nl

        www.schonekleren.nl

Artikel in NRC van dinsdag 30 april, economie katern, New York, twee economische werelden, gescheiden door de East River, west Wall street Manhattan, east Brooklyn. Wall street het grote geld, Brooklyn een voormalige grote arbeiderswijk, ontwikkelt razendsnel een andere economische cultuur. Lokaal, gezond en ambachtelijk, een renaissance van klein industrieel ondernemerschap. Iedereen doet mee naar eigen mogelijkheden en talent. Critici zeggen dat men er alleen de eigen omgeving mee verandert en geen invloed heeft op corporate America, de macht van de grote bedrijven wordt er niet mee gebroken. En veel mensen kunnen de producten die duidelijk duurder zijn, niet betalen.

Maar ze kunnen wel mee doen en meewerken!

Ik zie het als een steen die je in het water gooit, de rimpels reiken ver!

Matriarchaat, spiritualiteit en utopie.

Het Museum voor Moderne Kunst Arnhem brengt een tentoonstelling vol vrouwelijke kracht en macht, en daar kwamen afgelopen zondag 24 maart veel mensen op af.

En niet alleen de vrouwen. Op een ijskoude maart zondag, een snoeiharde wind waaide over de rivier de Rijn, maakten wij de klim omhoog naar het op een heuvel gelegen museum.

Van keramische borstvormen en een installatie met gevlochten harnassen tot foto's van legendarische vissersvrouwen van het eiland Ise-Shima in Japan (tot op hoge leeftijd duiken zij tot wel 30 meter diep naar Abalone zeedieren). Steeds meer hedendaagse kunstenaressen creeren nieuwe vrouwbeelden.

Hun werk wordt gecombineerd met dat van kunstenaressen uit de jaren 70 en 80 van de 20ste eeuw, die met hun positieve vrouwbeelden hebben bijgedragen aan de empowerment van vrouwen. Kunnen we ons een andere samenleving voorstellen dan de huidige? Met andere man-vrouw verhoudingen? Kunstenaressen als Louise Bourgois en Betsy Damon lieten zich inspireren door het classicistische borstenbeeld Artemis van Efeze. Ana Mendieta en Mary Beth Edelson ontleenden de beeldtaal van hun performances aan onder andere de prehistorische Venus van Willendorf en de eeuwenoude Egyptische Slangengodin.

Met deze aanpak is de tentoonstelling niet alleen artistiek interessant, maar ook sociaal/antropologisch.

Het boek "De ontembare vrouw" van Clarissa Pinkola Estes (1992) dat ik nu voor me heb liggen en jaren geleden heb gelezen, vertelt van de geschiedenis van de vrouw als archetype in mythen en verhalen.

"In iedere vrouw schuilt een wild wezen, een natuurlijk schepsel, vol hartstochtelijke creativiteit en eeuwige wijsheid. Zij is de Ontembare Vrouw, maar ze loopt gevaar. De schat die de natuur haar bij haar geboorte schonk wordt geplunderd door de zielloze maatschappij die de oervrouw reduceert tot een angstige, fantasieloze huismus", staat er op de achterflap van het boek.

Voor de westerse wereld is de vrouw al begonnen haar gerechtelijke rol terug te krijgen. Voor veel vrouwen elders is de strijd maar net begonnen, het recht op eigen lichaam, leven en stem.

"Sextremisme maakt Tunesiers woest", lees ik in NRC van maandag 25 maart 2013. Amina, een 19-jarige Tunesische feministe, is met blote borsten te zien op Facebook, met erop geschreven de Arabische tekst "Mijn lichaam is van mij en niet de bron van iemands eer". Zij wordt sinds kort vermist.

Tja borsten, daaraan is de vrouw wel te herkennen. Zelfs tot in het museumcafe krijgen we ze voorgeschoteld bij de koffie "tietentaartjes".

Dat de vrouw bij haar strijd voor eigen leven ook humor heeft is duidelijk.

We zien talloze knipogen naar het verschil tussen man en vrouw. Het filmpje van de Zuidafrikaanse Tracey Rose is wel het grappigst: Op een ezel rijdt zij in een rode papiermache bikini met een enorme papiermache penis op haar hoofd rondjes in de Charlie Chaplin versnelde beeldstijl.

Ja en die uitingen herken ik dan wel weer, het carnavale der papieren ironie.

Ik kan me momenteel uitleven: ik doe mee aan de wedstrijd van de modeacademie Arnhem "Maak een schort".

Van 2 maart t/m 19 mei:

www.mmkarnhem.nl

Omdat er in Rotterdam een aantal expo's lopen die mijn belangstelling hebben, dacht ik afgelopen zaterdag op zondag 9/10 maart met de Museumnacht alle vliegen in een klap te kunnen vangen. Nou dat is niet gelukt.

De Samoerai in het Wereldmuseum waren in een diepe slaap. Uit bescherming voor de kostbaarheden was dit museum niet open. Gaultier in de Kunsthal was afgesloten, wegens de grote aantallen bezoekers (de nacht was uitverkocht met 15.000 mensen op de been). Wel in Pastoe rondgelopen, waar mensen veel plezier hadden met de wandkastjes en het verschillende hang- en sluitwerk. Pastoe is nostalgie voor mij omdat mijn ouders in de jaren zestig zo een inrichting hadden, inclusief de eetkamerstoelen met de zwarte spijltjes. Geen idee dat ze later in een museum zouden terecht komen!

Ook stuitten we onverwacht op een grote tentoonstelling van Jan Montyn, de etser. Een overzicht van de oude (nog levende) Montyn brachten herinneringen aan hem boven. In de jaren tachtig toen ik werkte in de galerie van Helga Hofman in Alphen aan den Rijn, was hij daar veelvuldig te vinden. Zij heeft zijn werk als een van de eersten omarmd en meer bekendheid gegeven. Een lieve man met een wreed verleden, er is een docu over hem uitgebracht en er lag een prachtig boek dat ik nog ga aanschaffen.

Het NAI (Ned. Architectuur Instituut) was te gezellig om expo's te bekijken, daar verbleven we dan ook het langst, een goeie stampende DJ deed daar zijn werk en het observeren van de kids en volwassenen bij de Kleurkamer van Monobanda was verslavend. Met grote witte bouwelementen kon je je eigen ruimte creeeren en verkleed in wit kostuum werd de boel in gekleurd licht gezet. Foto's van omstanders ter herinnering toonden een vrolijk gebeuren.

Nog wel geprobeerd het Boymans binnen te komen voor de ambachtenactiviteiten, maar de rij (in de regen die onophoudelijk stroomde) was te lang.

Maar wat een geweldige sfeer! Elke bezoeker die een kaartje had gekocht, kreeg bij de kassa's een badge met een groen knipperlichtje. Dit was je toegangsbewijs voor alle deelnemende culturele plekken, maar het effect buiten was geweldig. In het donker al die lopende groene flikkerlichtjes!

Thuis in de folder gebladerd moesten we ervaren dat we zoveel interessante dingen hadden gemist, het aanbod was te groot om in een paar uur te bevatten.

En overal waren extra voorstellingen van bekende popartiesten, DJ's en dichters, modeshows, performances.

Rotterdam is duidelijk een rijke stad en heeft het grootste deel gefinancierd. Maar ons viel de hippie sfeer op, relaxed, open, vrolijk, en jong. Er was veel gespierd toezicht op de been met piepjes en oortjes, maar die hadden het niet zwaar.

Gelukkig kunnen we met onze groene flikkerlicht met 50% korting alsnog Gaultier gaan bekijken en gaan we beslist terug voor de Samoerai en de Boymans ambachten.

(Zie foto)

Jong Alphen en de identiteit van Alphen aan den Rijn.

"De werkelijke identiteit van een stad gaat schuil achter de mensen die de stad gebruiken en op welke manier zij deze beleven. Zij zorgen voor een bepaalde sfeer die de identiteit bepaalt, meer dan een beroemd gebouw of befaamd product". Volgens Bob Pannebakker, een jonge sociaal-stadsgeograaf, geboren in Hazerswoude-Dorp. In Alphen zijn stedelijke en dorpse gebruiken door elkaar te vinden. Volgens Pannebakker is het toekomstige Alphen aan den Rijn dorps en stads. Alphen wordt door jong en oud ervaren als een aantrekkelijke woonstad. Maar voor uitgaan, cultuur en leuk winkelen gaan we naar elders, ondanks het nieuwe theater wordt in de stad recreeren ervaren als "er niet uit zijn". Zaken doen en sport, we zijn er goed in, echter voldoende inspiratie opdoen, verrast worden, het is niet te vinden in Alphen.

Onze kracht kan liggen in een rustige, landelijke, authentieke woonomgeving, gecombineerd met een levendige binnenstad, met creatieve bedrijvigheid en onvoorspelbaar broeiende subculturen. In dat aantrekkelijke contrast wordt Alphens nauwelijks aan te duiden identiteit omgezet in een sterke dubbele identiteit: zeer dorps en zeer stedelijk.

Gezien mijn activiteiten de afgelopen jaren, zie onder, blijk ik deze visie te ondersteunen. Maar anders dan Bob stelt in het boek "Duidelijk Alphen?" van het CAS (2008) een rigoureuze verstedelijking voor te staan van de binnenstad, denk ik dat dat op veel weerstand zal stuiten bij de bestaande bewoners.

Op dit moment kies ik voor veel meer mogelijkheden voor Alphens aankomende jonge bevolking. En dan niet voorzieningen voor hen klaarleggen, geen cadeautjes dus, maar meer kansen voor hen om invloed  op de stad te kunnen uitoefenen.

Hoe?

Een creatief businessmodel, dat ondersteund kan worden door velen uit de Alphense samenleving, daar liggen plannen voor klaar, die ik op dit moment nog niet publiceer. Omdat er informeel gesprekken plaatsvinden met beoogde deelnemers om hun interesse te peilen.

Wordt wellicht vervolgd.

Boskoop wordt binnenkort bij Alphen gevoegd, evenals Rijnwoude.

Boskoop heeft een sterke eigen identiteit en is gericht op Gouda voor haar voorzieningen. Rijnwoude met de plaatsen Koudekerk, Hazerswoude Rijndijk, Hazerswoude Dorp en Benthuizen, ook plaatsen die een duidelijk profiel hebben als platteland in een stedelijke omgeving.Van oudsher zijn deze plaatsen op Leiden en omgeving gericht.

Alphen heeft de taak om verbinding te maken en samen met andere kleine kernen als Aarlanderveen en Zwammerdam, die al tot Alphens bestuur horen een overkoepelend gezicht te geven. Waarbij je niet heen kunt om het mooie Groene Hart als gezamenlijke identiteit.

"Het is hoog tijd dat Alphen keuzes gaat maken en de voorzieningen daarop uitbreidt. Een eenduidig Alphens imago, daar ontbreekt het nu aan, want zonder dat is er te weinig aantrekkingskracht op buitenstaanders en bestaan er geen gevoelens van trots onder inwoners van de stad", volgens "Duidelijk Alphen?", de uitgave van het CAS.

De Structuurvisie, bestuurlijk Alphen is er momenteel actief mee, moet een toekomstbeeld geven voor de stad waarheen te gaan. Een goed initiatief, echter concrete plannen ontbreken nog.

Die moeten dan ook komen van de bewoners zelf! Waarbij de steun van de gemeente onontbeerlijk is, om initiatieven te faciliteren en begeleiden.

De aanloop naar herstel van de Lage Zijde, ons andere plein, het Thorbecke.

De dadendrang naar vernieuwing van Alphens centrum hield niet op bij de Hoge Zijde (dit is de westkant van de rivier de Rijn). Ook de Lage Zijde (de oostkant) moest eraan geloven. Goed initiatief, want veel panden voldeden niet meer. De bibliotheek was aan vernieuwing toe, de verweesde kunsten in de naam van Stichting Alphense Ateliers, de Volksuniversiteit was aan het zwerven. De muziekschool en het archief van de stad, nu in het prachtige oude Raadhuis, het zou moeten wijken voor andere bestemmingen. Deze vijf partijen zouden moeten samengaan in een Cultuurhuis, een nieuw te bouwen pand aan het Thorbeckeplein. Met de verwachting geuit door Alphens bestuur, dat men elkaar van dienst zou kunnen zijn en samenwerken een voorwaarde. Nieuwe winkels, een mooi plein, terrassen en horeca, haventje voor plezierbootjes. Nieuwe woontorens en appartementen, verbouw van de Aarhof, ons overdekte jaren 70 winkelcentrum, aangrenzend het Thorbeckeplein, er werd groot gedacht. En groot opgekocht, veel bewoners in het gebied moesten hun huizen verlaten.

Echter de uitwerking van de plannen, het werd een langdurig proces, dat Ton en ik volgden via hoorzittingen en vergaderingen die openbaar waren. Het werd duidelijk dat het lang ging duren, de omstandigheden in de financiele wereld veranderden snel, maar ook maatschappelijk veranderde er veel. Mensen gingen anders leven door opkomend internet en communicatievormen, waardoor inzicht en controle op bestuurders toenam. En dus ook de kritiek op de plannen voor het Thorbeckeplein. Er sneuvelden wethouders en ambtenaren in het strijdtoneel, en projectontwikkelaars gingen twijfelen aan de haalbaarheid van de plannen, de een na de ander haakte af. Ook de stadsarchitect werd vervangen. De nieuwe architect, Jos van Eldonk van bureau Soeters, had inmiddels veel realistischer plannen ontwikkeld en ontwikkelaar Vorm uit Spijkenisse is overgebleven om onder voorwaarden de plannen uit te werken.

Ton en ik  hadden ook al snel door dat, in contact met projectontwikkelaars en bouwers in den lande, er veel aan het veranderen is in  de Nederlandse bouwwereld.Vakliteratuur, televisieprogramma's, vooral van de VPRO, zoals Tegenlicht en de Slag om Nederland. Wat ging er mis in de wereld en in Nederland wat betreft financiele routes en de bouw.

Een enorm leerzaam traject, waarover we in Alphen met participanten van gedachten wisselen, en waarmee we wellicht Alphen van dienst kunnen zijn.

Deel 5 volgt.

Aan de periode dat het Rijnplein en omgeving in aanbouw was hebben we leuke herinneringen. De Kunstverdieping met Peke Hofman als directeur was nog intact. We bezochten de openingen van tentoonstellingen daar en het bleek een plek voor nieuwe initiatieven. De expo/performance met een Japanse kunstenares, waarvoor Ton een echte grasmat/catwalk indoor aanlegde en vele Alphenaren participeerden, er was veel plezier en belangstelling. Ook het Bospark kon rekenen op een creatieve input door de voormalige Alpha Nuova jongens, die er andere creatieven bij betrokken om een plan te bedenken. Plannen kwamen er wel, maar toen al werd duidelijk dat er een stop zat op geld, een einde aan financieringen, lege fondsen.

De sloop van de gebouwen op de plek waar het nieuwe stadshart zou komen bleek een speelterrein voor jongeren, er werd hen gelegenheid geboden met graffiti aan de gang te gaan op de schuttingen rondom de bouwplaats en er werden fotosessies gehouden.

Eenmaal gereed moesten we wel wennen aan wat er nu voor alle bekend voormalig Alphens erfgoed in de plaats was gekomen. Een enorm stadhuis (architect Van Egeraat), een theater in vergelijkbare stijl, op zich geen lelijke gebouwen, maar in de omgeving passen? Het blijft twijfelachtig. Overigens vind ik het stadhuis binnen mooier dan van buiten, het atrium is prachtig, maar het werkgebied levert nog steeds klimatologische problemen op. Met deze nieuwbouw kwamen ook de eerste kritieken van de Alphense bevolking los. Voor veel teveel geld was er nu een grootsteeds plein gecreeerd, waar het maar niet "gezellig" wilde worden. Ook door aanpassingen die de architect had gedaan om de financiering rond te krijgen, geen rekening houdend met de bestemming van bepaalde plekken zoals de terrassen die nu op het noorden kwamen te liggen. En gek genoeg, het enige terras op het zuiden, naast het theater, wilde maar niet populair worden.

Toch heb ik een hele mooie foto van het Rijnplein boven mijn computer hangen, gekocht van de jonge gebroeders Fraikin.

Deel 4 volgt.

Eenmaal in Alphen teruggekeerd, maakten we vanwege Tons werk in de bouw, kennis met een club enthousiaste architecten, het Centrum voor Architectuur en Stedenbouw (CAS). In een antikraakpand in het centrum, gesteund door sponsors en de gemeente, organiseerden zij lezingen en andere bijeenkomsten, filmvoorstellingen over beroemde architecten, voorlichting voor de jeugd en gaven zij twee boekjes uit: "Jong Alphen, wat vindt jong Alphen van jong Alphen", en "Duidelijk Alphen, een zoektocht naar de identiteit van de stad". Gretig namen we alle kennis in ons op, de film over Maaskant, de Rotterdamse architect van de Euromast o.a., Herman Herzberger, Oskar Niemeyer, de Braziliaan. De lezing van Ned. architecten als Thomas Rau, van Stigt jr., en Gunnar Daan, de architect van het Rijnplein en omgeving.

Twee dingen maakten op mij bijzondere indruk, de film over Jane Jacobs, activiste uit Amerika, die de stad Chicago wist te behoeden voor grootsteedse en geldverslindende ingrepen in de openbare ruimte, ingrepen die geen recht aan de bewoners van de stad deden. En het boekje van het Cas over de identiteit van Alphen.

Na de ervaringen met het CPA (zie deel 1. over Alphen) en de vraagstelling "wie of wat is Alphen eigenlijk?" schreef ik er een essay over dat ik opstuurde naar de gemeente. Die brief kwam bij directeur openbare werken de heer Schaapman terecht en na enige tijd werd ik uitgenodigd voor een gesprek. Met Ton samen spraken wij twee uur lang over wat ons opviel over de stad en wat zou kunnen bijdragen tot een duidelijker identiteit, oftewel een route die zou kunnen leiden tot het meer gebruik maken van de mogelijkheden die Alphen en omgeving biedt.

Op voorspraak van de heer Schaapman schreef ik in met mijn essay op de Nieuwe Zuid Hollandprijs, in het jaar 2009  met het Groene Hart tot onderwerp. De toen nog in het vat zittende Floriade 2020 erbij betrekkend. Zeker omdat ik vind dat Alphen te weinig gebruik maakt van dit Groene Hart als economische kracht! En dan heb ik het niet alleen over toerisme. Was heel mooi om mee te maken, de ontvangst op het Provinciehuis met alle bobo's en de presentaties van alle deelnemers, je leert weten wat er speelt.

Enfin, de resultaten voor de Floriade in ons gebied zijn inmiddels bekend.

Door de ontstane crisis en de twijfels over deelname van omliggende gebieden, het verlies van controle over wie wat waar, werd het een Landsingerland ding met Rem Koolhaas als trigger. Niet iets dat het Groene Hart zou opliften, maar vooral zakelijke belangen zou dienen.

Het werd hem niet, Almere strijkt met de eer, maar ik zou zeggen, pak toch met de fusiegemeenten Boskoop en Rijnwoude de echt interessante mogelijke ontwikkelingen voor het Groene Hart op!

Deel 3 volgt.

Uit eerdere nieuwsberichten is op te merken dat mijn interesse voor de ontwikkeling van Alphen aan den Rijn, de plaats waar Ton en ik geboren zijn en momenteel wonen, leidt tot aanzitten bij bijeenkomsten waar die ontwikkelingen worden besproken.

Jaren heb ik met gezin gewoond in Hazerswoude Rijndijk, een fijne plek voor kinderen, ruimte en dichtbij steden als Leiden voor cultuur en winkelen.

Alphen werd bezocht voor middelbaar onderwijs, het Scala en Ashram College. Goede scholen met betrokken leraren, ze hebben er veel vrienden gemaakt. Enkele van die vrienden bleven in zicht en volgde ik in hun ontwikkeling. Het viel me op dat Alphen weinig te bieden heeft voor creatieve en ondernemende gasten, de steden rondom trokken aan voor verdere studie en andere avonturen. Nu is dat geen ramp als de stad zich hiermee verzoent, maar eigenlijk is dat niet zo. Uit meerdere bron vernam ik oproepen tot het behouden van de jonge mens voor de stad.

In de tijd dat ik met Ton in Boskoop was neergestreken en hij in een "inbetweenjobs" periode verkeerde, grepen we die tijd aan om met jonge mensen in Alphen een cultureel platform te starten, het CPA.

Binnen de kortste keren ontwikkelden we met een groep jongeren (en sommige ouders) in een (reeds afgebroken) kraakpand naast de Baronie, een ruimte waar een grote galerie, ateliers, oefenruimte voor bands, cursusruimten, een indoor skatepark, hangoutplekken met tientallen geritselde banken en een theaterzaal zorgden voor ongekende activiteit in Alphen. De Open Dag trok zoveel verschillende Alphenaren, van hevig gepiercde punk tot Westerhoven oudere naar deze plek, dat we er zelf van opkeken. Verschillende demonstraties, tai chi, computer video, d.j.'s, en popbands konden rekenen op veel belangstelling, ook van buiten Alphen.

Er popten ook zomaar activiteiten op, waarvan ik nog niet weet waar ze vandaan kwamen, zoals een streetdance demonstratie vergezeld van Indonesische hapjesmoeder met stalletje. Er was toch kennelijk grote behoefte aan een "speelplek" zal ik het maar noemen, een plek waar jongeren zonder al te veel kosten hun talenten konden aanboren en ontdekken en anderen ruimte vonden voor clubs die (nog) niet over veel middelen beschikten. Ook de gemeente Alphen zag de potentie en wilde ons een om-niet contract (wel afspraken, geen kosten) aanbieden voor de tijd dat het pand geen bestemming vond. De brandweer kwam langs voor controle en de wijkagent was aanspreekpunt voor omwonenden, maar ook voor de gebruikers van het pand. Soms bleef hij hangen voor een potje tafelvoetbal.

Maar zoals het zo vaak gaat met kraakpanden, het is onderhuids een initiatief met een politieke kleur en tegenstanders daarvan en inwonende jongeren met problemen hebben uiteindelijk gezorgd voor de ineenstorting.

Deel 2 over Alphen volgt.

Donderdag 10 januari, jarig. Cadeautje: dagje weg met Ton. Mijn favoriete (dichtbij) stad Antwerpen. En mooi weer als extra presentje. We doen Zuid dit keer. Parkeren op de Vlaamse Kaai is gratis en via de Tim van Laere Gallery volgen we een route langs antiek, curiosa en vintage kledingwinkels.

De hippe conceptstores hebben mijn bijzondere belangstelling zoals Your en Ra. Bekende modeontwerpers als Dior, Vivienne Westwood,Thierry Mugler wisselen af met de nieuwste upcoming ontwerpers die Belgie voortbrengt. Gecombineerd met horeca, bookstore en een programma van activiteiten zijn het geweldige plaatsen van creativiteit. Bij Your hing er een kleine collectie van Victor en Rolf. Een paar waar wij trots op mogen zijn in Nederland. Zij voelen de tijdgeest bijzonder goed aan, iets dat een voorwaarde is voor de snelle wereld van de mode. Ook heel mooie tassenlabels in prachtige leersoorten. Een Italiaans schoenenmerk gebruikt leer dat jarenlang opgeslagen wordt in een conditie dat het gaat lijken op heel oud en gebruikt en maken daar hun nieuwe (heren)schoenen van.

Omdat het Solden is ging Ton weg met een overhemd in waterdruppel dessin en ik uiteindelijk met een boek. De parfumhoek lonkte nog (heerlijke geuren van Creed en Lubin), maar daar kon ik me op tijd van los rukken. Tuurlijk nog even snoepen van de voortreffelijk chocolatiers die Antwerpen bezit en met vermoeide voeten en wat foto's van artistiek gevelwerk keerden wij tevreden huiswaarts. (Zie fotopagina)

www.your-antwerp.com

www.ra13.be

Alle artistieken (laat u horen, zien en zwijgen), creatieven (blijf kleien aan een flexibele geest), bouwmakkers (staakt nimmer uw wild geraas), moneymakers (strooi het ruimhartig in kunstzinnige hoeken en gaten), praters en woordmakers (laat uw keels luiden), door bloedverwant en vriendschap aan ons verbondenen (blijf ons nabij), allen...

           Een prachtig mooi en ondernemend 2013 gewenst!

Het was een zware bevalling maar hij is gelukt: de Batman Bag is alive and kicking!(Zie foto's op Beeld).

En precies zoals ik me had voorgesteld: een strak grafisch ontwerp zonder metalen hang en sluitwerk.

Zonder Amine van Lieshout had ik het niet gered en beken wel eens een slapeloze nacht te hebben gehad over de voortgang. Maar het verbaast mij dat je in tien lessen van 3 uur zover kunt komen (ik lieg, ik had er een extra les voor nodig die ook nog uitliep!)

Geparodieerd op de Birkin Bag van Hermes, een icoontas, begeerd door de beau monde en peperduur, maar hij hangt ook overal nagemaakt op de markt.

Eigenlijk een onhandig ding, want de originele (even googlen) sluit ingewikkeld en daardoor staat hij vaak open aan de arm van bekende dames uit binnen en buitenland.

Bij Amine heb ik geleerd een patroon te maken, zuiver te meten en vooruit te denken. Het proces van in elkaar naaien, (te vergelijken met de route van het bouwen), moet kloppen wil je niet in de problemen komen.

Hoewel Amine haar twijfels had of het zou gaan lukken, zo een moeilijk ontwerp volbrengen zonder enige ervaring, liet ze mij mijn gang gaan en op problematische momenten was ze er met advies!

De tas is volledig van leer, binnen en buitenkant, de caps zijn versterkt met texon, evenals de hengsels en de bodem. Het riempje sluit met twee zwarte drukkers. Voor en achterkant zijn gelijk. Het is mogelijk, net als met de Birkin Bag, de capoverslag bij openen naar binnen te slaan.

Nieuwe cursus vanaf maart 2013, zie

www.bagme.nl

Op weg naar de tassencursus van Amine van Lieshout rijd ik er elke week langs, de Drie Notenboomen aan de Kattensingel in Gouda.

Het was in het begin van 2000, Hans van Putten uit Gouda, opgeleid als beeldend kunstenaar maar succesvol in de reclame, kon het niet langer aanzien. De grote onpersoonlijke zorginstellingen waar zijn autistische zoon Thomas in moest verblijven dreven hem tot wanhoop. Te weinig aandacht voor de noden van de jongen en inzicht in zijn geestelijke en lichamelijke gezondheid, kon het niet anders?

Een goed glas wijn met een vriend en het creatieve denken waar artistieke mensen patent op hebben, zorgden die avond voor de eerste plannen voor een Thomashuis.

En in 2003 werd de Drie Notenboomen opgericht ter zakelijke en inhoudelijke ondersteuning van de eerste van een reeks Thomashuizen, waarvan de 100ste binnenkort in Houten word opgeleverd! En het aantal groeit nog steeds, want er is veel vraag naar wonen in een Thomashuis.

Een Thomashuis is een kleinschalige woonvorm voor 8 volwassenen met een verstandelijke beperking. Het huis wordt geleid door twee "zorgondernemers", een echtpaar of samenwonend stel dat er ook woont, en de bewoners begeleiden en verzorgen. Zij runnen het Thomashuis als een bedrijf. De essentie van zorgondernemerschap is dat zij zelf invulling kunnen geven aan de zorg, zodat hun kennis en ervaring optimaal wordt benut.

De locaties zijn voornamelijk karakteristieke woonhuizen, boerderijen of monumentale panden. Deze vaak voor particulieren niet meer te betalen of onderhouden panden die stadsgezichts- of gebiedsbepalend zijn, krijgen zodoende een facelift waar menig stads- of dorpsbestuurder heel blij mee is. Bovendien brengt het in de dorpen weer leven en levert het inkomsten aan de plaatselijke middenstand.

Vanuit het Thomashuis principe is de woonzorg voor dementerende ouderen ontstaan, de zogenaamde Herbergiers, hieronder beschreven.

 Inmiddels zijn er 25 van in Nederland.

Ton heeft er vele in de bouw begeleid als directievoerder. Dat wil zeggen, hij is tussenpersoon tussen alle partijen om het hele bouwproces in goede banen te leiden. Een dankbare maar soms zware klus, omdat er veel mis kan gaan, maar het kostenbesparend werkt als fouten voorkomen worden.  En allebei kunnen we enorm genieten van een mooi gerenoveerd pand, dat weer volop in gebruik is!

Voor meer informatie:

www.thomashuizen.nl

www.herbergier.nl

www.art2b2.nl (Tons website, binnenkort vernieuwd en aangevuld)

Op de fotopagina een foto van de Herbergier te Dronrijp, Friesland.

Een oude boerderij, omgebouwd tot woonzorghuis voor ouderen met dementie/Alzheimer. Meerdere malen reisde ik met Ton mee om de vorderingen te volgen. Het pand heeft een heel mooie sfeer, tegenwoordig kijken de ouderen met de eetzaal uit op de groene weilanden van het Friese platteland.

De sfeer is er warm en huiselijk. Er wonen 15 ouderen in ruime eigen kamers met badkamer en toilet. Overdag komen ze samen in de algemene ruimte met keuken. Mensen worden verrast met bezoeken van familie, bekenden en vrijwilligers die oude liedjes met hen zingen, soms met gebruik van eenvoudige muziekinstrumenten. Het deed me denken aan de vroegere kleuterschool, terug naar het begin zou je kunnen zeggen. Maar vergis je niet, een oudere mevrouw kon alle coupletten van Sarie Marijs uit het hoofd met heldere stem zingen! De kenmerken bij mensen met bovengenoemde ziekten zijn overeenkomstig, maar verschillen in karakter blijven gelukkig overeind!

In het bericht hierboven iets over de organisatie achter deze zorginitiatieven.

Het blad Stedebouw en Architectuur wijdt het Oktober nummer geheel aan bouwen voor de zorg. Voor Ton bekend terrein. Goed dat er veel initiatieven ontstaan om tegenwoordige en toekomstige zorgbehoevenden een aangename woonplek te bezorgen. Hele seniorensteden worden er bedacht o.a. in de Flevopolder. 

Tegenlicht, het sterke onderzoeks journalistieke tv programma van de VPRO belichtte afgelopen maandag een aantal oplossingen om geld te besparen op hoofdpijndossiers voor landen in de Eurozone, zoals de zorg voor ouderen.  Noorwegen had het ei van Columbus gevonden: deporteren! We moesten er wel om lachen, het klinkt nogal oneerbiedig, maar het is vrijwillig en een succes! De oudere Noorse mens heeft een toptijd in Spanje!

De foto op de fotopagina toont een pas verbouwd Thomashuis in Goirle, een stadsvilla waar Ton de directievoering deed. Inmiddels bewoond door 8 mensen met een verstandelijke beperking, waar persoonlijke en intensieve zorg geboden wordt door  inwonende zorgondernemers.

In Houten wordt het 100ste Thomashuis afgerond, een monumentale boerderij, door Ton begeleid in de verbouw. Samen met architect en aannemer is er veel creativiteit, vakmanschap en flexibiliteit vereist om deze projecten tot een goed einde te brengen.

Inmiddels is de bouw gestart van het Futurahuis in Oudewater, een concept van ouderenzorg waar Ton in beginfase aan meegedacht heeft. 

www.stedebouwenarchitectuur.nl

www.tegenlicht.vpro.nl

www.thomashuizen.nl

www.futurazorg.nl

Herfstwandeling met oog voor architectuur. Zondagmiddag 11 november, prachtig herfstweer, we maakten een wandeling op Landgoed Elswout te Overveen. Zo'n 85 hectare fel geel en rood gebladerte op weliswaar kunstmatig aangelegd terrein maar het oogt natuurlijk. Als een sprookjesbos.

Amsterdamse rijke kooplieden bouwden in de 17e en 18e eeuw op de binnenduinranden hun buitenplaatsen. Er staan verschillende gebouwen op Elswout. Wij waren gecharmeerd van de Oranjerie met de babyblauwe deuren van architect Constantijn Muijsken. Ook de Folly's (fantasiegebouwtjes) pasten goed in dit landschap met hoogteverschillen en slingerende beekjes.

Zie Foto's.

Het park is gratis toegankelijk.

www.staatsbosbeheer.nl

De Esta van deze week: Gezocht: Digidiva's. Vrouwelijke computernerds, de Nederlandse ICT wil vrouwen!

Nou, ik ken er al heel lang eentje, Liselore Goedhart van gamecollectief Monobanda uit Utrecht.

Haar reactie in het artikel werpt een blik op de noodzakelijke eigenschappen voor een vrouw om zich in deze wereld thuis te voelen. Een brug slaan tussen mens, design en techniek. En een creativiteit die een breed maatschappelijk veld overziet.

www.estamagazine.nl

www.lizzywanders.nl

Vandaag in de Volkskrant: interview met Black Sun Empire, de jongens uit Utrecht die we al jaren tegenkomen in de Dance muziekscene, maar ook bij onze kids thuis, ze zijn vrienden. Drum 'n bass heeft in belangrijke mate bijgedragen aan de ontwikkeling van de jeugd in onze nabijheid.

Het heeft hen identiteit, close vriendschappen en internationale contacten opgeleverd.

En nu is de muzieksoort terug in de belangstelling. BSE's nieuwe plaat: "From the Shadows", is uit en behalve de energieke drums, klinken er op dit album ook vrouwelijke vocalen, Inne Eysermans levert een bijdrage.

Gaat het horen: 23/11 Tivoli/De Helling, Utrecht en 30/11 Patronaat, Haarlem.

www.blacksunempire.com

Deze week kreeg ik de eerste nieuwsbrief van de BBC website betreffende de Public Catalogue Foundation, the Pcf. Het verzamelen van de 200.000 publieke tweedimensionale werken is zo goed als gereed en ik vond The Arc tussen al het moois dat in heel Engeland en Noord Ierland in openbare gebouwen hangt. The Arc, het drieluik dat ik maakte in 1999 voor de bevolking van Belfast, een cadeau van Stichting de HUNI, die haar werkzaamheden met Noordierse jongeren na 25 jaar beeindigde. De agressie tussen Prot. en Kath. bevolkingsgroepen was zodanig verminderd dat van een voorzichtige vrede sprake was.

Complimenten aan de BBC, de belangrijkste sponsor, en de Pcf organisatie voor de uitvoering van dit immense werk dat sinds 2004 in ontwikkeling is geweest.

Het staat er prachtig op en belangrijk, met persoonlijke gegevens erbij. Dat maakt het voor mij gemakkelijker om mensen te interesseren voor The Wall, de performance en expo die bij The Arc hoort.

Onderstaand adres onthult de website, klik op website your paintings: The Arc of op artists: Marianne Plomp.

www.thepcf.org.uk

Bagme is de naam van het tassenatelier van Amine van Lieshout in Gouda.

Amine kennen we al een aantal jaren. Zij combineert het creatieve en technische ambacht van tassen maken met bouwkundige adviezen. Oorspronkelijk opgeleid in de bouwkunde aan de HTS Den Bosch, koos zij voor een buitenlands verblijf. Raakte na terugkeer in Nederland verslingerd aan het werken met leer en volgde een opleiding. Inmiddels heeft ze een atelier aan de Lange Groenendaal en sinds een paar weken volg ik bij haar een cursus. In tien lessen moet er een tas gereed zijn. We beginnen echter met het verkennen van de naaimachines door het werken met resten leer. Een harige -koeien- telefoonhoes (zie foto) is een eerste resultaat, een pennentasje of toilettas volgt. Ik wordt blij van de mooie huiden in haar atelier, heel bijzondere liet ze ons zien. Rog, paling, kikker, kip, struisvogel, varken, ook bewerkte soorten in relief.

Het ontwerp van mijn tas heb ik al lange tijd in gedachten, een parodie op de "Birkin Bag" van Hermes. Volg de vorderingen!

www.bagme.nl

 Op 3 december 1930 stuitten gravende arbeiders aan de Van Hoornekade in Utrecht-Noord op een scheepswrak. De vondst trok grote aandacht. Men dacht dat het om een Romeins schip ging. Na onderzoek bleek het 1000 jaar oud. De directeur van het Centraal Museum liet het wrak naar de kelder van het museum brengen. Om het gevaarte daar te krijgen, werd een groot gat in een van de zijmuren gehakt.Sinds 1936 is het schip voor het publiek te zien. Het hout is ooit geconserveerd met creosoot, een teerprodukt dat ook in spoorbielzen werd gebruikt. De sterke geur ervan vergeet geen enkele bezoeker. (Zie foto's)

"Licht op hout" is een interactief lichtkunstwerk, speciaal gemaakt voor het schip. Monobanda, een collectief van nieuwe-media-kunstenaars, dat onderzoek doet naar de impact van spel en interactie, is verantwoordelijk voor het langdurige en intensieve maakproces. Hier combineren zij hun fascinatie voor tijd en interactie met hun liefde voor verstilling en eenvoudige schoonheid.

"Licht op hout is een verhaal over tijd: hoe de vluchtigheid van het leven ons blind kan maken voor de schoonheid om ons heen. Wanneer mensen vertragen, zijn zij in staat om details te bewonderen. Het schip reist langzamer door de tijd dan de bezoekers en nodigt hen uit om mee te gaan in zijn tragere tijdsbeleving. Het licht reageert op de aanwezigheid van mensen. Bezoekers maken door hun bewegingen abstracte voorstellingen van verhalen zichtbaar".

Te ervaren vanaf 14 oktober 2012. (Zie ook filmpje You Tube: Licht op Hout)

www.centraalmuseum.nl

www.monobanda.nl

www.art2b2.nl

De foto's zijn uitgezocht voor de Wharfworks website. Te bereiken onder deze site maar ook via www.wharfworks.nl.

Het is een selectie geworden uit werk dat ik maakte na mijn studie aan de Kon. Academie in Den Haag, vanaf 1990.

De foto's zijn geplaatst op periode van ontstaan, maar wie goed kijkt vindt er ook een verhaal in. Een Beeldverhaal natuurlijk. Het lijkt erop dat het geheel een "Gesamt" kunstwerk wordt, aangezien het allemaal met elkaar te maken heeft. Voor de aandachtige speurder een uitdaging.

Ik ga het u niet vertellen. Ik kom er eigenlijk ook langzamerhand achter.

NRC Weekend 18/19 augustus 2012.

Journalist Pieter Steinz is bezig met een zoektocht naar Europese verworvenheden in de kunsten. Daarbij viel hem op dat er zo weinig (elf op de honderd) internationaal vermaarde en baanbrekende Europese kunstenaressen op de groslijst staan. Zijn artikel ging dit keer over Leni Riefenstahl, Duits fotografe, wereldberoemd door haar registratie van Nazipartijdagen in 1934, gefilmd in de cinematografisch vernieuwende stijl van de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw.

Jane Austen, Simone de Beauvoir, Virginia Woolf, Coco Chanel, Mary Quant, Astrid Lindgren, namen van vrouwen die genoemd werden.

Mijnheer Steinz vroeg om een reactie en mij schoot direct Maria Sybilla Merian en dochters te binnen, 17e eeuw, vrouwenlevens tussen kunst en wetenschap. Een Beatrix Potter en Vita Sackville -West, schrijvers. Niki de Saint Phalle, veel hedendaagse (mannelijke) kunstenaars zijn schatplichtig aan haar. Beeldhouwster Camille Claudel. Pina Bausch, dans, Marina Abramovic, video en performance, en zij komt eraan: Iris van Herpen: kunst, techniek en mode.

Pieters reactie was op een aantal suggesties positief, maar twijfelde over Merian en Claudel met de reden dat er in hun tijd meer kunstenaars waren die hetzelfde presteerden als zij. Dat mag misschien zo zijn, maar als je de levensverhalen van deze vrouwen naleest komt er een beeld naar voren van een intense (vrijheids-)strijd. En tot op de dag van vandaag wordt de vrouw in de eerste plaats gewaardeerd om haar zorg voor anderen. Het kunstleven eist heel veel, een volkomen toewijding, zeker de beeldende kunst, omdat daar alles in zit. Niet voor niets leven de meeste baanbrekende kunstenaars (ook de mannen) zonder gezin en verantwoordelijkheden zijn er alleen voor hun werk.

Lees erover: Maria Sybilla Merian & Dochters, van Ella Reitsma, en Herstory of Art van Karin Haanappel.

Week 32, even vakantie! Maarrrr, niet zonder studie!

Een zeer prettige weliswaar, mooi zonnetje op een aantal havengebieden die we bezochten en vooral onderzochten. Te beginnen met Antwerpen, een stad die we liefhebben. Het MAS, Museum Aan de Stroom, was aan de beurt, een fraai nieuw museum  met gratis te bezoeken uitzichtroute tot aan het dak. Dat hebben we gedaan, het weer was te mooi om binnen te verblijven. Uitzicht op kades en omringende architectuur. Het valt op dat ondanks de crisis er flink wordt gebouwd, verbouwd en verfraaid. Overal in het land zien we trouwens initiatieven om bermen en landschappen her in te richten en te vergroenen. De bomen staan er weer prachtig bij, weg zure regen, en er wordt veel aangeplant.

De ruime nieuwe ondergrondse parkeergarage bij het MAS leidt ons direct het Felixpakhuis in met een splinternieuw horecaconcept, dat we meteen even opslaan in ons geheugen. (Zie foto's)

www.mas.be

EYE Amsterdam, het nieuwe filmmuseum aan de noordzijde van het IJ.

Mooie architectuur en een interessante en drukbezochte expo over leven en werk van Stanley Kubrick, regisseur van baanbrekende films als A Clockwork Orange, A Space Odyssey, Lolita en EyesWide Shut.

Na een havenroute, waar we langs bekende locaties als de NDSM werf (Over het IJfestival en voormalig Dogtroep werkplaats) rijden, zien we steeds meer ontwikkelingen. Nieuwbouwappartementen en kantoren op alternatieve fundamenten zoals een oude betonnen kraanbaan.

Nieuw is dat ook de omgeving van de nieuwbouw wordt aangepakt. Parken en waterpartijen maken het industriegebied leefbaar en mooi. (Zie foto's)

www.eyefilm.nl

Kom ik uit bij het NAI, het Nederlands Architectuurinstituut te Rotterdam. De tentoonstelling aldaar, "Making City, de Stad, onze Toekomst." bespreekt het onderwerp dat we hierboven al min of meer hebben ervaren.

"Omdat de wereld razendsnel verstedelijkt is de stad de plaats waar de grote maatschappelijke vraagstukken van deze eeuw moeten en kunnen worden opgelost. Of het nou om energie, voedsel of ruimte gaat, architectuur en stedenbouw dragen bij aan de oplossing. Hierbij verandert wel de rol van de architect en stedenbouwer: van bouwmeester die de belangen van een opdrachtgever dient, naar een ontwerper die zelf initiatief neemt, samenwerkt en in zijn ontwerpen recht doet aan de verschillende wensen en belangen. Niet alleen architecten en stedenbouwers zijn verantwoordelijk voor het inrichten van de stad. Politici, investeerders maar ook zeker burgers spelen steeds vaker een belangrijke rol in het veranderen van de leefomgeving."

Aldus de begeleidende folder, woorden die ons na aan het hart liggen en zeker gaan toepassen in Alphen, onze woonplaats, waarbij mijn focus uitgaat naar creatieve woon/werkplekken voor jonge mensen. (Zie foto's)

www.nai.nl

Zaterdag 14 juli. Museum Kroller Muller op de Hoge Veluwe organiseert zwoele zomerdagen met theater, dans, muziek en poezie in de beeldentuin.

Deze dag helaas geen zwoele zomer, maar tropische regenbuien!

Programma zodanig aangepast dat een deel van de activiteiten binnen kon plaatsvinden en met een paar tenten lukte het toch voor een trouw gekomen publiek een sfeervol programma te laten zien. Op uitnodiging van de Monobanda's, die aanwezig waren met hun Doityourselfdj installatie, hebben we kunnen genieten van goed gekozen performers: I Am Oak (Thijs Kuijken) een van de grootste singer-songwriterstalenten van Nederland, gevolgd door de over de wereld reizende troubadour Peter Katz uit Canada. In het volgepakte overdekte amfitheater liep het enthousiasme hoog op, het lukte Peter ruimschoots boven het geluid van de plensregen op het tentdak uit te komen! Na de voortreffelijke catering was Janne Schra, voormalig Room Elevenzangeres, tegenwoordig solo, naar Kroller gekomen voor een intiem concert in het Rietveld paviljoen.

Ook hier moest het publiek dicht op elkaar gepakt onder het hoge dak droog zien te blijven onder het regengordijn aan water dat uit de lucht kwam. Maar eigenlijk is regen op hoge bomen in een bosrijke omgeving een mooie geluidservaring en daar wist Janne goed mee om te gaan, ze kan zingen als een nachtegaal! (Zie foto's op Beeld).

De Hoge Veluwe, komend uit de drukke randstad is dit gebied als een landschap van een andere planeet. Kroller Muller, een museum met een lange geschiedenis en een mooi verhaal achter het ontstaan, ijvert zich nu met succes voor een jong publiek om kennis te komen maken met hun schatten.

Er is nog een Zwoele Zomeravond op 28 juli en een Zwoele Zomer Kindermiddag op 11 augustus.

Interesse?: www.kmm.nl

"Want de zichtbare feiten wijzen door hun eigen innerlijk wezen duidelijk op een verborgen wereld. Wie die niet inziet, sluit zichzelf af voor de raadselen die overal duidelijk uit de feiten van de zintuiglijk ervaarbare wereld opduiken".

Rudolf Steiner (Uit: De wetenschap van de geheimen der ziel, 1909).

Rond de tijd dat wij in Ashdown Forest verbleven (zie onderstaand bericht), ontstonden er 164 graancirkelformaties in het gebied.  O.a. De "Moeder van de pictogrammen, de Tetrahedron" bij Barbury Castle. Als grafisch ingesteld kunstenaar zijn graancirkels voor mij een lust voor het oog. Ik heb me er ook in verdiept, je kunt over het ontstaan geloven wat je wilt, dat is voor mij van secundair belang. Maar de betekenis intrigeert, het is van een "heilige geometrie" en de pictogrammen wijzen op de bouwstenen van de schepping. Zowel in het klein ligt het besloten in de werking van onze hersenen en lichaam (Dick Swaab: "Wij zijn ons brein") als in de natuur van de aarde en het universum. Wat is het contactmedium? Ik vermoed electro magnetisme. En er is een (collectief) onderbewustzijn dat alles verbindt.

Spoken? Nee, griezelig is het niet, wel heel interessant en het bestuderen waard!

Kijk op Google: foto's bij Barbury Castle en www.cropcirclesandmore.com

The Public Catalogue Foundation. Een Brits initiatief om alle (2 dimensionale) kunstwerken die in openbare gebouwen hangen, te categoriseren, met de BBC als grootste sponsor. Alle werken komen online te staan en zijn voor iedereen te bekijken. Van alle delen van Engeland komen catalogi in boekvorm uit. Zodoende ook van Noord Ierland. Vanaf 2004 is men hiermee al bezig.Verleden week werd ik benaderd om toestemming te verlenen The Arc, het drieluik dat ik maakte voor de Noord Ierse bevolking en dat in The Waterfront Concerthall in Belfast hangt, te laten opnemen in de catalogus.

www.thepcf.org.uk

"A Thing which seemed very Thingish inside you is quite different when it gets out in the open and has other people looking at it"

Een uitspraak van Winnie the Pooh.

Voor mij een ding dat geldt voor het naar buiten brengen van je kunst.

Voor Winnie een ding dat sloeg op het in de rivier vallen van Eyore, de ezel.

Mijn oog viel afgelopen weekend op een kleine advertentie in de Volkskrant dat het huis van A.A. Milne, de schrijver en bedenker van Winnie the Pooh, te koop is. Het ligt in Ashdown Forest, East Sussex, het gebied waar de verhalen van Winnie plaats vinden.

Begin jaren negentig van de vorige eeuw heeft een kleine advertentie in de krant een grote invloed op ons leven gehad. Een Brits gezin bood hun prachtige landhuis in Ashdown Forest aan voor vijf weken om voor de tuin en de honden te zorgen, terwijl zij in Portugal verbleven.

Vaak waren wij te vinden op Pooh Bridge, op loopafstand van het huis, om evenals Winnie takjes in het water te gooien en deze met de stroom mee, aan de andere kant van de brug, terug te vinden.

Ons verhaal is daar geschreven.

Voor wie het huis van Milne koopt, het spookt er, voormalig gitarist van de Stones verdronk er in het zwembad. Zowiezo spookt het in Ashdown Forest, later meer daarover.....

Goldie: Clifford Joseph Price, Brits beeldend kunstenaar (graffiti), acteur en dj. Bekend om zijn Jungle en Drum and Bass muziek. Onze kinderen kennen hem uit die scene. Matthijs, Liselore, Erik, ze hebben hem hoog zitten. Paar jaar geleden zijn biografie gelezen, heftig leven, bewonder zijn levensinstelling. Muziekvriend Tije, Leids dj,  heeft getekend bij zijn label Metalheadz. De transcerende muziek van Metalheadz heeft ons verleden gekleurd. Met Londens streetlife op het netvlies.

Afgelopen weekend was Goldie in Haarlems Patronaat en Stephen Bok, goede vriend net terug uit de VS, draaide in zijn voorprogramma. We konden er niet bij zijn helaas, maar gisteren op Canvas Belgie, verrassing, ook de Britse koningin Elisabeth heeft hem hoog zitten, Goldie gepoetst en in pak te zien op haar jubileumparty, dociel en verlegen!? Awel, hij paste goed in de gouden omgeving.....

You Tube: Goldie-Mother (Saturnz Return)                                               One of the greatest pieces of music ever made.

Zaterdag 12 mei naar Heeswijk Dinther. Atelier van Lieshout toont er een aantal werken in de openbare ruimte op Dertien Hectare bij het dorp Heeswijk. Mooi weer, even heerlijk uitwaaien na een klus in Utrecht.

Het verhaal achter de tentoonstelling: "De Nieuwe Boer, voorstel voor een nieuwe tribale wereldorde", ontgaat ons. Maar Ton en ik genieten van de route door het jonge groen, met weer geweldig werk van Joep van Lieshout.

We lopen een stukje met hem en nog wat journalisten op. Joep, een heel vriendelijk persoon, iemand die weinig praat, liever de beelden laat spreken. Wij zien hem genieten van de  mensen om hem heen en het openingsfeestje is weer zoals we van hem kennen: fikkie stoken, wijntje, Bavariaatje, sapje en schaaltjes doppinda's. We groeten wat kennissen en mensen waar Ton mee heeft gewerkt, zo ook Nenad. Destijds gevlucht uit voormalig Joegoslavie, bij AVL terecht gekomen. Toonde nu trots zijn Nederlandse paspoort!

Kijk op foto's voor een impressie.

www.dertienhectare.nl

www.ateliervanlieshout.com

Zaterdag 28 april waren Ton en ik bij de Bloesembijeenkomst in het Veerhuis te Varik, het voormalige atelier en woonhuis van Pieter Kooistra.

Pieter is in 1999 overleden en was mijn goede vriend en sparringpartner aangaande de economische wereldorde. "Voor", een boek dat hij schreef in de jaren tachtig/negentig van de vorige eeuw over zijn inzichten, behandelt het basisinkomenprincipe. Geinspireerd door dit gedachtegoed ontstond bij mij dit jaar het Democratisch Economisch Alternatief. Ook een idee gebaseerd op een inkomensaanvulling, maar gericht op de problemen met de schuldencrisis in de Europese Unie van dit moment.

Deze dag in Varik brengt een groep van 25 mensen uit het hele land bij elkaar om alternatieve economische vormen te bespreken.

In het kort komt het neer op ieders persoonlijke fascinaties en behoeften. Een voormalig bankmedewerker heeft al zijn bezittingen weggegeven en woont weer bij zijn ouders, propageert een "weggeefeconomie". Een ander wil wijkgerichte ruilacties tussen de rijkere bewoners en de armere.

Anderen willen dolgraag bij elkaar logeren op basis van no pay no cure.

En de gastheren Henry en Peter van het Veerhuis tonen een grote belangstelling voor een nieuw kasteel Varick, een woon/werkgebouw dat moet verrijzen achter het Veerhuis op de plek waar een nieuwbouwwijk gepland is.

Allemaal prachtige doelen, maar voor mij nogal teleurstellend, ik vond deze dag geen sparringpartners voor een andere inrichting van de economie. Wat wel opviel was dat een ieder meer warmte en nabijheid verlangt en de concurrentiegedachte achter de kapitalistische maatschappij verantwoordelijk acht voor een gemis aan verbondenheid.

Vind ik nu een overeenkomst met Atelier van Lieshouts nieuwe Tribal wereldorde idee Agricola Novus, ook een kleine gemeenschapsgedachte, een behoefte aan "stam" oftewel "familie" vorming. Maar dan een eigen gekozen familie?

Atelier van Lieshout van zaterdag 12 mei t/m zondag 17 juni in Heeswijk-Dinther aan de Meerstraat 22: op 13 hectare landgoed toont AVL het eerste onderdeel van een groter geheel, een serie werken waarin terugkerende thema's als de organisatie van arbeid, machtsstructuren en revolutie worden gekoppeld aan autarkie: een voorstel voor een nieuwe tribale wereldorde. Dit grootschalige Gesamtkunstwerk legt de nadruk op de drie belangrijkste pijlers van een tribale samenleving: landbouw, industrie en rituelen.

De Nieuwe Boer: het einddoel binnen dit nieuwe project is een enorme levensgrote boerderij die bestaat uit kleinere nederzettingen die onderling zijn verbonden.

Gisteren, maandag 16 april, twee televisieprogramma's van de VPRO: Slag om Nederland en Tegenlicht. Beide behandelen de rol van instanties in het beheer en de inrichting van een land. De eerste serie schokt soms behoorlijk, veel (belastinggeld) wordt verspild door incompetente bestuurders, weinig macht en controle voor het publiek daarop te sturen en in te grijpen.

Tegenlicht belichtte nieuwe plannen en ideeen voor steden van de toekomst. Ook schokkend te zien hoe Ikea ons in een totale Ikea omgeving wil laten wonen. En Siemens een Startrekachtige technische woonomgeving voor zich ziet. Grappig hoe kapitalistische bedrijven de mens in een door hen gedicteerde maatschappij willen duwen. Enkelen en met name de fysicus Geoffrey West, wetenschapper met de olijke blik van "de Mens, je krijgt hem er niet onder" bood zicht op het verheugende inzicht dat de creatieve mens zich niets van die planningmakerij aantrekt en het leven leeft zoals het bedoelt is: AVONTUURLIJK!

Moet er dan niet gestuurd worden, vraagt de bestuurder?

In hetzelfde programma kwam er een plek in Spanje voorbij waar de mensen het recht in eigen hand hebben genomen en een Che - gecommuniseerde cooperatiemaatschappij waren gestart onder leiding van een sympathieke burgemeester: succesvol! (Maar alleen omdat de mensen dit initiatief allen steunen en meedoen, van onderop dus en niet van bovenaf opgelegd!) Kom ik op de tweede noodzaak voor een aangenaam leven, naast avontuur hebben wij ook VRIJHEID nodig!

www.dertienhectare.nl

Tweejaarlijks in het Muziekgebouw aan het IJ: de Cellobiennale.

Dit jaar van 26 oktober t/m 3 november.

Twee jaar geleden zijn we voor het eerst naar een concert geweest. Een virtuoos optreden van Rick Stotijn met een stuk van Bottesini. Hij is erg gecharmeerd van deze componist want Ricks eerste CD (net uit) is er een van Bottesini en kreeg juichende kritiek in de Volkskrant, vlinderend spel, en uiterst toegankelijk, lust voor het oor. Meteen geBolpuntcomd natuurlijk. Ik moet vaak huilen van een cello, dat is begonnen met de Japanse film Departures en niet meer opgehouden.

Huil lekker mee: "Capriccio di Bravura van G. Bottesini door Rick Stotijn m.m.v. zijn zus Cristianne Stotijn, zang. (Detail: Rick is voormalig klasgenoot van dochter Liselore op basisschool De Rhijnenburch te Hazerswoude Rijndijk, vind het mooi te ontdekken hoe kids zich ontwikkelen.)

Dit jaar is Rick er niet bij, kies toch een mooi concert uit:

www.amsterdamsecellobiennale.nl

Het is gelukt, men is er uit. Het duurde even, de beslissing om Monobanda het historische Romeinse schip in de kelders van het Centraal Museum in Utrecht te laten belichten. Directeur Edwin Jacobs was zeer enthousiast over het ingediende plan, maar de conservator had nachtmerries. Hij is zuinig op zijn schuit, wil hem het liefst in een doosje doen, (daar ligt ie ook in, een glazen doos, als Sneeuwwitje zo stil) Maar Edwin wil mensen naar zijn museum lokken en de boot onder de aandacht brengen.

En daar is Monobanda goed in, dus plan aangepast. Ton is opgeroepen een beamerinstallatie te ontwerpen naast de boot en niet erboven, zoals eerst.

Omdat in de keldermuren niet geboord mag worden was er een klemsysteem bedacht, waar de conservator zijn nachtmerries aan ontleende;)

Spannend hoe het gaat worden!

Mensen, de foto's voor Wharfworks website komen er aan. Ter gelegenheid daarvan ben ik mijn mappen en kasten aan het opruimen. Er komt nogal wat tevoorschijn ;). En wat ik me altijd en nog steeds voorneem, beperken tot een enkele discipline, het gaat hem niet worden. In de chaos zie ik dan wel weer een constante en dat is een niet aflatende nieuwsgierigheid naar het leven!!!

Mailtjes printte ik -vroeger- nog uit (daar is nu niet meer aan te beginnen). kwam er een tegen van Eller van Buuren, de broer van Armin de DJ, of ik eens wilde denken over het ontwerp voor een hoes voor de Religion platen van Armin (ergens in 2003) en een leuk krantenartikel over Armin uit zijn begintijd, nog onzeker over zijn kunnen. Nou, sinds die tijd is het hard gegaan met hem en was er lang geen tijd voor Religion platen.

Een tijd dat mijn eigen kinderen in de Drum and Base-dancewereld opdrachten hadden en ik met Ton ruige feesten bezocht in Rotterdam en Amsterdam. Those times are over, maar niet getreurd, Monobanda is er nog.....

Ze waren onlangs bij NachteGiel Beelen met hun Do it yourself DJ set (zie www.monobanda.nl filmpje). En het is weer een feestje:)

Volkskrant dinsdag 20 maart, "Van der Valk doet Pier in de uitverkoop".

Aantal jaar geleden schreef Den Haag een architectuurwedstrijd uit voor een Pierinjectie. Heb ik aan deelgenomen, maar de uitkomsten werden niet erg serieus genomen. Tot nu toe is de Pier niet rendabel gebleken en is ie weer te koop. Het is een onderhoudsgevoelig gebouw, waardoor een eigenaar veel onkosten moet maken. De gemeente Den Haag heeft wel een idee voor een restaurant/theater en wellnesscenter, maar ondernemers zien deze plannen niet gaan renderen.

Toch wil de Haagse bevolking de Pier graag behouden, een icoon van de stad, het bestuur bij name van PvdA wethouder Marnix Norder eveneens.

Tja, en dan gaat die creativiteit bij mij weer lopen, heb Norder gisteren mail gestuurd: het zou mooi zijn om de Pier te verbouwen tot een architectonisch fraai gebouw met een eigen symboliek de stad waardig. Qua inhoud krijgt de Pier een museale functie op het gebied van duurzaam gewonnen energie in de vorm van windmolens, zonnecellen , getijdenstroom. Toon de bezoekers de geschiedenis en toekomst van deze energievormen. Er is door opstelling en architectonisch artistieke aanpak een entertainmentfunctie aan te geven zodat bezoekers een geweldige ervaring beleven met toepassing van geluid en licht. Licht uiteraard vanuit eigen energiewinning. Partner (geld) Eneco misschien?

Na ons bezoek aan De Pont in Tilburg (zie bericht hieronder) hebben we nog  tijd over voor het nabijgelegen Textielmuseum. Christien Meindertsma (van de grof gebreide poefen) exposeert er tot en met 3 juni haar werk.

Zij onderzoekt de herkomst van produkten: wat kun je van de wol van een enkel schaap maken, welke produkten kunnen van een varken gemaakt worden, wat levert een kavel vlas precies op. Omdat de consument totaal vervreemd is van de oorsprong van de dagelijkse dingen, betrekt ze lokale en ambachtelijke bedrijven in haar werk en onderzoek.

www.textielmuseum.nl

Zondag 11 maart zijn Ton en ik op Brennels, het landgoed van voormalig Kringlooppionier en Marktplaatseigenaar Bob Crebas en zijn familie.

Een mooi aangelegd park (zie foto), nog jong, bij Kraggenburg in de Noordoostpolder en het toont als een duinlandschap met grassen, waterpartijen, strandjes. Speelplaatsen voor kinderen, houten "strandtentenhoreca", en een kleine golfcourse maken het een dagjesuitplek van kwaliteit.

Wij komen voor het initiatief dat ook ter plekke is gestart enkele jaren geleden: brandnetelverbouw ten behoeve van milieuvriendelijke textielproduktie. De van dit materiaal gemaakte kleding wordt er inmiddels in een bijbehorende winkel aangeboden, tezamen met meerdere labels van biologisch verbouwde oorsprong. Goed nieuws voor mij, dit najaar worden er ook brandnetelstoffen verkocht. Daar ga ik natuurlijk mijn creativiteit op los laten, een mooie vervanging voor het niet in Nederland geproduceerde henneptextiel, de basisstoffen waar ik eerder mee gewerkt heb!

www.brennels.nl

www.netl.nl

Donderdag 8 maart ben ik met Jelle, zoon van Ton in De Pont in Tilburg. De Chinese kunstenaar, vormgever en architect Ai Wei Wei exposeert er enkele werken, waarvan de porseleinen zonnepittenvloer het meest opvalt (zie foto). Ook is zijn volledige videowerk te zien. Ai Wei Wei strijdt in zijn land voor meer politieke en maatschappelijke vrijheid. Dat is hem duur komen te staan. De Chinese overheid heeft hem verleden jaar opgepakt, gevangen gehouden, hardhandig verhoord en bedreigd. Momenteel is hij vrij, maar beperkt, hij wordt continue in de gaten gehouden en gecontroleerd door rechercheurs.

De machtige overheid van China, bang voor een kunstenaar? Iemand met geen ander wapen in de hand dan een kwast?

Kunst is voor Wei Wei een manier van leven, een gebaar dat iedere vorm kan aannemen, die de kunstenaar wenst. Warhol en Marcel Duchamp zijn voorbeelden. Leven in en door middel van de kunst.

www.aiweiwei.com

Woensdag 15 februari, op uitnodiging van de gemeente Alphen bijeengekomen in Avifauna. Mensen uit het bedrijfsleven, architecten, creatieven en andere belanghebbenden, zo'n 25 in getal, zijn uitgenodigd ideeen te leveren voor de ontwikkeling van het oostelijk Rijnhavengebied.

Mijn belangstelling voor dit onderwerp is al jaren geleden ingegeven door de publicaties van het Centrum voor Architectuur en Stedenbouw over de identiteit van Alphen. Dit resulteerde in een essay dat ik erover schreef en de gemeente toestuurde. Een gesprek met de heer C. Schaapman hierover op het gemeentehuis leidde weer tot deelname aan de Nieuwe Zuidhollandprijs, waar ik de identiteit van Alphen in ruimer perspectief plaatste met omliggend gebied en de Floriadeplannen voor 2022 erbij betrok.

Wat in al mijn gedachtengangen naar voren kwam is toch wel het belang van jonge mensen en hun ontwikkeling voor ons gebied.

Voorzieningen voor jonge mensen en duurzaamheid in de ontwikkelingen, dat is waar ik mijn inzending voor deze avond op heb gebaseerd.

Door organiserend bureau Stipo werd ons drie concepten aangeboden voor het Rijnhavengebied:

1. Rijnhaven als recreatiegebied;

2. Rijnhaven als maakgebied;

3. Rijnhaven als gemengd woon/werkgebied.

In het kort mijn ideeen:

1. Bouw een ijsbaan (kunst/hockey/recreatieschaatsen) en een dansgelegenheid in een gebouw op het water, een architectonisch plaatje, duurzaam voorzien van energie via de nabijgelegen televisietoren;

2. Flexibele ontwikkelingen: leegstaande fabriekspanden gebruiken als markthal voor b.v. ruilbeurzen, muziekuitvoeringen, multiculturele culinaire dagen, acties. Horeca in houten keten of yurts (gers, mongoolse tenten). Een aanleghaven voor jeugdig bootwerk, zelfbouwwoonboten, gondelbouw met kadevoorzieningen.

3. Wonen en werken in het achter de Karwei gelegen Kluwer/Steketeegebouw (wat hiervoor ook bestemd gaat worden, volgens de heer Steketee). Een geselecteerde groep jonge studenten uit Alphen mag het gebouw onder begeleiding samenstellen: digitale en artistieke werkplekken, groene invulling binnen en buiten, zelfbouwinrichting.

De drie punten kunnen ook in elkaar overlopen.

De ijs/dansbaan op het water met voor dit project de energieleverende teeveetoren, als creatief persoon zie ik het allemaal in gedachten al voor me.

Investeerders mogen zich melden!!!!!(:-)

VOF Art2B2, Kunst en Bouwen, en de 2 staat voor Marianne en Ton en de 2 disciplines die we combineren. Vanaf 1 januari 2012 een feit. Het zat er al een tijdje in, en het leuke is, het creatieve kunstenaarsdenken is goed van toepassing op ondernemen.

Gisteravond het bewijs ervan gezien. Samenkomst van een groep mensen uit het bedrijfsleven, architecten , kunstenaars en mensen van de gemeente Alphen, georganiseerd door bureau Stipo, dat door de gemeente Alphen is gevraagd ideeen te genereren voor de ontwikkeling van het Rijnhavengebied. Vriendelijk en gastvrij ontvangen door de heer van der Valk in de Vijverzaal van Avifauna.

Het was leuk!.....

En natuurlijk ga ik met mijn inbreng voor de jonge mensen van Alphen.

www.alphenaandenrijn.nl  -  klik op Rijnhavenwijzer voor info

De oude website van Wharfworks wordt opgeheven. Verslag van Wharfworks kunstwerken gebeurt van nu af aan op deze website onder kopje Wharfworks. Een infopagina en foto's op tijdslijn met een selectie van voltooide en nieuwe werken.

Gisteren heb ik de buste van de Joker (Heath Ledger geinspireerd) afgemaakt, hij staat nu in de etalage van de Galerie. Grappig te horen hoe voetstappen in de krakende sneeuw, die er nog ligt van de bui van verleden week, stilhouden en na enige tijd weer door, the Joker is spooky maar ook wel aandoenlijk en heerlijk om te maken geweest! De pupillen heb ik getekend in de vorm van Batmans vleermuislogo, maar als je dat niet weet is het niet te zien. Zijn haar is samengesteld uit vier zwabbers van de Blokker, maar als je dat niet weet is het niet te zien.

"De Man met de traan" buste, die ik afgelopen jaar afrondde, en de tekening van Overheidsdienaar "de Man met de traan" van Joep van Lieshout heb ik ernaast opgesteld.  "De Man met de traan" trof mij omdat hij mij doet denken aan de overheidsdienaar uit de film  "Das Leben der Anderen", een film die veel indruk maakte met als thema goed en kwaad in voormalig Oost Duitsland vlak voor de val van de muur.

In de andere etalage staat nu ook de voltooide buste van de White Swan, een weergave van de hoofdfiguur uit de film The Black Swan (onlangs gezien, heftig!). Natuurlijk is de Black Swan ook al in de maak!

Rotterdam, het prachtige Wereldmuseum aan de Willemskade.

Met Future Pass presenteert het museum een nieuwe esthetiek die de 21ste eeuw zal gaan beheersen zoals abstracte kunst de 20ste eeuw domineerde.

Meer dan 130 kunstenaars afkomstig uit de hele wereld tonen hun werken, waaronder schilderijen,sculpturen, installaties, films en foto's. Na een succesvolle presentatie op de Biennale in Venetie is deze tentoonstelling tot en met 11 maart te bezichtigen.

Gisteren bezochten wij deze tentoonstelling met dochter Liselore en schoonzoon Erik. Liselore, zelf werkzaam in de kunsten, is van jongs af aan bekend met deze "Animamix", een beeldtaal geinspireerd op animatie en comics. De kunst baseert zich op tradities en op hedendaagse populaire cultuur en brengt oost en west samen. Populaire kunst, zoals strips en games, vormen de inspiratie voor animamix waarin de kunstenaars hun commentaar op de huidige samenleving verbeelden.

Thema's zijn: oost/west; verleden/toekomst; Yin/Yang; universum/individu; virtueel/realiteit en cosplay (= kostumering).

Deze thema's inspireren mij al vele jaren, het is namelijk de tijdgeest van de globalisering!

Ook een uitvloeisel uit mijn eigen jeugd: kijkdozen, sprookjes, speelgoed, dit vermengd met hedendaagse populaire kunstuitingen leiden naar de installaties die ik maak. En waar de Wall het resultaat van is.

Ik ben blij dat voor het verhalende en vertellende in de beeldende kunst erkenning is gekomen, het heeft mij altijd al getrokken, maar werd destijds op de Academie (80er jaren) niet gewaardeerd. Mijn werk werd als illustratief beoordeeld. Men deelde de kunsten nog sterk in hokjes in.

Veel exposities uit die tijd vond ik interessant, maar al gauw saai, de rijen schilderijen in eenzelfde stijl verveelden snel.

En gisteren, we droomden weg in de mooi belichtte en van musicale omlijsting voorziene ruimten van het museum. Een intrigerende grote kijkdoos!

www.wereldmuseum.nl

Ted Noten, kunstenaar/ontwerper en sieradenmaker, is uitgeroepen tot Kunstenaar van het jaar 2012. Op de tweede plaats eindigde fotograaf Erwin Olaf, gevolgd door kunstschilder Marlene Dumas. De verkiezing kunstenaar van het jaar is de grootste verkiezing op het terrein van kunst in Nederland.

Op beurzen kwam ik zijn werk tegen, maar een aantal jaren geleden ook op het symposium van de Hypofysestichting, waar hij een lezing hield en een gesprek leidde tussen lotgenoten, artsen en medisch deskundigen over het leven als hypofysepatient. Ted heeft zelf een hypofyseaandoening en ik weet wat dit is, in het jaar voor Teds lezing werd bij mij een hypofyseafwijking ontdekt. De hypofyse is een soort chip in de hersenen, die de hormoonhuishouding aanstuurt. Afwijkingen hieraan kunnen levensbedreigend zijn en leiden altijd tot lichamelijke storingen. Soms volgt een operatie, maar levenslang medicijngebruik is een feit.

Ik ben dankbaar voor de creativiteit van wetenschappers om medicijnen te ontwikkelen, die je het leven weer mogelijk maken.

En des te meer bewondering voor Teds levensinstelling en kracht, hij inspireert dus niet alleen op het vlak van de kunsten!

"Vernieuwend, speels en toch bloedserieus, de mensheid te kijk zettend in zijn kleinheid en met al zijn onhebbelijkheden. En dat met grote liefde voor zijn vak en het materiaal, maar vooral voor die mensen"!

www.tednoten.com

Monobanda heeft een nieuwe website.

Duidelijker te zien wat de jonge ondernemers, opgeleid in Design for Virtual Theatre and Games aan de Hoge School voor de Kunsten te Utrecht, vanaf hun start in 2006 hebben gedaan en ook worden de plannen voor de toekomst besproken.

Via interactieve media geeft het bedrijf, gevestigd aan het Neude te Utrecht, bedrijfsruimten, musea, festivals, theaters een extra dimensie.

Zij scheppen een context die uitnodigt tot actie/ reactie, of informatie biedt.

www.monobanda.nl

Voor alle Beeldvertellers, Kunstenmakers, Gebouwenbouwers, Geliefden en Vrienden!

Donderdag, 29 december. Ton, ik en Jelle, zoon van Ton, rijden naar Breda om het vernieuwde Museum of the Image te bezoeken. Het supermarktconcept wordt belicht, met iconen als Coca Cola, Grolsch, Heinz, Toblerone etc. etc. Hier wordt het SupermArt. Men laat de esthetische kant van de supermarkt zien. Mooi gestyled en spannend vormgegeven deze tentoonstelling!

In de gloednieuwe glazen aanbouw wordt een arsenaal aan design, grafisch ontwerp en typografie getoond van vroeger tot heden. Enkele interactieve zalen met leuke speelse effecten maken dit museum meer dan waard om te bezoeken, ook voor kinderen!

Nog even doorgereden naar Eindhoven, naar Piet Hein Eek, met het plan wat boeken aan te schaffen en de nieuwe expo van Jan van der Ploeg te zien: Wonderwall, een dynamische wand bestaande uit 56 kubussen. De wand is een architectonisch concept en kent verschillende verschijningsvormen door transformatie. Ook een vloerinstallatie van hem, geinspireerd op het kleurpalet van Donald Judd. Zondag 26 februari om 14 uur is er een lezing door van der Ploeg over zijn werk.

We treffen Menno en drinken thee met kerstcake. Om ons te verrassen opent Menno de nabijgelegen goederenlift en daar zien we een gekleurd aangelichte ruimte met tv-scherm en een video met Jan van der Ploegs werk, met twee -of course-  PHE stoeltjes ervoor. En in die lift dalen we tenslotte om 6 uur af naar de begane grond waarmee we het oude jaar 2011 artistiek afsluiten en het nieuwe jaar 2012 tegemoet zien. Waarin we weer verslag doen van onze kunst-,  architectuur- en andere avonturen!

www.motimuseum.com

www.pietheineek.nl

Donderdagavond 22 december, Het Oude Rechthuys te Aarlanderveen.

Elk jaar luidt het naast het Rechthuys gelegen bouwbedrijf Van Vliet hier het jaar uit met een oudhollands buffet.We waren er dit jaar weer bij, ook om de vorderingen te vernemen over het Futura concept. Futura is een bouwproject met zorginvulling voor ouderen die niet meer zelfstandig kunnen wonen.

(Zie nieuwsbericht 25 oktober 2010).

Ontwikkeld door Frits and Friends. Frits van Geen is voormalig directeur van Van Vliet, werkt er nog dagelijks en Friends zijn allerlei zakenrelaties uit verschillende disciplines, waarmee Frits dit concept is gestart.

De eerste route was met Ton Peterse (Frits en Ton kennen elkaar al heel lang en hebben samengewerkt), naar provincie Utrecht. Daar werden zij met open armen ontvangen, want....er is de komende jaren veel behoefte aan ouderenzorg.

Deze avond werd het aantal bouwvakkers en timmerlieden overtroffen door de hoeveelheid Friends: architecten, kunstenaars, zorgkopstukken en investeerders. De bouwmannen met echtgenotes hadden dit keer niet het hoogste woord, knikten ons wel bemoedigend en vriendelijk toe. Zeker nadat de beamerpresentatie duidelijk maakte dat deze Friends Bouwbedrijf Van Vliet een zekere toekomst kunnen bieden. En dat is heel geruststellend in deze barre economische tijden. De oude heer Vintges uit Wassenaar, die het investeren niet kan laten, had er duidelijk plezier in. Een warme avond met goeie gesprekken en het vooruitzicht dat de eerste Futura in Oudewater gaat verschijnen!

www.futurazorg.nl

www.lost-painters.nl/wilde-ideeen-en-leesvoer-74/2011/11/09

Kunstblog met filmpje dat ik weleens aan jonge mensen stuur: click op IDEA, you tube filmpje over brief die Soll LeWitt stuurde aan Eva Hesse.

"""denken "'Kunst is oogstrelend, maakt gelukkig, irriteert, wringt en zet aan het  denken "'

Joop van Caldenborgh

CEO Caldec en kunstverzamelaar

"Was wetenschap van jongs af aan uw passie?"

"Absoluut. School was leuk, maar na schooltijd begon het pas. Ik was ondernemend. Knutselde een poppentheater, construeerde een modeltreinbaan, illustreerde mijn eigen dierenencyclopedie.

Er zijn zoveel manieren om je over het leven te verwonderen.

Dat is voor mij de basis van wetenschap".

Robbert Dijkgraaf,

Wis- en natuurkundige, hoogleraar mathematische fysica aan de U.v.A. en president van de Kon. Ned. Ac. van Wetenschappen. Nieuwe directeur van het Institute for Advanced Study aan Princeton University in de V.S.

Geld ja, wat is het nu nog eigenlijk. Vroeger ruilmiddel, nu handel geworden, politieke, bancaire, economische en wind-handel.

Tuurlijk zijn er kunstenaars die zich ermee bezighouden en ik volg ze.

Al in de jaren 80 samen met Pieter Kooistra (zie nieuwsbericht 8 sept. 2011), ook een leven in de kunst, we vroegen ons af, is het een ijzeren wet dat de wereld economisch draait zoals ie draait of is er een eerlijker wereld mogelijk.

Antwoorden nooit gezocht in de politiek. Ook niet in religie, die richting maakt wel duidelijk wie de mens is, maar ruziet nog steeds over de manier hoe dat in banen te leiden......

Zijdelinks wel in de wetenschap, vooral de psychologie (Was will "das" Mensch) en spiritualiteit, een innerlijk weten dat individueel is en voor elk mens anders.

Kunst en wetenschap, het antwoord ligt voor mij in die combinatie. Niet in de betekenis van een oplossing voor alles, maar wel een enorme stimulans om de mensheid vooruit te helpen!

De geengageerde kunstenaar kaart aan, merkt op, vraagt aandacht voor vooral andere gedachtengangen:

www.detteglashouwer.com (actrice en theatermaakster)

en Dadara, kunstenaar Blog.artasmoney.com/author/dadara.

Zondag 13 november. Interessante bijeenkomst met architectonisch Alphen, onderwerp Brasilia, de ontworpen hoofdstad van Brazilie door Oscar Niemeyer, die nu 104 jaar oud is.

En als hij nog geleefd had was hij ook 104 jaar geweest: de stadsarchitect van Rotterdams ikonen de Euromast en Groot Handelsgebouw Huig Maaskant. Ingeleid door filmmaker en architect Jord den Hollander, een aimabele spreker, die ons geboeid hield met zijn verhaal over Maaskant en er een prachtige docu over maakte.

Voor vijftigers als Ton en ik zijn de gebouwen en inrichting van Maaskant jeugdsentiment, naoorlogse uit Amerika overgewaaide nostalgie en optimisme.

Daar kunnen we in deze crisistijden behoorlijk naar verlangen, naar dat optimisme. Niemeyer had dit ook. Zijn communistisch gedachtengoed geloofde nog in een ideale wereld. Hij bouwde ernaar, het liep anders, de politieke stemming sloeg om in Brazilie en militairen maakten de dienst uit. Stenen maken geen ideale wereld, maar omgeving heeft zeker invloed op het welbevinden van mensen!

Gelukkig zien we optimisme en plezier in de toekomst momenteel in onze omgeving ontstaan: Joep van Lieshout gaat met zijn Stichting AVL Mundo de Vierhavenkades in Rotterdam verlevendigen, Piet Hein Eek maakt met zijn initiatieven van de oude Philips fabrieken in Eindhoven een cultureel bolwerk, en zowaar Alphen heeft plannen de Rijnhavenkades te gaan ontwikkelen en ik ben mede uitgenodigd plannen te bedenken.... :)

Havens zijn een terugkerend fenomeen in mijn leven: Rotterdam, Belfast, Antwerpen, tegen wil en dank keren ze steeds terug en ik voel me er altijd senang, de wereld komt er naar binnen varen.

Wharfworks is dus niet zomaar een toevallig gekozen naam.

Zondag 20 november in het Concertgebouw Amsterdam: het New Romanian Chamber Orchestra + Choir olv Raymond Janssen speelt de filmmuziek uit Lord of the Rings. Veel jongeren in de zaal, idem onze kids. Zo werkt dat dus. Al eerder woonden ze een concert bij van Wibi Soerjadi met tunes uit de gamewereld gezet op pianomuziek.

Deze week bleek uit onderzoek dat niet gratis kaartjes, maar aansprekende verhalen kinderen en jongeren naar musea trekt, aandacht en interesse voor hun leefwereld. Beeldverhalen dus, wie is er niet gek op verhalen.....!

Woensdag 23 november laatste keer.

 www.concertgebouw.nl

Zondag 23 oktober jl, Antwerpen, een prachtig zonnige herfstdag, we bezoeken het Modemuseum, Ton, Tons zoon Jelle en ik.

Jelle is mee, want heeft artistieke aspiraties en talent, maar waar vind je je weg in die overdaad aan expressieve uitingen. Hij wordt vandaag niet teleurgesteld en wij ook niet. Ik ken het werk van Walter al sinds hij startte in de jaren 80 van de vorige eeuw als lid van de Antwerpse zes, een aantal modestudenten die iets nieuws neerzetten en Antwerpen als modestad afficheerden. Dries van Noten, de twee Dirken: Bikkembergs en van Saene, Ann Demeulemeester en Marina Yee.

Onze twee kids waren nog klein en we bezochten de eerste expo in een oud en donker pakhuis, ruimten vol met zuilen en mode-items. Het heeft invloed achtergelaten in hun leven, hun wereld is er een van fantasy, film, muziek. Zie de foto's, ook Walters jeugd heeft onmiskenbaar indruk op hem gemaakt! Ook hij heeft die leefwereld nooit verlaten.

"Kunst is wat het leven interessanter maakt dan kunst"    (Robert Filliou)

www.momu.be, nog tot 19 februari 2012

Zie ook Uitzending gemist VPRO 28 sept. Sarah's Barbaren, interview met Walter van Beirendonck

Dat is grappig. Zaterdag 8 oktober besteedt Ariejan Korteweg een item over Lille. En het lijkt wel of hij eerst op deze site heeft gespiekt. Dezelfde bijzonderheden en te fotograferen plaatjes zijn hem opgevallen. Inclusief de ch'ti-marisu, die ik niet beschreven, maar wel geproefd heb: een mengeling van tiramisu met speculoos (speculoos is er volksvoedsel, net als in studentenstad Utrecht) en Potjevleesch. Gepresenteerd als delicatesse, maar voor ons doen de restjes vlees gegoten in een koudgemaakte gelei denken aan diner pour un chien (sorry peuple de Lille).

Het rode hek om het park op de foto (zie foto's) is van West 8, een groep landschapsarchitecten uit Rotterdam.

Zaterdag 24 september bezochten wij in Amersfoort de eerste HartHoofddag van de Triodosbank, waar via beursstands innoverende duurzame bedrijven zich presenteerden. Een groot succes, goed bezocht en erg interessant, leuke mensen ontmoet en voor het eerst vegavlees gegeten dat die naam niet verdient, want...het is net vlees. De winnaar van de HartHoofdprijs is de Vegetarische Slager (www.devegetarischeslager.nl).

Die avond heb ik onze kinderen kunnen verrassen met een "kip"sateetje. Zij herkenden de vegetarische oorsprong niet, ook omdat het er als kipstukjes uitziet. Anders dan vele jaren terug toen ik als jonge moeder, bezorgd om dieren- en milieuleed, hen regelmatig probeersels van vegetarische oorsprong voorschotelde, zoals de hennepburger, ik wordt er nog om uitgelachen, (vooral omdat je duivenkiesjes moest bezitten om het weg te krijgen).

Die hennepburger, en dan kom ik uit bij afgelopen zondag 2 oktober, werd weer in herinnering geroepen toen wij Tassenmuseum Hendrikje bezochten. De aanloopstraat naar de Herengracht in Amsterdam, waar Hendrikje zit, is de Utrechtsestraat, een straat vol leuke horeca en winkeltjes. In een van die pandjes, met mooi rond artdecoraam, heeft mijn hennepkleding eens tentoongesteld gestaan. Midden jaren negentig hadden twee jonge ondernemers moed opgevat de negatieve lading die hennep heeft, weer om te buigen zoals het vroeger werd gewaardeerd, als zeer milieuvriendelijk en waardevol produkt van touw, zeilen, canvas, olien en cosmetica, en vegavoedsel zoals de hennepburgers!

Mijn hennepliefde strandde in het feit dat henneptextiel in die tijd in China werd geproduceerd, de kwaliteit was slecht en de prijzen te hoog! In Nederland wordt hennep verbouwd in Groningen en verwerkt door Hempflax aldaar, maar er wordt geen textiel geproduceerd.

www.tassenmuseum.nl

www.hempflax.nl

Sarah's barbaren, VPRO 21/09, (kijken? - zie uitzending gemist)

Sarah Meuleman geeft een beeld van Ed Templeton, bekend Amerikaans skater en kunstenaar. Mooi verhaal, een jongen die het niet cadeau kreeg, maar doordat zijn grootouders hem als kind regelmatig meenamen op museumbezoek, heeft hij geleerd hoe met een overview naar de wereld te kijken en buiten eigen denkkaders te treden. Iets dat alleen kunst kan bewerkstelligen en daarom zo belangrijk is!

Ik ben er trots op met mijn etalage van Beeldverhalen in een gewone woonwijk waar gezinnen wonen, de buurtkinderen regelmatig aan het raam gekleefd te horen kletsen over wat ze zien.

Ik ben er trots op dat wij met onze twee kids van jongs af aan regelmatig musea in binnen en buitenland bezochten, gewoon op kampeervakantie in Frankrijk even ergens binnenwippen, hoeft niet zo lang.

Ik ben trots op het Gemeentemuseum Den Haag dat afgelopen zondag de wijk Iepenburg gratis toegang gaf, er waren gezinnen binnen en een slimme ijscoman voor de deur!

Onze beleving van cultuur is aan het veranderen volgens Barrico, die een boek schreef over streetart en de vermenging van "hoge"en "lage" kunst.

Komt ook omdat onze manier van communiceren aan het veranderen is!

Naast het Gemeentemuseum Den Haag is het Gem Fotomuseum gevestigd.

Na de expositie over mode en kunst bezocht te hebben (zie verslag hieronder) hadden Ton en ik nog even tijd om Erwin Wurm te zien. Verleden maand kennis gemaakt met deze Oostenrijkse kunstenaar in het Middelheimbeeldenpark te Antwerpen, waar hij een solo-expo heeft. (Zie twee foto's bij foto's).

Hij maakt ook geensceneerde foto's van zijn werk. Een selectie hing in het Gem.  Hing,want is inmiddels afgelopen.

Ja, is heel grappig, komt niet vaak voor dat je lachend langs museale muren loopt. Zijn thema is de hedendaagse consumptiemaatschappij, wat het met ons mensen doet, uiterlijk maar ook innerlijk. Hij laat ook de overtrokken angstige reacties zien die de media oproepen wat betreft terrorisme bijv.

En hij hangt een trui aan de muur, spot erop. Als je de andere dag een ander beeld wil, wel, hang een andere op, simpel toch....

Hij heeft kunst gemaakt van wat jonge mensen doen op sociale media, grappige foto's, filmpjes, rake commentaren en vooral veel leipe shit:) Iloveit

Ik doe een tour d' amour wat musea betreft. Hele tijd geleden dat ik hier was, maar wat is het toch een verschrikkelijk mooi gebouw! Alles zo gulden snede....

De expositie "Mode loves Kunst, een affaire" stond op mijn lijstje en Ton was geinteresseerd in de opbouw van de expo. Mode loves Kunst gaat over de invloed van kunst op de kledingontwerpen uit de 19e, 20ste en 21ste eeuw.

In de prachtige hal van het museum  met vide mocht ik midden jaren negentig van de vorige eeuw mijn hennepkleding showen, samen met een aantal ontwerpers van het Haags Modeplatform, die in die tijd met hennep werkten. Hennep is een linnenachtige stof en ik was erdoor gecharmeerd geraakt op zoek naar de milieuvriendelijke productie van textiel. Veel gebruikt en geproduceerd in China maar ook in ons Groene Hart voor de zeilen en touwen van zeilschepen. Het is heel sterk, de eerste spijkerbroek was van hennep gemaakt, en ook werd het als schilderslinnen gebruikt (Rembrandt). Om die laatste reden gebruikte ik de stof tweeledig: om kleding van te ontwerpen en om de stof te verven en beschilderen. De reacties op mijn werk waren zeer positief en een carriere in de hennep lonkte. Toch om meerdere redenen die hier te ver voeren om te vertellen, ben ik er niet mee doorgegaan.

Wel heb ik mijn kleding nog aangemeld bij de Amsterdam Fashionweek, maar werd afgewezen omdat het te "theatraal" was. O, oh, te vroeg gepiekt! Tegenwoordig is de catwalk een en al theater....

Maar niet getreurd, nu ik de laatste kostuums voor The Wall aan het afronden ben, blijken de vier hennepbroeken uit die tijd precies in het plaatje te passen! Er zijn bovendien meerdere hennepstukken (combinatie hennep/zijde) in de andere kostuums verwerkt.

By the way, deze expo (nog tot 8 januari 2012) is zeer de moeite waard voor mensen die meer willen weten over wat kunstenaars en modemensen bindt. Voor mij blijkt de mooi vormgegeven catalogus van de expo te verklaren wat ik al die tijd wel wist maar nooit kon omschrijven.

Het was de lijfspreuk van wijlen Pieter Kooistra, een boomlange Fries en kunstenaar. In de jaren 70 van de vorige eeuw ontwikkelde hij de Kunstuitleen en dat erfgoed bestaat nog steeds.

Ik ontmoette hem eind jaren tachtig op voorspraak van een vriend wiens afstudeerscriptie ik had getypt over de moeilijke leefomstandigheden in Soedan. Ik was erg getroffen door het leed van de mensen daar en vroeg mijn vriend die op het Min. van Buitenlandse zaken werkte of er niet iets voor Soedan gedaan kon worden. Inmiddels weet ik dat "iets doen voor arme mensen"een tamelijk ingewikkelde zaak blijkt. Maar mijn vriend wees mij op kunstenaar Pieter Kooistra. Hij had de moed opgevat zijn plan voor een rechtvaardiger wereld op papier te zetten en bij het Ministerie aan te bieden.

De daarop volgende jaren werd ik lid van zijn Stichting Uno Inkomen voor Alle Mensen en een lang traject van discussies, uitwisseling met politici, economen en zakenmensen volgde. Vele uren bracht ik door in het Oude Veerhuis in Varik aan de Waal, waar Pieter woonde en werkte. Behalve zware gesprekken werd er ook geschilderd, kilo's pruimen verorberd (de Betuwe ligt er vlak achter), in Pieters Fiat Uno over de Waalbandijk gescheurd, en koffie gedronken met buurman en Waalschilder Willem den Ouden.

Maar zoals dat gaat in groepsprocessen, er ontstonden fricties, en ik had moeite met Pieters aanpak van de plannen. Hij wilde teveel, ook de mensen opvoeden, aan zijn eisen voor de wereld konden we in onze kleine groep al niet voldoen.

De laatste contacten met de Stichting gingen over de tafel die op de foto is te zien. Pieter had nog een atelier in Amsterdam zuid en daar schilderde ik ook vaak. De tafel hebben Pieter en ik op een dag hikkend van de lach door de chique straten van Zuid gesleept met de bedoeling geld voor zijn Stichting te gaan verdienen met beschilderde oude meubels.

En toen deze zomer.

Ton en ik deden een route Thomashuizen en bezochten in aanbouw zijnde en door Ton in de bouw begeleide panden in het rivierengebied. Ik kan erg genieten van het herstel van vaak prachtige oude boerderijen, stadsvila's, kloosters waarvoor weer een mooie bestemming is gevonden.

Mensen met een verstandelijke beperking worden in de Thomashuizen liefdevol in kleine kring opgevangen. Als we voltooide huizen bezoeken zien we hoe goed de nieuwe bewoners het hebben. (Overigens een idee van voorheen beeldend kunstenaar en reclameman Hans van Putten, die een betere opvang zocht voor zijn gehandicapte zoon Thomas).

Ik wilde die dag nog eens gaan kijken naar het oude Veerhuis in Varik, het was meer dan tien jaar geleden. En daar vond ik mijn tafel terug. En het erfgoed van Pieter.

Nadien konden we de verleiding van een vaartochtje met de kleine fietsveerpond, die 's zomers door twee vrijwillige gepensioneerde vrienden in de vaart wordt gehouden, niet weerstaan. Met prachtig uitzicht op Variks dikke toren en de machtige rivier, stroomde de inspiratie rijkelijk.

Afgelopen zondag de opening bijgewoond van Epidemia, de nieuwe expo van Atelier van Lieshout bij Piet Hein Eek in Eindhoven.

Een aantal jaren geleden is Ton werkzaam geweest op het Atelier in Rotterdam als bedrijfsleider. Niet alleen voor Ton, maar ook voor mij een interessante tijd, aangezien we mee konden maken hoe een groot internationaal kunstbedrijf werkt. Hilarische openingen bij Fons Welters, etentjes in aparte vorm, megatransporten van beelden over de snelweg, het installeren van beelden bij particulieren en overheden.

Het was toen voor Joep, the big boss, ook een heftige tijd, er speelden veel zakelijke beslommeringen. Zondag zag hij er opmerkelijk ontspannen, zongebruind en strak uit en dat was hij ook. Er was tijd en ruimte om bij te praten en hij vertelde dat enkele van de beelden die er nu te zien zijn door hemzelf zijn gemaakt van ....Japans rijstpapier! Join the club, zou ik zeggen, papier heeft mijn liefde ook, ik hou van de tederheid van papier. "De oude man" een beeld gekleurd met bloed, waardoor de papieren toplaag een leerlooierachtig patinee krijgt, is indrukwekkend. Door de doorzichtige textuur van het oppervlak zit er veel leven in, de gebruikelijke AVL polyester beelden zijn veel strakker en heftiger van kleur. Als antwoord op mijn opmerking dat ik zijn handwerk wel kan waarderen sprak daar weer de zakenman: te weinig geduld en te weinig tijd en een beeld van papier is niet te verkopen. Nou....daar ben ik niet zo zeker van, de oude Chinezen wisten al hoe papieren meubelen te conserveren en eeuwenlang te bewaren!

En nog een bewijs dat er geld te verdienen is met papier Joep, Ton en ik kochten immers deze middag een tekening van jou uit 2006: "de Man met de Traan" uit de serie Overheidsdienaren, voor mij van veel betekenis!

Maar goed, het is een klein onderdeel van de grote werken die bij AVL doorgaans verkocht worden. Evenals Piet Hein Eek met zijn expansiedrift bewonder ik de durf en de energie van de mannen enorm.

Menno Doornbos, voorheen baas van Link Art Company ( en ook nog enige tijd van Ton) is bij deze mannen goed op zijn plaats. Het is voor hem een heel zware tijd geweest maar als organisator van exposities van topkunstenaars bij Piet Hein kan hij zijn liefde voor de kunsten weer voor publiek vertalen.

Prachtige expo van modekunstenares Iris van Herpen. Was erg onder de indruk van de combinatie die het museum had gemaakt van oude en nieuwe kunst en de dansbeelden die de expo begeleidden.

Na in het nabij het museum gelegen filmhuis van het Louis Hartlooopercomplex de 3d film van Wim Wenders over de Duitse choreografe Pina Bausch te hebben gezien, wist ik, het is mooi geweest en  nu snaveltjes dicht en oogjes toe.....(En zij droomde ook eens zo'n mooie expo te mogen maken, by the way de werkzaamheden vorderen langzaam maar gestaag, met de wetenschap, de weg ernaar toe is ook heel interessant.....!)

Monobanda heeft opdracht de historische schuit die in de kelders van het museum te Utrecht ligt opgesteld onder de aandacht te brengen met hun multimediakunsten. Na een eerder door het museum zeer gewaardeerd kunstproject van Monobanda met kunstenaar Ruud Kuijer tijdens de museumnacht 2009 hebben het meisje en de vier mannen zoveel indruk gemaakt dat zij deze taak op zich hebben gekregen.

Art2b2 Ton Peterse zal in samenwerking de uitvoering technisch gaan ondersteunen.

Afgelopen week bezochten Ton en ik de stad Lille in Noord Frankrijk (foto's op Beeld september 2011)

Na een route via Antwerpen Modemuseum (was dicht, dus moeten nog terug evenals voor het MAS) en Middelheimpark met beelden van internationale kunstenaars naar de kust van Belgie (wat leeelijk, rijen met te hoge en smakeloze appartementengebouwen, een kustlijn verpest door geldbeluste bestuurders en projectontwikkelaars). In het meest zuidelijke De Panne vonden we nog wat strandgevoel terug.

Via Ieper waar vermogende kooplui zowel vroeger als nu de uitstraling van de stad bepalen. Een prachtige Lakenhal, nu museum, en een gerestaureerde kathedraal, waar de fotogeschiedenis van Engelse bombardementen de route laat zien van wederopbouw na de eerste wereldoorlog, (een zelfde verhaal als de na de tweede wereldoorlog herstelde Rotterdamse Laurenskerk).

Ton en ik genieten enorm van het doorzettingsvermogen en de bereidheid van betrokken stadsbewoners hun geliefde gebouwen te herstellen en vernieuwen.

Zeker in Lille was het een openbaring. De stad wisselt op kleine afstand Middeleeuwse straatjes, met in hun voegen hangende oude panden, af met moderne architectuur. Euralille, het door Rem Koolhaas en andere gerenommeerde architecten ontwikkelde HSL stationsgebied, tegenover historische panden uit de rijke textielgeschiedenis.

Wazemmes, een multiculturele wijk met een arme, maar vindingrijke bevolking. Door de gietijzeren Markthal en straatjes met Noordafrikaanse winkeltjes is het er levendig (met natuurlijk in de hoofdstraat van de wijk ook weer de ketens Zeeman, ik voelde me thuis, Kruidvat, Blokker).

De bemoeienis van Nederlandse ondernemers met de stad is opvallend. Midden in Wazemmes heeft bureau NOX uit Rotterdam een oude spinnerij omgetoverd tot cultuurhuis waar een hamman samen zit met theater en ateliers en ommuurde stadstuintjes buurtbewoners voorzien van wat extra vitamines.

Pas geopend ook Gare Saint Saveur. Een oud stationsgebied is nu aangepast en daar werden we verrast door een boeiende expo van een kunstenaar die bewegende installaties toonde van houten en metalen dieren. Bovendien een geweldig buitengebied en horeca voorziening, waar mijn kunstenaarshart sneller van klopte, er liggen daar zoveel mogelijkheden!

Wat wordt het met Alphen aan den Rijn? Er zit zeker liefde in de stad voor haar uitstraling, maar weinig samenhang in de ideeen. We weten wie of wat de stad was, maar er is nog steeds verwarring over de vraag wie of wat de stad in de toekomst wil worden.

Bijeenkomst 7 juli 2011.

Het Centrum voor Architectuur en Stedenbouw is verhuisd van de Hooftstraat naar het voormalige sieradenwinkeltje aan de Anne Frankkade.

Een kleinere ruimte maar de eerste bijeenkomst was erg gezellig. Stiekem volgde ik de littekens van de weggesloopte schappen met herinneringen aan de spulletjes die ik aanschafte voor feestjes en partijen. Alphen zit er momenteel vol mee, littekens met oude herinneringen.

Al jaren draag ik Cas een warm hart toe, een stel jonge architecten met ambities, dromen en genoeg werklust om dit met anderen te delen.

Van hun vorige project, waarvan ook een boekje is uitgekomen "Jong Alphen" heb ik een mooie foto van de broers Fraikin overgehouden. Het Rijnplein bij avondlicht, hangt nu boven mijn computer.

Onderwerp van deze avond was de Floriade 2022, die gepland is binnen het Groene Hart. Mevrouw Fiona Belt van de gemeente gaf een presentatie over de vorderingen. Voor mij bekend gebied, omdat ik de plannen al enige jaren volg en via deelname in 2009 aan de Zuidhollandprijs een bijdrage daaraan heb geleverd. Een exemplaar van mijn verhaal heb ik de aanwezigen overhandigd. Mij intrigeert de vraag hoe het Groene Hart open en groen te houden en toch economisch levendig en interessant. De identiteit van Alphen en straks de fusiegemeenten heeft veel daarmee te maken. Wie en wat willen we zijn?

Ook interesse?: www.floriademoethier.nl/floriade2022

Monobanda is op vrijdag 25 februari in de Kunstbijlage van de Volkskrant geinterviewd over hun nominatie voor het jaarlijkse Independent Game Festival in San Francisco (28 feb.-4 mrt.). Monobanda presenteert het spel Bohm, een zenervaring achter de knoppen!

Samen met de andere twee genomineerden: Stout Games en Vlambeer, alle afkomstig van de Hogeschool van de Kunsten Utrecht, zullen zij in de Amerikaanse stad hun nieuwste ontwikkelingen op artistiek gamegebied laten zien. Succes mensen en gefeliciteerd!

Lobke van Aar is op zondag 19 februari (16.00 - 16.30 uur) voor het programma Nieuwe Mediatycoons van de zender RTL 5 gevolgd bij een opdracht voor het modelabel MLY. Uitzending gemist op www.nieuwemediatycoons.nl.

Na het succes van de eerste workshop in november is er donderdagavond 24 februari een tweede mogelijkheid kennis te maken met de wereld van Ikebana. De eeuwenoude Japanse bloemschikkunst wordt gekenmerkt door de esthetische vormgeving. Gerda Bolhaar, volledig gediplomeerd Ikebanameesteres, geeft in samenwerking met keramiste Anke van der Kwaak, haar kennis door via een fotopresentatie en nadien is er  gelegenheid zelf een stuk te maken.

Schaal, prikker (kenzan) en bloemen zijn bij de prijs inbegrepen, evenals koffie en thee. De kosten zijn 35 euro. Plaats van samenkomst: de Bovenverdieping van Galerie Beeldverhalen, aanvang 19.30.

Voor informatie en/of inschrijving: 0172 462127 of via Anke van der Kwaak: 0172 445903 of ankevanderkwaak@ziggo.nl

Vrijdagavond 26 november speelt de prog(ressive)rockband Knight Area In Het Kasteel in Alphen aan den Rijn. Samen met de groep Focus zijn ze te zien en horen vanaf 20 uur. Knight Area is een spannende groep, in Nederland relatief onbekend maar internationaal (Amerika en enkele landen in Europa) al doorgebroken. Wereldwijd zijn drie c.d.'s uitgegeven, een vierde is in de maak en komt volgend jaar uit. Hun muziek wordt in eigen studio opgenomen aan de Ridderbuurt (Knight Area) in Boskoop en zijn daarmee onze oude ruigrockende buren met Gerben Klazinga als componist.

www.knightarea.com

www.hetkasteel.nl

Ikebana, eeuwenoude bloemschikkunst uit Japan.

Dinsdagavond 23 november a.s. kunt u een eenmalige les volgen bij Gerda Bolhaar, volledig gediplomeerd Ikebana kunstenares.

De kosten zijn 35 euro, daarbij inbegrepen zijn een prikker t.w.v. 15 euro, de bloemen en een basisschaal, en natuurlijk koffie/thee.

Aanvang 19.30 in Galerie Beeldverhalen, de Japanse Bovenverdieping, Gouwsluisseweg 89, Alphen aan den Rijn.

Opgeven voor 9 november via e-mail: ankevanderkwaak@ziggo.nl.

Na betaling van de 35 euro op gironummer 3325311 t.n.v. JMF van der Kwaak, Dennevlam 18, 2403 HW Alphen aan den Rijn, is uw inschrijving definitief.

Info Anke: 0172 445903

Ter gelegenheid van de kinderboekenweek van 7 t/m 17 oktober 2009 met als thema "Eten en snoepen" exposeerde illustratrice en grafisch ontwerpster Christine Thau in de Galerie. Zij toonde de originele tekeningen en ontwerpen van haar pas uitgekomen voorlees- en prentenboek "De Koelkast en het ware verhaal van een Knikkepeen". Een boek voor kinderen over een kromme wortel, die op haar weg door de koelkast een spannend avontuur beleeft.

Op 10 oktober werd de expositie geopend met een Buurtsoepfeest. Naar voorbeeld van een oud Frans volksfeest in een romantisch Frans dorpje, waar de bewoners elk jaar soep voor elkaar koken, nodigde de Galerie ouders en kinderen uit de wijk Gouwsluis uit hun favoriete soep te maken.

Op versierde buitentafels werd er van elkaar geproefd en recepten uitgewisseld. Voor de kids was er een springkussen, ze mochten geschminkt op de foto en konden grabbelen en luisteren naar Rudy van Hest die, nadat hij hen gelokt had met zijn klarinetspel, een stuk uit Christines boek voorlas.

Patrick van de Utrechtse band Pondertone zorgde ervoor dat het ons muzikaal aan niets ontbrak.

Met dank aan het VSB fonds, Jaap Bogert, Jaap van Vuuren, Karin en Teun de Jong, Maartje voor de schmink, buurtjes en vrienden, werd de kinderboekenweek waardig vertegenwoordigd en Christines expositie vrolijk geopend! (Zie foto's op Beeld)

Het boek is te bestellen via Christines website www.legumesinternationales.com

Van 9 mei t/m 31 mei 2009 in Galerie Beeldverhalen: Lobke van Aar met "Welkom bij de klantenservice".

"Al onze medewerkers zijn in gesprek, een ogenblik geduld alstublieft". Als bellende burger krijg je deze zin regelmatig te horen. Om er vervolgens achter te komen dat je in een oneindige telefonische wachtrij bent gezet. Wat doen ze aan de andere kant van de lijn? Worden we in dit circus niet gewoon voor de gek gehouden, op eigen kosten?
Illustrator Lobke van Aar (1982) illustreerde de frustratie van menigeen met haar project "Welkom bij de klantenservice". Bij Galerie Beeldverhalen toonde zij levensgrote prenten en de originele tekeningen. Ook ging haar animatie in premiere.

Met Lobke had Galerie Beeldverhalen weer een geweldig talent in huis. Een harde werker, ambitieus en enthousiast. Lobke heeft zich al stevig genesteld in illustratieland, voor NRC-Next maakt ze bij maatschappelijk redactionele artikelen heel eigen en aansprekende illustraties, het verzamelen waard! Haar afstudeerproject "Welkom bij de klantenservice" heeft een speciaal plekje in haar hart en ze was trots op de expo in onze galerie. Na onze opmerking dat de serie zich ook leuk in een animatiefilmpje zou kunnen manifesteren, liet ze er geen gras over groeien en was het filmpje er bij de tentoonstelling.

Website: www.lobkevanaar.nl

Voor de animatiefilm: www.welkombijdeklantenservice.nl

Zie foto's op de fotopagina van mei 2009.

Van 7 maart t/m 28 maart 2009 in Galerie Beeldverhalen: Jan Willem Campmans met  "Immer dynamisch".

Jan Willem: "Als de beschouwer waarden en ideeen in het werk kan herdefinieren, is dit vaak een aanleiding voor een interessante dialoog die inspireert tot nieuwe stappen in het proces. Stappen waarbij, voor mij persoonlijk, sociale betrokkenheid, communicatie, een muldisciplinaire instelling, toegankelijkheid en het artistiek innoveren van nieuwe digitale technieken, belangrijke uitgangspunten zijn".

Grote werken dit keer in de galerie, schilderijen, maar zo grafisch van opbouw dat het enorme tekeningen lijken, de lijn speelt een cruciale rol. Het thema "conflict"stelt vraag aan de beschouwer of wij onze kinderen liefdevol opvoeden tot kanonnenvoer. Of hoe speels is oorlogje spelen, hoe bullitproof onze opgroeiende jeugd.

Een van de werken werd zondagmiddag 15 maart gebruikt als achtergrond voor een demonstratie Wii painten voor een aantal tweede klasleerlingen Kunst van het Scalacollege uit Alphen. Jan Willem wist de jonge mensen te boeien met de spannende dingen die je met een Wii computer kunt doen op schildergebied: bodypainten, ontwerp vergroten en opslaan en er later andere werken mee samenstellen of het combineren van meerdere ontwerpen van verschillende makers, een nieuwe wereld openbaarde zich. Anders dan de gebruikelijke, waar de kunstenaar zijn  of haar eigen interpretaties op doek zet, op deze manier is er sprake van uitwisseling en samenwerking!

De Wii kwast is ontwikkeld door computergamebureau Monobanda uit Utrecht. (www.monobanda.nl)

Website Jan Willem: www.wlum.nl

Zie op fotopagina maart 2009.

Galerie Beeldverhalen heeft plaatsgenomen in de organisatie van de Open Ateliers Alphen aan den Rijn. Een door Stichting Alphense Ateliers geinitieerd evenement, waarbij professionele beeldend kunstenaars en vormgevers hun atelier openstellen voor publiek. Een centrale presentatie van het werk zal plaatsvinden in het atrium van woonboulevard Da Vinci.

De Pulppaperclub laat interieurdesign en fashionstukken zien.

Als gastexposant zal Anke van der Kwaak op de Bovenverdieping van het Bouwhuis haar keramische kunstwerken tentoonstellen in een Japans vormgegeven omgeving. Zij is ook Ikebanameesteres en ongetwijfeld zullen er enkele bloemstukken te zien zijn.

Michiel Kauw-a-tjoe komt schilderen in de werkplaats en neemt ook enkele werken van zijn hand mee.

Galerie Beeldverhalen is gevraagd voor een radiointerview, dat aanstaande 3 december wordt uitgezonden op Alphenstad Fm radio van 18.00 tot 19.00 uur. Een programma over kunst en cultuur, gemaakt door Bert Post.

De plannen van de Galerie, de geschiedenis van ons kunstleven en wat wij met de kunst willen bereiken zijn de onderwerpen die aan bod komen.

Ook te beluisteren op www.alphenstadfm.nl.

12 November jl. wint Monobanda bij name van Liselore Goedhart de Special Award voor haar afstudeerproject Fonn. Zij is opgeleid aan de Hoge School voor de Kunsten Utrecht in Design for Virtual Reality, Theatre and Games. Met de hulp van Erik Sluiters voor techniek en Matthijs Goedhart voor de muziek, wist zij zo'n intrigerend spel neer te zetten, dat het in den lande de aandacht van velen trok en zij het al meer dan eens heeft laten zien in musea en op beurzen.

Dit is het tweede jaar dat de Dutch Game Awards worden uitgereikt in de stad Amersfoort. De Dutch Game Awards zijn een erkenning van de creativiteit, het vakmanschap en zakelijk inzicht van Nederlandse gameontwikkelaars. Congratulations!

19 oktober 2008: Galerie Beeldverhalen aan de Gouwsluisseweg 89 te Alphen aan den Rijn, opent haar deuren. Initiatiefnemers Marianne Plomp en Ton Peterse, die ook in het pand wonen en werken, openen met een fototentoonstelling over de markante Alphense fietsenhandelaar Poedel van Dam, die vorig jaar overleed. Zijn hele leven heeft hij in het pand Gouwsluisseweg 89 gewoond en gewerkt, samen met echtgenote Alie. Hij was niet alleen fietsenhandelaar en reparateur, maar ook fietsenliefhebber. Hij haalde de meest knappe stunts uit op zijn bijzondere fietsen, ook samen met Alie, tot plezier van de Alphense bevolking. Zijn maatschappelijke betrokkenheid bij Alphen was groot, als hij het ergens niet mee eens was, klom hij in de pen en stelde zijn kritische noten op papier in dichtvorm. Galerie Beeldverhalen is wel een heel toepasselijke naam gebleken!

De tentoonstelling werd aangevuld met schilderijen van galeriehouder Marianne Plomp en Chris Nobels toonde een paar schitterend getekende portretten van de oude Poedel met zijn karakteristieke lange witte baard.

De tentoonstelling werd geopend door schrijfster Monique Rijven, oud Alphens journaliste. Zij juichte de opening van deze Galerie toe, voor Alphen weer een plek van artistieke en culturele activiteit!.

Dennis en Emilie Prevaes van circus Kokopelli gaven in de geest van Poedel en Alie een knappe show weg op hun eenwielerfietsen en knipten onder luid applaus het lint door.

Dit alles gefilmd door Gerrit Jan van Geen, die een topdag had, zoals hij zei. Heerlijk filmen voor Alphens analen op een plek die een bijzondre betekenis voor hem heeft, Poedel was zijn goede vriend.

(Zie foto's oktober 2008 op Beeld).

Aansluitend de eerste officiele expositie in de galerie: Tim de Groot met "Silhouetten". Van 1 november t/m 21 november 2008.

"Silhouetten", een tentoonstelling met strip, cartoon en animatiefilmpjes.

Tim, een 23 jarige student aan de kunstacademie van Zwolle, is geboren in Alphen aan den Rijn en woont in Amsterdam. Zijn afstudeerrichting is illustratie, maar hij werkt ook regelmatig met animatie en film. Tims werk geeft zijn kritische en ietwat cynische kijk op de maatschappij weer. De verhalen/boodschappen die hij overbrengt ontstaan vaak uit persoonlijke belevenissen en gaan altijd gepaard met humor en een rijke fantasie.

Tim is er trots op een werk verkocht te hebben, een van zijn weinige schilderijen. En dat aan een vroegere lerares van zijn middelbare school, een plek waar hij volgens eigen zeggen niet deugde, maar waar in reactie daarop de lerares constateerde dat hij zich geweldig had ontwikkeld.

Oude en nieuwe vrienden, buurt- en stadsgenoten, allen die een kijkje kwamen nemen of op de vrolijke openingsborrel aanwezig waren, gingen met een lach op het gezicht huiswaarts. Tim weet iedereen te treffen met zijn scherpe humor!

(Zie foto's op Beeld november 2008.)

 Website Tim: www.studiomittens.com